Του Κωνσταντίνου-Ειρηναίου Σταμούλη,
Βρισκόμαστε στους καιρούς που τα ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα της κοινωνίας μας βρίσκονται σε διαρκή ανασύνθεση, σε διαρκή αναπροσδιορισμό. Η κοινωνία μας σήμερα, αποτελείται από τάσεις που ποικίλουν και την κρατούν εν κινήσει. Πολιτικά μιλώντας τώρα, αυτό συμβαίνει στην προσπάθεια εξασφάλισης της επιδιωκόμενης κοινωνικοπολιτικής σταθερότητας. Αν αναλογιστούμε, δε, την εξειδικευμένη περίπτωση της ελληνικής κοινωνίας, θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε βαθύτερα τους λόγους που προκαλούν τον αδιάκοπο αυτό κοινωνικό αναπροσδιορισμό.
Η Ελλάδα της προηγούμενης δεκαετίας, αποτέλεσε παράδειγμα προς αποφυγή για τις Ευρωπαϊκές χώρες. Λανθασμένοι πολιτικοί χειρισμοί και άγνοια κινδύνου, οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού. Η πτώση από αυτόν αποτέλεσε πάμπολες φορές ένα ρεαλιστικό, μα απευκταίο σενάριο. Η χώρα χρεοκόπησε, η κοινωνία γονάτισε. Εξερχόμενοι από την περίοδο αυτή, τα μέλη της κοινωνίας, αναζητούν τη σταθερότητα, τη σιγουριά, την ασφάλεια. Αυτό οδηγεί όλο και περισσότερους πολίτες είτε να απομακρύνονται από σαφείς ιδεολογικές κατευθύνσεις και να προτιμούν τον ουδέτερο χώρο του κέντρου, είτε να τον συνδυάζουν αυτόν με μια ελαφριά απόχρωση της ιδεολογικής τάσης που νιώθουν πως εκπροσωπούνται ποιοτικότερα και πιο ολοκληρωμένα.
Το γεγονός αυτό φαίνεται να έχει γίνει πλήρως αντιληπτό τόσο στον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, όσο και στο επικοινωνιακό του επιτελείο. Έτσι, ο Πρωθυπουργός επιχειρεί συντονισμένα και με συνέπεια να επωφεληθεί από αυτό και να ισχυροποιήσει τη θέση και το κύρος του. Ήδη, το προφίλ του «Πρωθυπουργού όλων των Ελλήνων» που μερίμνησε προεκλογικά να χτίσει του δίνει μια πολύτιμη παρακαταθήκη στην προσπάθειά του αυτή. Κατανοώντας τα κοινωνικά αιτήματα, συνεχίζει στον ίδιο δρόμο και επιχειρεί να προβάλει το προφίλ του ηγέτη, του οποίου η κρίση δεν κατευθύνεται και δεν περιορίζεται από ιδεολογικές παρωπίδες. Προκειμένου να το πετύχει αυτό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν δίστασε να προβεί σε επιλογές στελεχών από τον προοδευτικό χώρο και τον χώρο του κέντρου. Τρανά παραδείγματα αποτελούν οι Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και εσχάτως η Άννα Διαμαντοπούλου. Δύο στελέχη προερχόμενα από τον χώρο της Κεντροαριστεράς, δύο στελέχη όμως που μπορούν να συνεισφέρουν διττά: τόσο με την εργασία τους, όσο και ως χρήσιμα γρανάζια στην προσπάθεια ιδεολογικής διεύρυνσης που επιχειρεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Οι καιροί επιτάσσουν και η κοινωνία αιτείται ενότητα και όχι ιδεολογικοπολιτικές αντιπαραθέσεις. Οι καιροί επιτάσσουν και η κοινωνία αιτείται πράξεις και όχι αβάσιμες μεγαλοστομίες. Ασχέτως με το πως κανείς κρίνει την Κυβερνητική πολιτική, δύσκολα κάποιος δεν μπορεί να συμφωνήσει πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται σε βάθος, αφουγκράζεται τα προαναφερόμενα κοινωνικά αιτήματα. Τα αντιλαμβάνεται και μάλιστα λειτουργεί με τρόπο έξυπνο καθώς χρησιμοποιεί τις διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές του με πολλούς ψηφοφόρους (το μειονέκτημά του στη προσπάθεια να τους πείσει δηλαδή) της κεντροαριστεράς προκειμένου να αποδείξει (μετατρέποντας το σε όπλο του) ότι με την επιλογή στελεχών από διαφορετικό πολιτικό στρατόπεδο, απαγκιστρώνεται εμπράκτως από τους διχαστικούς ιδεολογικούς διαχωρισμούς, αποφεύγει τους ανούσιους αναχρονισμούς και αντ’ αυτών ρίχνει γέφυρες ενότητας και συμπόρευσης.
Το πράττει μάλιστα και σε μία συγκυρία εσωτερικής σύγχυσης των ιδεολογικών του αντιπάλων, αφού στον ΣΥΡΙΖΑ η εσωστρέφεια καλά κρατεί, ενώ στο Κίνημα Αλλαγής, ζητείται η αποτελεσματικότητα, καθώς η ποιότητα στην άσκηση αντιπολίτευσης είναι ορατή. Το δεύτερο όμως μοιάζει να πληγώνεται περισσότερο από τις κινήσεις αυτές αφού είδε μέσα σε ένα μικρό διάστημα δύο πρώην στελέχη του να επιλέγονται από το «αντίπαλο ιδεολογικά στρατόπεδο».
Κοινό χαρακτηριστικό και των 3ων πλέον; Η διεκδίκηση του Κέντρου. Όποιος πείσει του κεντρώους πολίτες για το όραμα και την αξιόπιστη πολιτική του, θα αναβαθμίσει το κύρος και το γόητρο του και θα διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή της χώρας. Πάντως σήμερα που κιλάμε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται ένα βήμα μπροστά.
