Της Βασιλικής Σέμκου,
Τα ζητήματα που απασχολούν την επικαιρότητα διαδέχονται το ένα το άλλο και κατακλύζουν την κοινή γνώμη και τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Τα κοινωνικά θέματα, ωστόσο, έχουν «απορροφηθεί» από τις εξελίξεις του νέου κορωνοϊού, ζήτημα φλέγον και πολύ σοβαρό καθότι τα κρούσματα παγκοσμίως αυξάνονται, με αποτέλεσμα όλοι να έχουν την προσοχή τους στραμμένη εκεί (και όχι άδικα). Ωστόσο, στο παρασκήνιο υπάρχουν ακόμα σημαντικά θέματα τα οποία ανακύπτουν και για τα οποία γίνονται διαρκώς συζητήσεις σε κάθε επίπεδο διάδρασης. Ένα από αυτά αποτελεί και το θέμα που αφορά την υιοθεσία των παιδιών και συγκεκριμένα από την μερίδα των ανθρώπων που υπάγονται στην κοινότητα Λ.Ο.Α.Τ, δηλαδή τις λεσβίες, τους ομοφυλόφιλους, τους αμφιφυλόφιλους και τους τρανσέξουαλ. Αποτελεί ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα σημεία συζητήσεων με απόψεις που συγκρούονται διαρκώς και χάριν των οποίων έχουν πραγματοποιηθεί πολύ σημαντικές ενέργειες.
Αναλύοντας ένα τόσο ευαίσθητο (για πολλούς) ζήτημα ενδέχεται και είναι αναμενόμενο να υπάρχουν πολλές διαφορετικές «ακροάσεις» και αναγνώσεις και κυρίως σκέψεις διαφορετικών ανθρώπων, οι οποίοι είτε συμφωνούν είτε διαφωνούν και καταλήγουν να παράγουν γεγονότα και τριβές στο εσωτερικό των κοινωνιών. Αναφορικά με την ίδια την διαδικασία, η υιοθεσία παιδιών από τις προαναφερθείσες ομάδες ανθρώπων αφορά α) την υιοθεσία ενός παιδιού από ένα ζευγάρι, β) την υιοθέτηση ενός παιδιού από τον ένα σύντροφο ενός ομοφυλοφιλικού ζευγαριού που τυγχάνει να είναι βιολογικός/ή πατέρας ή μητέρα και γ) την υιοθέτηση ενός παιδιού από ένα πρόσωπο Λ.Ο.Α.Τ, το οποίο δεν είναι ζευγάρι με κάποιον άλλο. Η καθαρά διαδικαστική πλευρά του θέματος ακολουθεί την πορεία που έχουν και οι υιοθεσίες που αφορούν τα ετερόφυλα ζευγάρια, τα οποία επιθυμούν να συμπεριλάβουν στην οικογένεια τους ένα ορφανό παιδί που δεν διαθέτει οικογένεια.
Η τεκνοθεσία παιδιών από άτομα Λ.Ο.Α.Τ είναι νόμιμη σε 26 συνολικά χώρες (Ανδόρρα (2014), Αργεντινή (2010), Αυστρία (2016), Βέλγιο (2006), Βραζιλία (2010), Καναδάς (πρώτη δικαιοδοσία 1996, τελευταία δικαιοδοσία 2011), Κολομβία (2015), Δανία (2010), Γροιλανδία (2016), Νησιά Φερόε (2017), Φινλανδία (2017), Γαλλία (2013), Γερμανία (από την 1η Οκτωβρίου 2017), Ισλανδία (2006), Ιρλανδία (2016), Ισραήλ (2008), Λουξεμβούργο (2015), Μάλτα (2014), Κάτω Χώρες (2001), Νέα Ζηλανδία (2013), Νορβηγία (2009), Πορτογαλία (2016), Νότια Αφρική (2002), Ισπανία (2005), Σουηδία (2003), Ηνωμένο Βασίλειο: Αγγλία και Ουαλία (2005), Σκωτία (2009),Βόρεια Ιρλανδία (2013), Ηνωμένες Πολιτείες (πρώτη δικαιοδοσία 1993, τελευταία δικαιοδοσία 2016), Ουρουγουάη (2009). Στην χώρα μας από το 2018 σύμφωνα με την απόφαση που δημοσιεύτηκε σε ΦΕΚ, ο νόμος 4538/2018 επιτρέπει την αναδοχή και υιοθεσία από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, τα οποία έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης.
