Της Βερονίκης Σίνου,
Το ανάκτορο των Βερσαλλιών (Château de Versailles) φημίζεται παγκοσμίως για το αίσθημα αίγλης, υψηλής αισθητικής και πλούτου που προκαλεί στους επισκέπτες του. Μόλις 30 χιλιόμετρα μακριά από το Παρίσι, είναι ένας στατιστικά αποδεδειγμένα αγαπημένος προορισμός για τους ξένους επισκέπτες.
Φιλοξενεί εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο, οι οποίοι προσπαθούν να πάρουν μια «βασιλική» γεύση, ανακαλύπτοντας τα 700 δωμάτια του παλατιού, τα 50.000 τ.μ. που είναι ανοιχτά προς το κοινό (σε σύνολο 67.000 τ.μ.) και την απέραντη έκταση των κήπων.
Σύνθεση
Η Βασιλική οικογένεια διέμενε στο κεντρικό ανάκτορο μαζί με τους υπόλοιπους ευγενείς. Είχαν προνοήσει για το υπηρετικό προσωπικό την ανέγερση τριών παραπλήσιων κτιρίων, τα οποία θα περιλάμβαναν και αποθήκες για τις άμαξες, στάβλους για τα άλογα και τα μαγειρεία. Το πιο μεγαλοπρεπές σημείο του ανακτόρου είναι η φημισμένη αίθουσα των καθρεπτών, με τοιχογραφίες από τους διασημότερους ζωγράφους της εποχής στην Ευρώπη, κρυστάλλους και φυσικά καθρέπτες.
Δίπλα από την αίθουσα των καθρεπτών βρίσκονται οι βασιλικές κάμαρες, γεμάτες από τοιχογραφίες που απεικονίζουν διάφορες σκηνές εμπνευσμένες από την ελληνική μυθολογία (Σαλόνι της Αφροδίτης).
Πίσω από το ανάκτορο οι κήποι των Βερσαλλιών φιλοξενούν σημαντικά έργα τέχνης, γλυπτά και σιντριβάνια, με ένα από τα διασημότερα να είναι η Κρήνη του Απόλλωνα, όπου για άλλη μια φορά επικρατεί ο άξονας της ελληνικής μυθολογίας.
Ιστορία του Παλατιού
Με ένα όχι και τόσο λαμπρό ξεκίνημα, το μικρό παλάτι μέχρι το 1660 χρησιμοποιούταν ως κυνηγετικό καταφύγιο από τον Βασιλιά Λουδοβίκο ΙΓ΄, ο οποίος αναγνώρισε την ομορφιά της περιοχής και την εκμεταλλεύτηκε. Εκείνη την εποχή το βασιλικό παλάτι βρισκόταν στο Παρίσι, οπότε το κάστρο είχε περιοριστεί σε έναν εξοχικό προορισμό του βασιλιά. Ο υιός Λουδοβίκος πάντοτε είχε μια ιδιαίτερη προτίμηση για το κάστρο των Βερσαλλιών. Σε συνδυασμό με το ταραγμένο πολιτικό γίγνεσθαι και την εξέγερση της Σφενδόνης, ο υιός είχε χάσει την εμπιστοσύνη του αφενός στους κατοίκους του Παρισιού και αφετέρου στην ασφάλεια που θα μπορούσε να του προσφέρει η πόλη του φωτός. Μια απόπειρα δολοφονίας προς τη βασιλική οικογένεια τραυμάτισε ιδιαίτερα τον -τότε- νεαρό Λουδοβίκο ΙΔ΄ και αποτέλεσε την αιτία που τον ώθησε και επίσημα να εγκαταλείψει την πρωτεύουσα και να ξεκινήσει τις εργασίες για τη δημιουργία ενός ανακτόρου που θα συμβόλιζε τη θεϊκή υπόσταση ενός ελέω θεού μονάρχη στις Βερσαλλίες.
Αποφάσισε να μην κατεδαφίσει το αρχικό κάστρο που είχε χτίσει ο πατέρας του αλλά να το επεκτείνει. Το κόστος αυτής της απόφασης πλησιάζει σε σημερινά δεδομένα τα 250 δισεκατομμύρια ευρώ. Η ογκώδης αξία του ιδανικού ανακτόρου δεν αποθάρρυνε τον Βασιλιά, ο οποίος ήταν πεπεισμένος ότι άξιζε κάθε εμπόδιο και αυτό αποτυπώνεται από τις ανθρώπινες ζωές που «θυσίασε» κατά τη συγκρότησή του. Τα εργατικά ατυχήματα ήταν τόσο συχνά, που μάλιστα, καθώς λέγεται, υπήρξε κατά τη διάρκεια των εργασιών νοσοκομείο στην έκταση της κατασκευής, το οποίο δεχόταν τουλάχιστον 12 ασθενείς την εβδομάδα.
Σήμερα
Έκτοτε οι Βερσαλλίες εκτός από μνημείο αποτελούν και πόλη ορόσημο για τις διεθνείς σχέσεις, καθώς εκεί συνυπογράφτηκαν πολυάριθμες συνθήκες (Συνθήκη Βερσαλλιών, 1919). Όπως η ίδια η ιστορία το απέδειξε, το όραμα του Λουδοβίκου ΙΔ΄ απέκτησε σάρκα και οστά και μέχρι σήμερα, καθώς αποτελεί προστατευόμενο μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς (UNESCO).
ΠΗΓΕΣ
- Bbc Documentary – Vesailles
- National Geographic France
- en.chateauversailles.fr, “louis xiii and versailles”, διαθέσιμο εδώ
