Της Παρή Στεφανή,
«Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη – Μα πού γύριζες/Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας». Στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη από το ποίημα «Η Μαρίνα των βράχων». «Τρικυμία» – «πέτρα» – «θάλασσα». Ένα τρίπτυχο που σημάδεψε για πάντα την άτυχη Ελένη, η οποία βρήκε τραγικό θάνατο σε παραλία της Ρόδου δύο χρόνια πριν. Ολονυχτίς πάλευε με τα κύματα, που δεν ήταν άλλα, από τις γροθιές που έριχναν τα τέρατα στο πρόσωπό της. Κάθε κλωτσιά και μία πέτρα, κάθε χτύπημα κι ένας βράχος. Τρικυμία.
«Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη/κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα». Μπορεί ο Ελύτης να αναφερόταν στον έρωτα όταν έγραφε το ποίημα για τη Μαρίνα, για την Ελένη όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η Ελένη δε γνώρισε τον έρωτα στο πρόσωπο των δολοφόνων της, μα τη βία, τα ουρλιαχτά, το φόβο. «Κόκκινο» – «αίμα» – θάνατος.
«Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο/Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας/Θ’ αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου». Δεν είχε χτες, μα ούτε και αύριο η Ελένη, όταν παγιδεύτηκε στα βράχια της παραλίας στη Ρόδο. Το αύριο της το έκλεψαν δυο τέρατα, και το χθες της, το μετέτρεψαν σε εφιάλτη. Τα βράχια με τους κινδύνους που κρύβουν, την πήραν μαζί τους την Ελένη… Η χτενισιά της θύελλας την ανάγκασε να αποχαιρετήσει για πάντα το αίνιγμά της. Το αίνιγμα με το οποίο γεννιέται κάθε άνθρωπος. Όσοι φεύγουν όμως νέοι, το αποχωρίζονται δίχως να το’ χουν λύσει. Γιατί δεν έζησαν. Δεν πρόλαβαν. Χάθηκαν μες στην τρικυμία…
Μόλις μαθεύτηκε η είδηση, πολλοί ήταν εκείνοι που σοκαρίστηκαν. Δικαιολογημένα. Υπήρξαν όμως και ορισμένοι που δε δίστασαν να επιρρίψουν ευθύνες στο άτυχο κορίτσι. Όπως αποδείχθηκε, ζούμε σε μια κοινωνία που δε λείπουν άτομα με αντιλήψεις όπως: «Ας πρόσεχε – Να μην εμπιστευόταν τα λάθος άτομα – Αν προκαλείς, αυτά παθαίνεις». Η δυσοσμία, λοιπόν, αυτής της κοινωνίας, αναδύθηκε πανηγυρικά με αφορμή την υπόθεση αυτή. Η ερώτηση δεν είναι γιατί η Ελένη έμπλεξε με αυτούς. Η ερώτηση είναι γιατί αυτοί έγιναν τέρατα. Τέτοια όντα στο «όχι» μιας κοπέλας απαντούν με χτυπήματα στο κεφάλι με το σίδερο και εγκατάλειψη του θύματος στα βράχια μιας παραλίας. Τέτοια καθάρματα απαντούν στο «όχι» μιας κοπέλας με αίμα, σπέρμα και βία. Τέτοια τέρατα απαντούν στο «όχι» μιας κοπέλας με φόνο. Ο φονιάς, το «όχι» δεν το συγχωρεί. Το εκδικείται.
Και όσοι αντέδρασαν για την αγόρευση της εισαγγελέως, τους απαντώ, πως το μείζον είναι η πράξη. Καθίσταται ανεπίτρεπτος οποιοσδήποτε σχολιασμός πέραν αυτής, όπως και η εμμονή με θέματα που ξεφεύγουν από την πράξη καθαυτή. Όταν πραγματοποιούνται συζητήσεις και αντιπαραθέσεις περί του ρόλου συνηγόρου και εισαγγελέως γενικώς στη σκιά μιας τέτοιας ειδεχθούς και απάνθρωπης πράξης, τότε αυτό δηλώνει τύφλωση. Δεν είναι η ώρα ούτε ο τόπος για θεωρίες. Το μείζον είναι η πράξη. Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά ελάσσονα.
«Κι εσύ Ελένη, και κάθε Ελένη/της επαρχίας, της Αθήνας κοιμωμένη», «Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο/κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει». Οι στίχοι του Μπάμπη Τσικληρόπουλου για το τραγούδι «Ελένη», με μουσική του Θάνου Μικρούτσικου συγκλονίζουν. Καθίστανται τραγικά επίκαιροι και διαχρονικοί. Όποιος έχει δεύτερες σκέψεις σχετικά με την απαξία ενός τέτοιου εγκλήματος, σκοτώνει ξανά και ξανά την Ελένη…
«Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη – Μα πού γύριζες, Ελένη;».
