Του Ιωάννη Μυταυτσή,
Η χώρα μας διανύει τον όγδοο μήνα της πανδημίας και καλείται για ακόμη μια φορά να εισέλθει σε καθεστώς ολικού lockdown τύπου Μαρτίου. Πώς όμως γίνεται μια χώρα, όπως η Ελλάδα που βρισκόταν ένα βήμα μπροστά από τον νέο ιό και ήταν υπόδειγμα διαχείρισης σε σχέση με άλλες χώρες της Ε.Ε., σήμερα να βρίσκεται δύο βήματα πίσω; Η απάντηση είναι απλή. Η Ελλάδα δεν προσπάθησε στο βωμό της πληγωμένης οικονομίας να προάγει-προωθήσει την «τουριστική βιομηχανία» της εν μέσω της πανδημίας. Το αποτέλεσμα ήταν άμεσο, καθ’ όλη την τουριστική περίοδο ξεχάσαμε την ύπαρξη του ιού και ζούσαμε σαν να τον είχαμε εξαλείψει. Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν παρέμεινε μόνο εκεί, καθώς οι αριθμοί τη θερινή περίοδο ήταν ναι μεν αυξανόμενοι αλλά ελεγχόμενοι. Η όλη συμπεριφορά του κρατικού μηχανισμού και κατ’ επέκταση των Ελλήνων ήταν αυτή που έφερε την κατάσταση σ’ αυτό το σημείο. Διότι μέσα στην υγειονομική κρίση που έχει σοβαρές και αρνητικές προεκτάσεις στην οικονομία, ήταν λογικό ο καθένας να προσπαθήσει να δουλέψει και πόσο μάλλον οι χώροι εστίασης. Επίσης, λογικό είναι πως και ο κόσμος είχε κουραστεί από το lockdown του Μαρτίου, αλλά και από όλες τις απαγορεύσεις που έχουν επιβληθεί.
Όμως, οι προσπάθειες της κυβέρνησης, από την μετάβαση του περιορισμού στην κανονικότητα, ήταν ασήμαντες ή μάλλον αδύναμες απέναντι στον κορωνοϊό, διότι άλλα μέτρα δεν εφαρμόζονταν και όσα εφαρμόζονταν δεν ήταν αποτελεσματικά ή λανθασμένα. Όπως για παράδειγμα τα μέτρα στη Χαλκιδική, τη στιγμή που ο νομός κατέγραφε από 0 έως 3 κρούσματα την ημέρα. Άρα, το πρόβλημα που μας οδήγησε σε αυτό το σημείο για δεύτερη φορά, δεν ήταν μόνο η επιθετικότητα του ιού -που την γνωρίζαμε εκ των προτέρων- αλλά και αναποφασιστικότητα της κυβέρνησης απέναντι σε σκληρά μέτρα για τον περιορισμό της εξάπλωσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δια ζώσης τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπου η μετακίνηση των φοιτητών από τους τόπους μόνιμης κατοικίας προς του τόπους φοίτησης έφερε διασπορά του ιού. Επίσης, η μη διάλυση των συνωστισμένων στις πλατείες υπήρξε ακόμη ένα ζήτημα το οποίο ανεπιτυχώς προσπάθησε να φέρει εις πέρας η κυβέρνηση (φωνάζοντας με ντουντούκες στις πλατείες).
Ωστόσο, γνωρίζουμε όλοι πως η επιθετικότητα και μετάδοση του ιού δεν κάνει εξαιρέσεις, γι’ αυτό οφείλουμε να συμμορφωθούμε με τα μέτρα όχι μόνο για να προφυλάξουμε τον εαυτό μας, αλλά για να προφυλάξουμε τους γύρω μας, τις ευπαθείς ομάδες και τους ηλικιωμένους. Οφείλουμε επίσης να συμμορφωθούμε με τα μέτρα, αν θέλουμε να δούμε «αύριο» μια άσπρη μέρα στην οικονομία, αλλά και να βγούμε σωφρονέστεροι κατανοώντας τα λάθη μας και τα προβλήματα του κρατικού μηχανισμού σε ανάλογες κρίσεις. Να βελτιώσουμε το Ε.Σ.Υ. όχι μόνο αυξάνοντας τις Μ.Ε.Θ,. αλλά και προσλαμβάνοντας προσωπικό για να τις υποστηρίξει, διότι ένα ολόκληρο καλοκαίρι μπορούσαμε να προετοιμάσουμε τις μονάδες υγείας, όμως ο χειμώνας μας βρήκε απροετοίμαστους. Να «μεγαλώσουμε» το ψηφιακό κράτος, ώστε να αποφύγουμε τους συνωστισμούς στις δημόσιες υπηρεσίες και να εκπαιδεύσουμε τους εργαζομένους μας για να ανταποκρίνονται σε ανάλογες καταστάσεις, όχι μόνο για τις υγειονομικές κρίσεις, αλλά για το μακροπρόθεσμο όφελος όλων μας.
