Του Θάνου Κουλουβάκη,
Η φετινή χρονιά είναι αδιαμφισβήτητα δύσκολη για πολλούς λόγους. Ο ιός που έχει εδραιωθεί πλέον στη ζωή μας έφερε δυστυχώς μαζί του μία σειρά από ατυχή επακόλουθα που μας έχουν επηρεάσει όλους και όλες -άλλους λιγότερο κι άλλους περισσότερο- και έχουν αλλάξει τη ζωή μας. Σε αυτό το άρθρο θα μπορούσα να μιλήσω για τις καταστροφικές συνέπειες της πανδημίας όσον αφορά την οικονομία της χώρας ή την παγκόσμια κρίση που έχει επέλθει. Ωστόσο, θεωρώ ότι όλα τα παραπάνω έχουν ειπωθεί ξανά και τα γνωρίζουμε.
Γι’ αυτό επέλεξα να μιλήσω σχετικά με τους προβληματισμούς που γεννήθηκαν μέσα μου μετά των ερχομό της πανδημίας. Πρέπει να αναφέρω ότι η αφορμή για να γράψω το εν λόγω άρθρο ήταν τα νέα μέτρα που θυμίζουν ένα άτυπο lockdown και με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι θα έχουν αρκετά μεγάλο αντίκτυπο στην καθημερινότητα μας. Ας πάρουμε, ωστόσο, τα πράγματα από την αρχή.
Κατά το ξεκίνημα της πανδημίας -όταν δηλαδή μάθαμε ότι ο συγκεκριμένος κορωνοϊός πρόκειται να μας βασάνιζε αρκετά- οι περισσότερες και οι περισσότεροι από εμάς υποθέτω, πως ήταν αδύνατον να προβλέψουμε το τι επρόκειτο να συμβεί. Ούτε lockdown είχαμε βιώσει ξανά, άλλωστε, ούτε όλα αυτά τα μέτρα για τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας. Συνεπώς, ήταν αδύνατον να γνωρίζουμε ότι οι ζωές μας θα αλλάξουν τόσο πολύ.
Αυτές οι αλλαγές, εν τούτοις, μας επέβαλαν έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής. Καλώς ή κακώς, δεν είμαστε σε θέση να ζούμε όπως ζούσαμε πριν. Ο περιορισμός ήταν και εξακολουθεί να είναι αισθητός για όλους και όλες. Ο τρόπος που αλληλεπιδρούμε με τους ανθρώπους άλλαξε, οι αγκαλιές έπαψαν να υπάρχουν, το σφίξιμο των χεριών αποτελεί μία μακρινή ανάμνηση του παρελθόντος, οι μεγάλες παρέες είναι απαγορευτικές.
Όλα τα παραπάνω σας είναι γνωστά και ίσως σκέφτεστε ότι απλώς επαναλαμβάνονται. Συνεπώς, θεωρώ ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να αναφέρω τους προβληματισμούς μου. Ο κορωνοϊός κάποια στιγμή θα περάσει. Δεν θα εξαφανιστεί, όμως θα βρεθεί το εμβόλιο και κάποιο φάρμακο που τον καταπολεμά αποτελεσματικά. Τα lockdown θα πάψουν να υφίστανται· ο κόσμος θα κληθεί να ζήσει ξανά όπως ζούσε και πριν (;) να βιώνει τη ζωή όπως τη βίωνε πριν την ύπαρξη αυτού του ιού. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν θα είναι ικανός να επανέλθει στην καθημερινότητα που είχε τόσο καιρό πριν. Ο φόβος θα φύγει τόσο εύκολα από όσους και όσες τον έχουν αισθανθεί έντονα όλους αυτούς τους μήνες;
Κατά τη γνώμη μου, η προσαρμογή όλων μας σε μία καινούργια -και συνάμα παλιά- καθημερινότητα δεν θα είναι απλή διαδικασία. Θα χρειαστεί χρόνος για να επανέλθουμε σε μια ζωή που σε τίποτα δε μοιάζει με αυτή που ζούμε τώρα. Ας μην ξεχνάμε ότι η συγκεκριμένη κατάσταση μας αφορά και μας επηρεάζει όλους και όλες· δεν πρόκειται για μια μικρή πληθυσμιακή ομάδα που τη βιώνει. Αυτό το γεγονός δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο την κατάσταση της προσαρμογής.
Πραγματικά, δεν μπορώ να γνωρίζω πόσο εύκολο θα είναι να ζήσουμε όπως συνηθίζαμε να ζούμε, όταν ο ιός δεν αποτελεί πια κίνδυνο για την υγείας μας. Ευελπιστώ, μονάχα, ο φόβος να πάψει να υφίσταται.
