Της Αμαλίας Μαρκέτου,
Ο αντιφασιστικός Σεπτέμβρης είναι ο μήνας όπου, λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο εκδηλώσεις, συναυλίες και πραγματοποιούνται πορείες προς τιμή του Παύλου Φύσσα, και του Ζακ Κωστόπουλου. Ωστόσο, η χρονιά αυτή έφερε στο προσκήνιο τον αντιφασιστικό Οκτώβρη, κατά τη διάρκεια του οποίου, άνθρωποι με δημοκρατικά ιδεώδη και κοινό το αίσθημα της αλληλεγγύης συσπειρώθηκαν γύρω από τις δύο εξαιρετικά σημαντικές δικές, τη δίκη της Χρυσής Αυγής, καθώς και τη δίκη για τη δολοφονία του Ζακ.
Πιο συγκεκριμένα, η δική του Ζακ ήταν να ξεκινήσει, ύστερα από 2 χρόνια και έναν μήνα, στις 21 Οκτωβρίου, ωστόσο, έλαβε αναβολή κι ορίστηκε εκ νέου για τις 6 Νοεμβρίου. Δεν θα αναφερθώ στο ιστορικό της δολοφονίας του queer ακτιβιστή, καθώς υπάρχει και βίντεο (δημοσιευμένο στο youtube) που αποτυπώνει το φρικιαστικό τρόπο με τον οποίο δολοφονήθηκε, σε δημόσια θέα με τη συνενοχή των «ευυπόληπτων» πολιτών που είτε στάθηκαν ως αμέτοχοι παρατηρητές είτε απλά αγνόησαν τον ανήμπορο, εκείνη τη στιγμή, συνάνθρωπο τους, συνεχίζοντας την καθημερινότητά τους.
Αυτό που θα προσπαθήσω να αναλύσω στο παρόν άρθρο, είναι τις σκέψεις που μου αποτύπωσε η ανθρώπινη φρικαλεότητα. Η δολοφονία του Ζακ, κατέδειξε την κοινωνική περιθωριοποίηση των ανθρώπων, που κατά τα στερεότυπα, δεν μπορούν να ενταχθούν στο σύνολο και βρίσκονται στο έλεος των ανθρώπων-λύκων έτοιμων να χιμήξουν και να σφάξουν ότι κινείται, και το οποίο είναι αντίθετο με τις ιδεολογίες τους.
Από την άλλη πλευρά, είχαμε τους ανθρώπους, που προτίμησαν να μην αντιδράσουν, όπως προείπα, καθώς είναι άτομα με νοικοκυριό, με κοινωνικά αποδεκτή δουλειά, και γενικότερα με προκαθορισμένη (όσο το δυνατόν) ζωή, ώστε δεν θα την διακινδύνευαν, προκειμένου να σώσουν έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον, όταν αυτός ο άνθρωπος δέχεται χτυπήματα και από μέλη της αστυνομίας, εξάλλου, όπως μάλλον θα σκέφτηκαν, οι προστάτες της δημόσιας τάξης μπορούν από μόνοι τους να επιτελέσουν το καθήκον τους, το οποίο και φάνηκε στη συνέχεια, καθώς επιβλήθηκε η τάξη και καθάρισαν τα πράγματα. (Ας θυμηθούμε σε αυτό το σημείο την εικόνα που ο ιδιοκτήτης, σκουπίζει έπειτα από λίγη ώρα, τον τόπο του εγκλήματος, δηλαδή τα αίματα έξω από το κοσμηματοπωλείο του.)
Σε μια πιο αισιόδοξη προσέγγιση, θα μπορούσα να πω ότι, ίσως ευθύνεται το απρόσωπο στοιχείο που επικρατεί στις μεγαλουπόλεις, μα τότε θα παρέβλεπα τα βασανιστήρια από τα οποία είχε περάσει ο Βαγγέλης Γιακουμάκης από τους συμφοιτητές του. Αντίθετα, σε μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση, θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος από την παιδική του ηλικία κιόλας εκτίθεται σε ένα ευρύ φάσμα πληροφοριών που παράγονται και αναπαράγονται από την οικογένεια, από το σχολείο, από τα ΜΜΕ, και τα οποία ορίζουν το κανονικό και το μη κανονικό πρότυπο ανθρώπου. Εν συνεχεία, τα παιδιά, που καταφέρνουν να καταλάβουν τι κρύβεται πίσω από το αφήγημα «των μεγάλων» που ορίζουν το φυσιολογικό και μη φυσιολογικό άνθρωπο, και που τελικά αποτινάσσουν αυτούς τους κατασκευασμένους τίτλους, έρχονται αντιμέτωποι με τους δημιουργούς των εν λόγω αφηγημάτων, και είτε λιποτακτούν είτε συνεχίζουν ακράδαντα να παλεύουν για τα δικαιώματα τους, όπως έκανε και ο Ζακ ή αλλιώς η Zackie.
Καταλήγοντας, διαπιστώνουμε ότι σε κάθε ιστορία, διακρίνονται δυο πλευρές. Από την μια μεριά, υπάρχουν αυτοί που αγωνίζονται για κάτι καλύτερο και πιο δίκαιο, και από την άλλοι εκείνοι που μάχονται ενάντια σε κάθε άνθρωπο που τείνει να διαφέρει από τις ιδεολογίες τους, ακόμα και αν ο ίδιος ποτέ δεν καταπάτησε τις ελευθερίες τους, ενοχλούνται από την παρουσία του, διότι φοβούνται μην ανατραπεί η καθεστηκυία τάξη τους.
