Της Αρετής Δανδάκη,
Πρόσφατα είναι τα μέτρα στήριξης που ανακοίνωσε η υπουργός πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, αναφορικά με την επιδότηση των άδειων θέσεων σε θέατρα και σινεμά προς στήριξη των καλλιτεχνών. Ωστόσο, η συγκεκριμένη απόφαση παραμένει στα χαρτιά με τους εργαζόμενους στον τομέα της τέχνης να συνεχίζουν να πλήττονται σφοδρά οικονομικά και σα να μην φτάνει αυτό ενίοτε να λοιδορούνται και να υποτιμώνται ακόμα και από άτομα του πολιτικού χώρου.
Όλα ξεκίνησαν από την -όχι και τόσο μακρινή- περίοδο της καραντίνας. Ο διαμοιρασμός των επιδομάτων ξεκίνησε προς όλους τους εργαζόμενους, οι οποίοι αναγκάστηκαν βάσει των έκτακτων υγειονομικών συνθηκών, να διακόψουν για ένα διάστημα την εργασία τους. Όλοι οι εργαζόμενοι, άλλοι έγκαιρα, άλλοι με καθυστερήσεις, έλαβαν το επίδομα των 800 ευρώ. Κάποιοι όμως έλειπαν από την λίστα των υποψηφίων. Άνθρωποι που εργάζονται εξίσου σκληρά, σπαστά μέσα στον χρόνο, που αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας ως κάτι σύνηθες για την δουλειά που κάνουν. Άνθρωποι χωρίς τους οποίους ο κόσμος θα ήταν πιο φτωχός, σκληρός και απολίτιστος. Οι άνθρωποι του πολιτισμού και των τεχνών. Πώς θα ήταν η γη δίχως τέχνη, είναι το ερώτημα που ηχεί στα αυτιά όσων αντιλαμβάνονται την αξία τους.
Ο καιρός πέρναγε και καμία πρόβλεψη δεν υπήρχε για το μέλλον του επαγγέλματος. Η μία συναυλία ακυρωνόταν μετά την άλλη, το ίδιο και οι παραστάσεις των θεάτρων, οι προβολές στο σινεμά, τα γυρίσματα ταινιών και σειρών. Η αδιαφορία προς το πρόσωπό τους συνέχιζε να είναι εξόφθαλμη, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες των καλλιτεχνών και των εργαζομένων στον τομέα της τέχνης να εισακουστούν. Πέρασε καιρός, κατά τον οποίο δημιουργήθηκε το μητρώο καλλιτεχνών, και το επίδομα ήρθε ως μια ανάσα από την σκληρή δοκιμασία, λόγω των περιορισμών για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Για ακόμη μια φορά όμως, δεν συμπεριέλαβε όλους τους εργαζόμενους. Μια δήλωση της Υπουργού Πολιτισμού περί πληθώρας καλλιτεχνών οι οποίοι κινούνται στον χώρο της «μαύρης οικονομίας», έφερε τις αναμενόμενες αντιδράσεις. Μια Υπουργός Πολιτισμού, η οποία βρίσκεται σε θέση εξουσίας για να στηρίξει τους πολίτες που εντάσσονται κάτω από την «στέγη» της, όχι μόνον τους αποδοκιμάζει αλλά εκθέτει και την κυβέρνησή της, η οποία δεν καταφέρνει να πατάξει την μαύρη εργασία και φοροδιαφυγή.
Στη συνέχεια, έρχονται οι αποφάσεις για το σταδιακό άνοιγμα των θεάτρων, όπως είναι αναμενόμενο, αφού η πανδημία είναι μια νέα κρατούσα συνθήκη στις ζωές όλων, καθώς ακόμα δεν έχει ξεπεραστεί. Ο Οκτώβρης, ήταν ο μήνας που άνοιξε η αυλαία για την επιστροφή της τέχνης, ταυτόχρονα με την επιστροφή των εργαζομένων στον τομέα τούτο. Τίποτα δεν θυμίζει τα γεμάτα ζωντάνια θέατρα, σινεμά και συναυλίες των προηγούμενων ετών, καθώς κυρίαρχες είναι οι αποστάσεις και υποχρεωτική η χρήστη μάσκας. Παρόλα αυτά η αρχή έγινε, χωρίς κανείς να είναι σίγουρος για το μέλλον και με τα ελπιδοφόρα σχέδια της κυβέρνησης να αναμένουν έγκριση.
Εν κατακλείδι, όταν αναφερόμαστε στους εργαζόμενους στον τομέα των τεχνών και του πολιτισμού, ανακαλούμε συχνά στη μνήμη μας γνωστούς ηθοποιούς και διάσημους τραγουδιστές. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι διαφορετική, καθώς ο χώρος αυτός στελεχώνεται κατά βάση από ανθρώπους πίσω από κάμερες και μικρόφωνα, πίσω από διασημότητες, από ανθρώπους που είδαν να μην αναγνωρίζεται η δουλειά τους, να περιθωριοποιείται και να διακρίνεται από τις υπόλοιπες, αντιμετωπίζοντας ολομόναχοι την εργατική ασυδοσία. Για αυτό, support art workers!