Η αναφορά των παραμέτρων που αφορούν την διαδικασία ως καθαρά αυτή καθ’ αυτή, είναι η αρχή σε ένα ζήτημα που έχει προκαλέσει, όπως ήδη αναφέρθηκε, σειρά αντιδράσεων που αφορούν και τις δυο πλευρές υποστήριξης και εναντίωσης στον πολύ αυτό πρόσφατο θεσμό και την δράση του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα για την ελληνική περίπτωση, αποτελεί η πρόσφατη συνέντευξη του γνωστού ηθοποιού και σεναριογράφου Γιώργου Καπουτζίδη, ο οποίος μεταξύ άλλων δήλωσε πως δεν θα διστάσει να εγκαταλείψει την χώρα, αφού η ελληνική πολιτεία δεν του επιτρέπει να υιοθετήσει ένα παιδί λόγω της σεξουαλικής του ταυτότητας. Αποτελεί ωστόσο ένα από τα δεκάδες παραδείγματα ανθρώπων, οι οποίοι συναντούν εμπόδια σε αυτή τους την ειλικρινή επιθυμία να υιοθετήσουν ένα παιδί.
Η κάθε χώρα και όλοι οι φορείς της καθώς και οι ανθρώπινες κοινωνίες, βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα πολύ περίεργο, για τα δεδομένα πάντοτε που ισχύουν «πρόβλημα», διότι μια μερίδα ανθρώπων υποστηρίζει και ενθαρρύνει την υιοθεσία των παιδιών, ενώ στην αντίθετη περίπτωση είναι εντελώς αντίθετη και επικριτική με την όλη κατάσταση. Είναι όμως ασφαλές κάποιος να λάβει ενεργό θέση και να εκφράσει την άποψη του;
Στην μια περίπτωση η ενθάρρυνση των υιοθεσιών βασίζεται πάρα πολύ στην αλληλεγγύη και την βοήθεια απέναντι σε αυτά τα παιδιά που «απελευθερώνονται» από ορφανοτροφεία και στέγες φιλοξενίας και βρίσκουν καταφύγιο και σπίτι σε 2 ανθρώπους που επιθυμούν να τους παρέχουν όλα όσα έχουν στερηθεί με τόσο άδικο τρόπο. Είναι ένα κοινωνικό έργο το οποίο κατά πρώτο και κύριο λόγο απαλλάσσει παιδιά από την μοναξιά και την εγκατάλειψη και τους δίνει μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσουν μια πολύ καλύτερη ζωή, στο πλευρό ανθρώπων που ναι μεν έχουν διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις, αλλά παραμένουν άνθρωποι οι οποίοι πολλές φορές έχουν να προσφέρουν απλόχερα αγάπη και φροντίδα και κυρίως ένα βέβαιο μέλλον, για όποιο παιδί έχει μείνει σε τόσο τρυφερή ηλικία μόνο του.
Από την άλλη πλευρά, η συζήτηση για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια είναι πολύ πιο εκτενής από το ζήτημα της υιοθεσίας. Για αρκετούς πρόκειται περί παραποίησης και ανωμαλίας της φύσης, χωρίς εξήγηση και κυρίως χωρίς θέση στον κόσμο τον οποίο ζούμε. Η θρησκεία, η κοινωνία, η ανθρώπινη συνείδηση αποτελούν ισχυρό γνώμονα έκφρασης και αποτροπής από αυτήν την ενέργεια, καθώς δεν νοείται 2 άνθρωποι του ίδιου φύλου να δημιουργούν οικογένεια και να βάζουν ουσιαστικά ένα παιδί σε ένα σπίτι από το οποίο απουσιάζει 1 από τις 2 απαραίτητες για την ενηλικίωση φιγούρες γονέα (είτε της μητέρας είτε του πατέρα). Οι άνθρωποι δεν συμβιβάζονται με την ιδέα αυτή και διαρκώς εναντιώνονται, αφού τα υγιή πρότυπα οικογένειας και ανατροφής ενός παιδιού θα απουσιάσουν από ένα σπίτι στο οποίο ζουν 2 άντρες ή 2 γυναίκες παραδείγματος χάριν.
Πού μπορεί να καταλήξει μια τέτοια συζήτηση; Σίγουρα, όπου επιθυμεί ο καθένας. Ποιος μπορεί όμως με ασφάλεια να υποστηρίξει ή να εναντιωθεί σε ένα τόσο περίπλοκο ζήτημα για το οποίο όλοι συζητάνε και το οποίο όλοι μελετάνε; Οι μεγάλες ρίξεις δημιουργούν σίγουρα και θαυμαστά έργα. Στον βαθμό όμως που μιλάμε για παιδιά όλα καταρρίπτονται και όλα πρέπει να πάψουν να ισχύουν. Πρέπει ένα παιδί να μεγαλώνει μόνο του, ενώ έχει την δυνατότητα να βρει μια οικογένεια; Έχουν δίκιο όσοι επισημαίνουν ότι ένα τέτοιο περιβάλλον θα είναι ανθυγιεινός παράγοντας ενηλικίωσης για έναν άνθρωπο; Ποιος μπορεί με σιγουριά να εκφράσει γνώμη και να βρει την απάντηση. Κάπου διάβασα πως «κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ξέρει τι σημαίνει ζωή, δεν μπορεί να ξέρει τι σημαίνει κόσμος, τι σημαίνει οτιδήποτε, ώσπου ν’ αποκτήσει ένα παιδί και να τ’ αγαπάει». Ποιος αξίζει λοιπόν να ζήσει;
