Του Θάνου Παπαδογιάννη,
Με αφορμή την αύξηση των κρουσμάτων κατά πολύ και τον πανικό που επικρατεί με την κατάσταση του κορωνοϊού στην χώρα μας, αλλά και στον κόσμο στο σύνολο του, θα ήθελα να σας μιλήσω για τις ανησυχίες μου για την εξέλιξη της κρίσης αυτής, που προφανώς δεν θα παραμείνει στα υγειονομικά πλαίσια. Όσο πιο πολύ το σκέφτομαι τόσο μου γεννάται η απορία, μήπως αυτή η ομολογουμένως δύσκολη περίοδος που ζούμε έχει να μας διδάξει κάτι και να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως ίσως κάποιες συνήθειες μας πρέπει να αλλάξουν στην από εδώ και πέρα καθημερινότητα μας;
Πρώτο και σημαντικότερο είναι η ζωή μετά την υγειονομική κρίση. Ο καθένας πιστεύω και ελπίζω πως πλέον έχει καταλάβει ότι τα πράγματα δεν είναι αστεία. Συνάνθρωποι μας καθημερινά χάνουν την ζωή τους και πλέον ο εχθρός είναι έξω ή ακόμα και μέσα από την πόρτα του σπιτιού μας. Όλοι πρέπει να είναι πολύ πιο προσεκτικοί σε ό, τι έχει να κάνει με την εξάπλωση του ιού.
Πολλοί συμπολίτες μας θα περάσουν δύσκολα μέχρι να έρθει η πολυσυζητημένη και αναμενόμενη ανάκαμψη, συμπολίτες μας θα απολυθούν, θα πτωχεύσουν, θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους, θα πεινάσουν. Η πολιτεία θα έχει την ευθύνη να παρέμβει όσο περισσότερο μπορεί για να βοηθήσει σε τέτοιες καταστάσεις, κυβερνήσεις θα πρέπει να βγάλουν προγράμματα στήριξης των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων και η αντιπολίτευση να κάνει δριμεία κριτική σε κυβερνήσεις που δεν το κάνουν!
Το σλόγκαν που πλανάται στον αέρα από την πρώτη στιγμή είναι «η ατομική ευθύνη». Προφανώς πρέπει να υπάρχει, πρέπει ο ίδιος ο άνθρωπος να φοράει μάσκα όπου υπάρχει συνωστισμός, να πλένεται τακτικά και σχολαστικά. Η προσωπική υγιεινή ουσιαστικά είναι το σημαντικότερο, γιατί η προσωπική πρόληψη είναι ο καλύτερος τρόπος προστασίας, καθώς κανείς δεν μπορεί να μας προστατέψει από το να κολλήσουμε τον ιό.
Η κοινωνία μας έχει αλλάξει ήδη, αλλά θα αλλάξει ακόμα περισσότερο. Καταλαβαίνουμε πως εφόσον τα άτομα θα νοσούν και θα πλήττονται οικονομικά, η κοινωνία δεν θα μπορεί να βγει αλώβητη απ’ την παθογένεια της εποχής, αλλά θα «νοσήσει» στο σύνολο της. Οι μικρές και αδύναμες οικονομικά κοινωνίες θα επιβαρυνθούν αρκετά, όμως και οι μεγάλες κοινωνίες της Δύσης δεν θα μείνουν να παρακολουθούν αυτή την ύφεση, αλλά θα είναι και αυτές ένα κομμάτι του παγκόσμιου αυτού προβλήματος. Όλες οι χώρες θα χτυπηθούν. Τα χτυπήματα αυτά θα έχουν συνέπειες και σε ενώσεις κρατών και δυνάμεων, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ κλπ, αφού η κάθε χώρα θα θελήσει, θεωρητικά, να υποστηρίξει κυρίως τα δικά της συμφέροντα και μονάχα τα συμφέροντα του λαού της, με αποτέλεσμα ο εθνικισμός να ξεκινήσει να αναβιώνει με γοργούς ρυθμούς.
Τι μάθαμε όμως από το πρώτο κύμα της πανδημίας; Μάθαμε να σεβόμαστε πολύ περισσότερο ο ένας τον άλλον, μια κίνηση ή μια έξοδος θα μπορούσε να κρινόταν καταστροφική για τον κύκλο του καθενός. Μάθαμε πως επαγγέλματα που θεωρούνταν χαμηλού κύρους και δεν τους δίναμε την αρμόζουσα σημασία, είναι κάτι παραπάνω από σημαντικά. Ο courier που έφερνε τις παραγγελίες μας στο σπίτι, εκείνος ο άνθρωπος που σχεδόν 60 ημέρες μάθαμε το όνομα του και αποκτήσαμε μια οικειότητα, οι εργαζόμενοι των super markets που καθόντουσαν επί ώρες με μάσκες πίσω από τους πάγκους, οι ντελιβεράδες που μας έφερναν το ζεστό και νόστιμο φαγητό στην πόρτα μας, οι άνθρωποι αυτοί που τους βλέπαμε τόσο συχνά που θέλαμε να τους προσκαλέσουμε στο σπίτι μας και να τους ευχαριστήσουμε γι’ αυτό που κάνουν βάζοντας τη ζωή τους σε κίνδυνο, ώστε να έχουμε εμείς ό,τι χρειαζόμαστε, χωρίς να κάνουμε τίποτα παραπάνω από μερικά κλικ.
