Της Παναγιώτας Μπούκα,
«Η καθολική εκκλησία αποδέχεται τους ομοφυλόφιλους, ενέκρινε το σύμφωνο συμβίωσης». Μια είδηση που έφτασε στις 21 Οκτώβρη από το Βατικανό για να «ταράξει» τα νερά του θρησκευτικού -και μη- κόσμου. Και πολύ άργησε, θα σχολιάζαμε. Χρόνια τώρα η καθολική εκκλησία προσπαθεί να φέρει κοντά της ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, και ιδίως νέους, καθώς τόσα χρόνια με τη συντηρητική της στάση τους είχε κρατήσει μακριά. Αν δεν λάβουμε υπόψιν τη σκοπιμότητα που μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτήν την ανακοίνωση, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την απόφαση του Πάπα Φραγκίσκου ιστορική τόσο για την ίδια την εκκλησία όσο και για τους πιστούς της LGΒT κοινότητας.
Ωστόσο, όλο αυτό έρχεται σε αντιδιαστολή με την ακραία συντηρητική στάση της ορθόδοξης εκκλησίας, την οποία τόσα χρόνια παρακολουθούμε όχι μόνο να μην προσπαθεί για την αποδοχή, αλλά αντιθέτως να απαξιεί για τα LGΒT άτομα και συχνά να τους χαρακτηρίζει ως «τέρατα» ή «εκτρώματα της φύσης». Σεραφείμ, Αμβρόσιος, Άνθιμος, Ιερώνυμος είναι λίγοι από τους μητροπολίτες που έχουν ασκήσει δημόσια ρητορική μίσους προς τους ομοφυλόφιλους και την LGΒT κοινότητα. Πρώτος και κύριος, ο Αμβρόσιος, ο οποίος καταδικάστηκε σε 7 μήνες φυλάκισης με τριετή αναστολή βάσει του αντιρατσιστικού νόμου της χώρας.
Αυτή είναι η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία, απόμακρη από καθετί διαφορετικό, αποστασιοποιημένη από τη σύγχρονη κοινωνία, καταπιεστική ως προς το σύνολο των ανθρώπων, αλλά και προς τα ίδια τα μέλη της. Προσπαθεί να κρύψει τη δική της αλήθεια, αδυνατεί να φανερώσει ότι υπάρχουν και gay ιερείς. Θα έλεγε κανείς ότι η ορθόδοξη εκκλησία έχει μια εσωτερικευμένη ομοφοβία και δρα αμυντικά, σαν έναν νέο που φοβάται να κάνει come out και, για να μην τον καταλάβουν οι άλλοι, είναι επιθετικός ως προς καθετί που μπορεί να τον υποψιαστεί. Όμως, η εκκλησία δεν είναι ένας νέος. Η ορθόδοξη εκκλησία είναι το στήριγμα της Ελλάδας. Πάνε μαζί. Η Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την ορθόδοξη εκκλησία της, καθώς υπάρχει μια σχέση αλληλεξάρτησης μεταξύ τους. Ο ίδιος ο Έλληνας δεν θέλει να δει τίποτα το διαφορετικό από το συνηθισμένο, δεν θέλει να αλλοτριωθούν τα παιδιά του από την όψη ενός LGΒT ζευγαριού. Στόχος του είναι ο κοινωνικός εξοστρακισμός της διαφορετικότητας. Έτσι, ακόμη κι αν η ίδια η ορθόδοξη εκκλησία είχε τις προθέσεις για μεταρρύθμιση και εκσυγχρονισμό, η ελληνική κοινωνία είναι έτσι διαμορφωμένη ώστε να μην επιτρέπει τέτοιου είδους αλλαγές.
Η συντηρητική ορθόδοξη εκκλησία έχει λάβει τον ρόλο του διαμορφωτή της κοινωνίας, σφυρηλατεί τον τρόπο ζωής των πιστών, όπως αυτή επιθυμεί, καθώς όλοι την βλέπουν ως κάτι τέλειο και ιδανικό, στηριζόμενοι σε αυτήν σαν κάτι σωτήριο από την καθημερινή μιζέρια τους. Την ακολουθούν πιστά και την υμνούν, λες κι αυτή είναι ο ίδιος ο Θεός. Δεν αντιλαμβάνονται πως δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα όργανο που μεταφέρει γραπτά λόγια, διαμορφώνοντάς τα με τέτοιο τρόπο ώστε να έχει προσωπικό κέρδος και συμφέρον που να ικανοποιεί τα άτομα στο εσωτερικό της. Ο μέσος Έλληνας πιστός δεν μπορεί να αντιληφθεί κάτι τέτοιο, καθώς έχει δημιουργήσει αυτή την πλασματική εικόνα στο μυαλό του για αυτήν. Για εκείνον η εκκλησία δεν μπορεί να πράξει κάποιο κακό. Όλα γίνονται από τον άνθρωπο. Δεν μπορεί να αναλογιστεί πόσοι ιερείς ξεκίνησαν από το μηδέν, έχοντας πλέον νεοκλασικά, βίλες και εξοχικές κατοικίες σε περιοχές, τις οποίες ο μέσος άνθρωπος δεν μπορεί καν να διανοηθεί. Τρέφεται από τους πιστούς της, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είναι αυτή που λέει «αγαπάτε αλλήλους», αλλά απ’ ό,τι φαίνεται αγαπά μόνο τον εαυτό της.
