Της Ελευθερίας Κωνστάντιου,
Ήταν 25 χρόνια πριν, όταν στην τηλεοπτική εκπομπή «Κόκκινη Κάρτα», που παρουσίαζε ο Γιώργος Παπαδάκης, εμφανίστηκε ένα παιδί που θέλησε να μοιράσει χαμόγελα σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Έτσι, ο Ανδρέας Γιαννόπουλος, αν και καταβεβλημένος από τον καρκίνο που τον ταλαιπωρούσε, και που λίγο καιρό αργότερα έμελλε να φύγει από τη ζωή, βγήκε στον τηλεοπτικό φακό χαμογελαστός κι εξήγησε το όραμά του. Σκοπός του δεν ήταν άλλος από το αφυπνίσει τον κόσμο και να δημιουργηθεί ένας φορέας, ο οποίος θα βοηθήσει ώστε «όλα τα παιδιά να είναι ίσα». Έναν φορέα, που θα μοιράζει χαμόγελα, αγάπη, στοργή, ενδιαφέρον και σεβασμό, σε όσα παιδιά δεν τα είχαν, όπως ο ίδιος. Ο φορέας αυτός, λίγο αργότερα, πήρε σάρκα κι οστά κι ονομάστηκε «Το χαμόγελο του παιδιού» και στο χαρακτηριστικό του σήμα, δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Ανδρέα, με το καπέλο και το χαμόγελό του, όπως εμφανίστηκε εκείνη την ημέρα στην εκπομπή.
Την Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2020, ανήμερα της ημέρας, δηλαδή, που ο Ανδρέας Γιαννόπουλος 25 χρόνια πριν είχε μιλήσει στην εκπομπή, «Το χαμόγελο του παιδιού», διοργάνωσε μια online εκδήλωση. Εκεί, ο πατέρας του Ανδρέα και πρόεδρος του οργανισμού, Κώστας Γιαννόπουλος, σε μια συγκλονιστική για όσους την παρακολούθησαν ομιλία, απευθύνθηκε στον αγαπημένο του γιο σε β’ ενικό, απαριθμώντας του όσα έχει πετύχει ο φορέας όλα αυτά τα χρόνια. «Για όλα αυτά τα παιδιά, Ανδρέα μου, το “Χαμόγελο” δημιούργησε υποδομές, σπίτια, χώρους, τηλεφωνικές γραμμές, τη Γραμμή SOS 1056 για να τα ακούει, για να λαμβάνει καταγγελίες για παιδιά που βασανίζονται, για να μην υπάρχουν παιδιά στους δρόμους που τα εκμεταλλεύονται», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Στα ελληνικά και όχι μόνο δεδομένα, λίγοι σύλλογοι μπορούν να υπερηφανεύονται για το τι έχουν πετύχει. Σίγουρα, όμως, το «Χαμόγελο» μπορεί να είναι περήφανο. Δεν είναι μικρό πράγμα για κάποιον οργανισμό να γίνεται καταφύγιο για όσα παιδιά ζητούν τη βοήθειά του. Δεν είναι λίγο το κάθε παιδί να ξέρει ότι υπάρχει ένα σπίτι για εκείνο, μια τηλεφωνική γραμμή για να το ακούσει, το Amber Alert για να το ψάξει κι ένας αριθμός για να καταγγείλει αυτόν ή αυτούς, που του κάνουν κακό.
Ένα μήνα αργότερα και πιο συγκεκριμένα στις 9 Δεκεμβρίου του 1995, το όραμα του μικρού Ανδρέα παίρνει σάρκα και οστά. Η τελευταία σελίδα του ημερολογίου του γίνεται πραγματικότητα. «Όλοι ξέρουμε, συζητάμε για κάτι παιδιά στους δρόμους που τους λείπει το χαμόγελο. Τους λείπει το χαμόγελο γιατί δεν έχουν λεφτά, δεν έχουν παιχνίδια, δεν έχουν φαΐ και μερικά δεν έχουν καν γονείς. Σκεφτείτε λοιπόν και αφήστε τα λόγια. Ας ενωθούμε κι ας δώσουμε ότι μπορούμε στα φτωχά: Αλβανάκια, άσπρα και μαύρα, όλα παιδιά είναι και αξίζουν ένα χαμόγελο. Αυτός ο σύλλογος θα λέγεται «Το Χαμόγελο του Παιδιού», έγραφε σε αυτήν.
Λένε πως άμα θέλουμε να αλλάξει η κοινωνία γύρω μας, πρέπει πρώτα εμείς να προσπαθήσουμε για να την αλλάξουμε. Ο Ανδρέας Γιαννόπουλος, με τη σοφία που μπορεί να είχε και να έχει ένα δεκάχρονο παιδί, άλλαξε τη ζωή χιλιάδων παιδιών. Ο πατέρας του, προσπάθησε με κάθε τρόπο να τα καταφέρει και τα κατάφερε, αλλάζοντας τον τρόπο που σκεφτόμαστε και πράττουμε ως κοινωνία.
Από εκείνη την μέρα, χιλιάδες απλού κόσμου, εκατοντάδες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις έχουν βοηθήσει υλικά τον οργανισμό. Από εκείνη την ημέρα, δεκάδες εθελοντές του «Χαμόγελου» βοηθάνε καθημερινά παιδιά που υποφέρουν, όπως αυτά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία. Από εκείνη την ημέρα δεν υπάρχει Έλληνας που να μην γνωρίζει αυτό το όραμα και το τι ακριβώς έχει πετύχει. Τα μεγάλα οράματα, γίνονται από σπουδαίους ανθρώπους και ο Ανδρέας ήταν ένας από αυτούς. Σπουδαίοι άνθρωποι είναι, επίσης, και όσοι βοηθάνε καθημερινά τα παιδιά που έχουν ανάγκη, όσοι μοιράζονται το ίδιο όραμα για τα παιδιά.
Οι μέρες που διανύουμε είναι εξαιρετικά δύσκολες, σχεδόν δυστοπικές. Ωστόσο, είναι καθήκον όλων μας να βοηθάμε είτε εθελοντικά είτε οικονομικά και να επαινούμε οργανισμούς όπως είναι «Το χαμόγελο του παιδιού», ώστε να συνεχίσουν να βοηθάνε τα παιδιά -κι όχι μόνο- για πολλά χρόνια ακόμα. Το να μοιράζεις χαμόγελα τόσα χρόνια είναι πιο δύσκολο απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε, αλλά «Ανδρέα και κύριε Κώστα, τα καταφέρατε»!
