Της Σοφίας Σιδερίδου,
Εν αναμονή της δεύτερης ανιψιάς μου και ακούγοντας κάποιες από τις ενδόμυχες σκέψεις της αδερφής μου, που κουβαλάν το άγχος μιας μαμάς που ετοιμάζεται για ένα νέο ταξίδι «μοιράσματος της αγάπης», μπήκα και εγώ στη φάση περισυλλογής (βοήθησε και το lockdown, όχι μόνο η αδερφή μου). Αν και, λοιπόν, δεν είμαι μάνα με δυο παιδιά, είμαι η μικρή αδερφή και θα είμαι για πάντα το «μικρό» ή αλλιώς ο «σπόρος» (ετών 24 παρακαλώ).
Ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη από τα μοναχοπαίδια και τους γονείς που έχουν ένα παιδί, αλλά το συγκεκριμένο άρθρο αφορά εκείνο το μοίρασμα αγάπης, που κατά τη γνώμη μου είναι πολλαπλασιασμός!
Έχουμε και λέμε λοιπόν. Είναι το μεγάλο και το μικρό. Στη δική μου οικογένεια, η μεγάλη και η μικρή. Και όσο και αν μεγαλώνω, και ακόμα κι αν πρέπει να πηγαίνω πλέον στη δουλειά (!!!), θα είμαι για πάντα η μικρή. Και επειδή, αυτό το άρθρο είναι ένας αγώνας ανάμεσα στα μεγάλα και στα μικρά αδέρφια … προς τα μικρά όλων των οικογενειών, μόλις σημειώσαμε 1-0.
Κόντρα στην αιώνια νεότητα των μικρών, τα μεγάλα αδέρφια θα είναι για πάντα τα πρώτα (1-1, εντάξει σταματάω κάπου εδώ να κρατάω σκορ)! Μπορεί να χάνουν πιο γρήγορα τον τίτλο του νέου, και να πρέπει να παίξουν που και που τη μαμά, τον μπαμπά ή ακόμα πιο συχνά τη νταντά, αλλά αυτά τα παιδιά θα είναι για πάντα εκείνα που έσπασαν το πόδι, εκείνα που χάρισαν στους γονείς τον πιο σημαντικό και αναντικατάστατο τίτλο τους, εκείνα που άνοιξαν για πρώτη φορά τους ασκούς και αποκάλυψαν βαθιά και πρωτόγνωρα συναισθήματα. Τα μεγάλα αδέρφια θα έχουν για πάντα λίγο παραπάνω χρόνο αποκλειστικότητας, τριβής, επαφής και δεσίματος με τους γονείς, μέχρι να σκάσουν μύτη και τα μικρά και να διεκδικήσουν μέρος αυτού του χρόνου.
Όπως σε όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή, κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Έτσι και σε αυτή τη σχέση. Μπορεί το μικρό να μην ζήσει ποτέ αυτή την αποκλειστικότητα, μπορεί να μην νιώσει αυτή την συναρπαστικότητα των πρωτόγνωρων συναισθημάτων από γονείς, θείους, παππούδες και γιαγιάδες, αλλά δεν πτοείται. Εκεί που όλοι νομίζουν ότι το μικρό χάνει στη συγκεκριμένη αναμέτρηση, εκείνο συγκεντρώνει πάνω του δύο επιπλέον μάτια να το χαζεύουν, μια επιπλέον αγκαλιά να το ζεσταίνει και λίγη φροντίδα από τον έμπειρο πλέον μεγάλο αδερφό/αδερφή. Οκ, μπορεί να μην είναι πάντα έτσι, ειδικά όταν υπάρχει μικρή διαφορά ηλικίας. Μπορεί κάπου εκεί στην αρχή να σφηνώσει η ζήλια και κάπου στη στροφή να προκύψει και η απορία «Ποιος/ποια είσαι τώρα εσύ και τι θέλεις από τη ζωή μας;». Επίσης, ας μη γελιόμαστε… ποια αδέρφια δεν έχουν παίξει μαξιλαροπόλεμο, δεν έχουν περάσει διαστήματα ατελείωτων καυγάδων για ρούχα που «κλάπηκαν» και για παιχνίδια που βρέθηκαν «κατά λάθος» στο λάθος δωμάτιο; Σε βάθος χρόνου, όμως, όλα αυτά αποτελούν μόνο πηγή δεσίματος και αγάπης.
Όλοι και όλα δοκιμάζονται. Το μεγάλο μαθαίνει να ξεβολεύεται και να αρχίσει να μοιράζεται λίγο από το φως της δημοσιότητας, ενώ το μικρό συμβιβάζεται εξ αρχής ότι όλα πάνε δια δύο και ότι τα περισσότερα πράγματα του θα τα λάβει μεταχειρισμένα. Μαζί με τα μεταχειρισμένα παιχνίδια και τα ρούχα του, όμως, λαμβάνει το μέγιστο προνόμιο του ασφαλτοστρωμένου δρόμου. Θα μεγαλώνει πάντα σε έναν ασφαλή, περπατημένο δρόμο και θα χρειαστεί να ξοδέψει λιγότερο χρόνο για να παραμερίσει τα «ξερόχορτα». Εκεί που το πρώτο παιδί μάτωσε για να γίνει το «9 η ώρα πίσω στο σπίτι» 10, το μικρό τσούπ παίρνει κατευθείαν το «10 η ώρα να είσαι πίσω». Εκεί που το πρώτο πάλεψε για τις πρώτες καλοκαιρινές διακοπές με φίλους, το μικρό δεν μπαίνει καν σε φάσεις διαπραγματεύσεων.
Όπως και να χει, είτε είσαι το μεγάλο, είτε είσαι το μικρό, υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι ίδια και de facto. Θα υπάρξουν στιγμές που θα νιώσεις αδικημένος, στιγμές που θα πιστέψεις ότι κάτι πηγαίνει στραβά με τα αδέρφια σου και στιγμές που δεν θα συνεννοείστε ακόμα και για το ποιος θα κάτσει σε ποια πλευρά του αυτοκινήτου. Όλα αυτά, όμως, θα σβήνουν κατά ένα μαγικό τρόπο όταν προκύπτουν εκείνοι οι επικοί καυγάδες με τους γονείς και ξαφνικά νιώθεις ότι πρέπει να υπερασπιστείς το αδερφάκι σου, και μαζί να πέσετε μαχόμενοι περνώντας το σαββατόβραδό σας μέσα τιμωρία.
Η αδελφική σχέση είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες σχέσεις, κάπως παραμελημένη θα έλεγα, που έχει άπειρα σκαμπανεβάσματα. Με τα χρόνια, όμως, δυναμώνει και γίνεται η σχέση που θες να καλλιεργήσεις περισσότερο απ’ όλες. Ξεκινάει ως παρέα στο παιχνίδι, σύντομα εξελίσσεται σε μια συμμαχία απέναντι στα «όχι» των γονέων, κάποια στιγμή μπορεί να γίνει κέντρο συμβουλευτικής και σε βάθος χρόνου, το πρώτο και πιο σημαντικό αποκούμπι.
Και να, λοιπόν, που ο αγώνας μοιάζει να λήγει ισοπαλία. Ξενέρωτο αποτέλεσμα … για αγώνες ποδοσφαίρου! Γιατί, για την περίπτωσή μας είναι η μεγαλύτερη νίκη. Και αυτή η ισοπαλία αποδεικνύει σε γονείς και παιδιά, ότι η διαίρεση είναι σημαντική για το σχολείο, αλλά στα πλαίσια της οικογενειακής αγάπης, θέση έχει μόνο ο πολλαπλασιασμός.