Μπορώ να γράψω πολλές σελίδες ακόμα για ανθρώπους που αξίζουν ευχαριστώ για την περίοδο της καραντίνας που περάσαμε, αλλά και την περίοδο του δεύτερου κύματος που τώρα διανύουμε. Ναι λοιπόν μάθαμε να σεβόμαστε περισσότερο όλους αυτούς τους ανθρώπους, όμως θα συνεχιστεί αυτός ο σεβασμός μετά το τέλος της υγειονομικής κρίσης; Θα ξεχάσουμε πάλι την αξία τους; Θα ξεχάσουμε ότι χωρίς αυτούς η κοινωνία μας δεν θα λειτουργούσε καθόλου; Θα ξεχάσουμε ότι οι γιατροί όχι απλά έκαναν το καλύτερο δυνατό που μπορούσαν με τους πόρους που τους διέθεταν, αλλά ρίσκαραν τα πάντα; Θα ξεχάσουμε ότι οι άνθρωποι της Πολιτικής Προστασίας «ήταν μόνιμα στο πόδι»; Θα ξεχάσουμε ότι όλοι εκείνοι που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή, ήταν εκεί;
Εύχομαι πως όχι…
Μέχρι πριν την εμφάνιση του κορωνοϊού όλοι μας τρέχαμε στους ρυθμούς που έτρεχαν και όλα γύρω μας, η καθημερινότητα κυλούσε χωρίς η κάθε στιγμή να έχει ένα ουσιαστικό νόημα, χωρίς να σκεφτόμαστε και πολύ τις πράξεις μας. Γινόμασταν ρομπότ της εποχής, γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Τώρα όμως που όλοι είδαμε μπροστά στα μάτια μας έναν πολύ διαφορετικό τρόπο ζωής, ήρθαμε κοντά με ανθρώπους που είχαμε χαθεί, γνωρίσαμε τους γείτονές μας, καταλάβαμε την αξία που έχουν κάποια πράγματα που παλαιότερα αγνοούσαμε, μάθαμε τον ίδιο μας τον εαυτό καλύτερα. Νομίζω πως έχει έρθει πλέον η ώρα που ο κόσμος, όπως τον γνωρίζαμε, θα αλλάξει και όλα θα γίνονται με στόχο να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή, και αυτό δεν θα είναι κάτι που θα μας επιβάλλει κάποιος, αλλά κάτι που μόνοι μας θα επιζητήσουμε.
Τέλος, συντάσσομαι με την άποψη αυτών που λένε ότι ναι μεν θα έρθει μεγάλη ύφεση τον επόμενο καιρό, αλλά εμείς ως λαός που επί δέκα και παραπάνω χρόνια ζούσαμε μέσα στη λιτότητα και την κρίση, είμαστε πλέον συνηθισμένοι στις δυσκολίες και ίσως να την περάσουμε πιο ήπια σε σχέση με άλλες χώρες. Αυτό προφανώς δεν είναι κάτι που αναφέρω ως παυσίπονο για αυτό που βλέπουμε να έρχεται, αλλά μπορεί και ελπίζω να βγει και αληθινό.
Μετά και απ’ αυτή τη κρίση πιστεύω πως θα βγούμε πολύ πιο δυνατοί από ποτέ, θα παλέψουμε για τα δικαιώματα μας και θα καταφέρουμε πολλά, γιατί δεν θα μπορούμε να κάνουμε αλλιώς! Έως τότε προσοχή, και καλό κουράγιο!
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 2002 και είναι πρωτοετής φοιτητής στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης στο Ρέθυμνο. Του αρέσει να γράφει και να ακούει μουσική από τα βινύλια του και να τα μοιράζετε στην ραδιοφωνική του εκπομπή. Θέλει να ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική. Έχει συμμετάσχει στο πρόγραμμα της Βουλής των Εφήβων και του αρέσει να είναι ενεργός πολίτης. Αναζητά εκδηλώσεις που αφορούν τον τομέα της πολιτικής και δράσεις εθελοντισμού.
