Της Ανθής Ντόλα,
Και να μαστε τώρα στα πρόθυρα ενός ένα νέου γενικού lockdown. Ήδη κάποιες περιοχές στη χώρα έχουν μπει σε τοπικά lockdown και αυτές είναι τα Ιωάννινα, οι Σέρρες, η Θεσσαλονίκη και η Λάρισα. Η κυβέρνηση πασχίζει να αποφύγει έναν δεύτερο εγκλεισμό, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να μειώσει τα κρούσματα, καθώς τα νοσοκομεία αρχίζουν και πιέζονται. Οι ασθενείς αυξάνονται, ενώ παράλληλα εντοπίζονται κρούσματα και στο νοσηλευτικό προσωπικό. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να μπαίνουμε βαθύτερα στο νέο κύμα της πανδημίας και η κατάσταση να είναι κρίσιμη για όλους.
Πώς αντιμετωπίζουν όμως οι πολίτες αυτή την κρίσιμη κατάσταση; Υπακούν στους κανόνες και τους περιορισμούς που θέτει η κυβέρνηση για να ελέγξει τη διασπορά του ιού; Δύσκολα τα πράγματα. Μετά το πρώτο lockdown οι Έλληνες φαίνονται δύσπιστοι. Αμφισβητούν την σοβαρότητα της κατάστασης και θεωρούν ότι η πανδημία είναι κάτι που πέρασε και τελείωσε. Μερίδα των πολιτών βρίσκουν μία δόση υπερβολής στα μέτρα και συχνά τα αμφισβητούν, νομίζοντας πως περιορίζονται οι ελευθερίες τους.
Η έρευνα YouGov-Cambridge Globalism Project που σχεδιάστηκε από κοινού με τον Guardian με δείγμα 26.000 ατόμων από 25 χώρες του πλανήτη, μέσα σε αυτές και οι Ελλάδα, και πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του Ιουλίου και του Αυγούστου, έδειξε πως οι πολίτες στις περισσότερες από τις συμμετέχουσες χώρες πιστεύουν ότι κυβερνήσεις και ηγέτες αντέδρασαν λανθασμένα ή με καθυστέρηση στην προέλαση του κορωνοϊού. Σύμφωνα με την έρευνα, αν και η Ελλάδα είναι από τις χώρες που αντιμετώπισαν αποτελεσματικά και γρήγορα την επέλαση του ιού, οι Έλληνες πολίτες με ποσοστό που ξεπερνά το 50% πιστεύουν ότι οι ελευθερίες τους περιορίστηκαν περισσότερο από ό,τι χρειαζόταν. Ταυτόχρονα, θεωρούν στην κυβέρνηση ότι έδινε περισσότερη βάση στην επιστροφή στη κανονικότητα παρά στον περιορισμό της πανδημίας.
Ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε σύγχυση. Αρχικά, γιατί η επιτυχία της χώρας στον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού στο πρώτο κύμα της πανδημίας έχει δημιουργήσει την πεποίθηση πως εμείς θα τα καταφέρουμε και δεύτερον, διότι για πολύ καιρό υπήρχαν διάφορες πληροφορίες με τις οποίες βομβαρδίζονταν οι πολίτες για τη χρήση ή μη των γαντιών και της μάσκας. Δυστυχώς με την σταδιακή επιστροφή στην πραγματικότητα, οι πολίτες βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα πλήθος ενημερώσεων, οι οποίες δεν συνέπιπταν μεταξύ τους. Κάποιοι έλεγαν ότι είναι απαραίτητη η χρήση μάσκας και κάποιοι άλλοι όχι. Για άλλους αρκούσε η χρήση γαντιών και ενώ για κάποιους άλλους ήταν περιττά. Και έτσι δημιουργήθηκε ένα κλίμα δυσπιστίας και σύγχυσης.
Το άνοιγμα των σχολείων και η έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς έδειξε πως τα προβλήματα ήταν πολλά. Καβγάδες για τις μάσκες στα σχολεία, πορείες από τους αρνητές της μάσκας αλλά και προκλητικές συναθροίσεις αποτελούν κομμάτια ενός έντονου αλαλούμ το οποίο προκάλεσε η σύγχυση των πολιτών. Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την αμφισβήτηση της κρισιμότητας οδήγησαν στην ανυπακοή μεγάλης μερίδας πολιτών, οι οποίοι υποτίμησαν επιδεικτικά τα μέτρα.
Τώρα λοιπόν που φτάσαμε ξανά στο σημείο να κλείνουν τα μαγαζιά, οι χώροι εστίασης, τα θέατρα και οι αθλητικοί χώροι επιστρέφοντας με αυτό τον τρόπο στην αρχή. Τι γίνεται από εδώ και πέρα; Ξαφνικά πάμε πάλι πίσω; Κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί αυτό το δεύτερο κύμα της πανδημίας, αλλά φαίνεται ότι τώρα η Ελλάδα πρέπει να προσέξει περισσότερο από πριν. Τώρα τα κρούσματα είναι πολλά και αυξάνονται καθημερινά. Το ίδιο συμβαίνει και με τους θανάτους. Αυτή τη φορά πρέπει να προσέχουμε περισσότερο από πριν, γιατί μπορεί να καταλήξουμε σε ένα νέο lockdown που δυστυχώς η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να σηκώσει.
Άλλες ευρωπαϊκές χώρες κάνουν βήματα προς τα πίσω με την Γαλλία να τίθεται σε γενικευμένο lockdown, ενώ παράλληλα Γερμανία και Ισπανία φλερτάρουν έντονα με αυτή την κίνηση. Στη δική μας περίπτωση ένα τέτοιο ενδεχόμενο το απεύχονται όλοι. Η κυβέρνηση τονίζει πως ένα γενικό lockdown θα είναι η τελευταία της λύση για να περιοριστεί η εξάπλωση του ιού. Αυτή τη στιγμή πολίτες και κυβέρνηση θα πρέπει να συνεργαστούν, ώστε να μπορέσουν να διαχειριστούν την πανδημία. Η υπακοή στα μέτρα δεν είναι περιορισμός της ελευθερίας αλλά είναι επιτακτική ανάγκη, ώστε να μπορέσουμε να επιστρέψουμε πλήρως στην κανονικότητα.
