Του Μιχάλη Σταματόπουλου,
Η ταινία ξεκινά με τον κρότο ενός περίστροφου και στο επόμενο πλάνο μια ανθρώπινη φιγούρα τριγυρνά αλαφιασμένα σε μια δασώδη περιοχή. Ξαφνικά, πέφτει μπροστά σε μια αστυνομική περίπολο και οδηγείται στον τοπικό αστυνομικό σταθμό για ταυτοποίηση, καθώς δεν έχει την ταυτότητά του. Στο αστυνομικό τμήμα συναντά τους αστυφύλακες να τριγυρνούν και έναν ηλικιωμένο άνδρα να σκουπίζει, καθώς στον χώρο στάζουν νερά από την οροφή.
Μετά από λίγη ώρα και μερικές στιγμές έντασης, καταφθάνει ο Επιθεωρητής (Roman Polanski) για να ανακρίνει τον μυστήριο άνδρα. Τελικά, αυτός είναι ο διάσημος συγγραφέας Ονόφ (Onoff), που έχει εξαφανιστεί συγγραφικά για αρκετό καιρό, τον οποίο ενσαρκώνει ο Gerard Depardieu, κάτι που κάνει τους πάντες να ξαφνιαστούν, ακόμα και τον αυστηρό Επιθεωρητή, που δηλώνει φανατικός αναγνώστης του.
Λίγο πριν την αναχώρησή του, όμως, ένας από τους αστυνομικούς παρατηρεί κάτι ύποπτο που αφορά τον Ονόφ. Εκεί, γεννιέται ένα πραγματικό μυστήριο,το οποίο ο Επιθεωρητής καλείται να λύσει κι έτσι, ξεκινά να ανακρίνει τον Ονόφ εκ νέου με σταθερή πίεση και τον βομβαρδίζει με σωρεία ερωτήσεων, ενώ ο συγγραφέας απαντά με τον τρόπο του, δημιουργεί συνεχώς νεύρα σε όλους τους αστυνομικούς και δεν πειθαρχεί.
Ουσιαστικά ξεκινά ένα κυνηγητό γάτας και ποντικιού μεταξύ ενός Επιθεωρητή που χαρακτηρίζεται από επιμονή, ευρηματικότητα και ευφυΐα και που θέλει επίμονα να ανακαλύψει την αλήθεια και να προσθέσει άλλη μια επιτυχία στην καριέρα του και ενός συγγραφέα που μέσα στην απόγνωση και τη σύγχυσή του, παράλληλα με το υπαρξιακό τέλμα που τον ορίζει, προσπαθεί να βρει την άκρη του νήματος σε όλο αυτό το μυστήριο, με τον ίδιο να αναρωτιέται αν όλο αυτό που ζει είναι πραγματικό ή ένας εφιάλτης.
“Οnoff: Is it possible to kill someone and not remember?”
Οι κεντρικοί πρωταγωνιστές πλαισιώνονται από τον Roman Polanski και τον Gerard Depardieu που και οι δύο, ο ένας σαν ηθοποιός και ο άλλος σαν σκηνοθέτης, έχουν αφήσει ανεξίτηλο στίγμα στον χώρο της έβδομης τέχνης.
O Giuseppe Tornatore για άλλη μια φορά το μακρινό 1994 κατάφερε να μας εντυπωσιάσει. Η ταινία είναι γεμάτη συμβολισμούς και σε συνδυασμό με τα άριστα πλάνα κυριολεκτικά δημιουργεί στον θεατή αγωνία, ενώ παράλληλα τον αναγκάζει να σκέφτεται ασταμάτητα λόγω των αναπάντητων ερωτημάτων που συνεχώς ξεπηδούν στη ροή της ταινίας.
Επιπλέον, όλη η υπόθεση διαδραματίζεται σε αστυνομικό τμήμα, ενώ παράλληλα βρέχει καταρρακτωδώς, κάτι που δημιουργεί ένταση και περιπλέκει πιο έντονα την ήδη υπάρχουσα «ατμόσφαιρα» του αστυνομικού θρίλερ. Το σενάριο εξελίσσεται συνεχώς, κάτι το οποίο επιτυγχάνεται άριστα με τη μουσική επένδυση του Ennio Morricone. Καθ΄ όλη τη διάρκεια της ταινίας υπάρχουν υπαρξιακοί προβληματισμοί και γίνονται συνεχείς αναφορές στον ανθρώπινο ψυχισμό. Τέλος, η ταινία είχε προταθεί για Χρυσό Φοίνικα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1994.
