Της Μαριάτζελας Δημητροπούλου,
Η Ελλάδα θα προτείνει ως υποψήφια για τη θέση του Γενικού Γραμματέα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) την πρώην Επίτροπο και Υπουργό, κ. Άννα Διαμαντοπούλου. Η κίνηση αυτή του Πρωθυπουργού «κουβαλάει», σαφώς, έναν μεγάλο πολιτικό συμβολισμό και καταδεικνύει, με εμφανή πλέον τρόπο, το περιβόητο αυτό «άνοιγμα» στο χώρο του Κέντρου. Όπως ήταν αναμενόμενο, η ανακοίνωση μιας τέτοιας απόφασης προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και ντόμινο εξελίξεων, ανακατεύοντας για ακόμη μια φορά την πολιτική τράπουλα και δυναμιτίζοντας το ήδη βεβαρημένο κλίμα που επικρατεί.
«Η προσωπικότητα της κυρίας Ά. Διαμαντοπούλου προσφέρεται για να ενσαρκώσει την Ελλάδα της ανανέωσης και της αξιοκρατίας, που έχει στραμμένο το βλέμμα της στο μέλλον. Χάρη στη μακρά πολιτική σταδιοδρομία της, η οποία περιλαμβάνει τη διαχείριση ποικίλων χαρτοφυλακίων, και τις σπουδές της που υπερβαίνουν τη στενή οικονομική ειδίκευση, η κ. Διαμαντοπούλου πληροί όλα τα κριτήρια που έχει ορίσει ο ΟΟΣΑ στην πρόσκληση για κατάθεση υποψηφιοτήτων. Επίσης, μέσω της δραστηριότητάς της ως Πρόεδρος του Δικτύου, έχει αναπτύξει σχέσεις στις σημαντικότερες χώρες του κόσμου.», δήλωσε το Μέγαρο Μαξίμου, με αφορμή την υποψηφιότητα της κ. Διαμαντοπούλου.
Στην πραγματικότητα, όμως, τι υποδηλώνει η πρόταση της υποψηφιότητας αυτής από τον Πρωθυπουργό;
Όπως ανέφερα και παραπάνω, η απόφαση αυτή έχει πολιτικά χαρακτηριστικά. Η Άννα Διαμαντοπούλου δεν είναι πρόσωπο δίχως πολιτική ταυτότητα – κάθε άλλο. Είναι ταυτισμένη με την περίοδο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, υπήρξε κορυφαίο στέλεχος, έχει μακρά πορεία και θετική συμβολή. Η επιλογή αυτή τη δεδομένη χρονική συγκυρία, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι στοχεύει στην «αλίευση» πολιτικών στελεχών και στην «μεταπήδηση» του κυβερνώντος κόμματος στο χώρο του Κέντρου, γεγονός που εμμέσως είχε διακηρυχθεί και προεκλογικά.
Και υπό αυτό το πρίσμα, είναι πραγματικά αξιοπερίεργες οι αντιδράσεις του ΚΙΝΑΛ και οι αντανακλαστικοί τακτικισμοί του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την προσέγγιση Μητσοτάκη – Διαμαντοπούλου. Έχουν την λανθασμένη –κατ’ εμέ- πεποίθηση ότι ο πολιτικός χώρος του Κέντρου τους ανήκει, εφαρμόζοντας έτσι μια ιδιοκτησιακή, θα λέγαμε, πολιτική, που κάθε άλλο παρά συμβάλλει στην διαμόρφωση ειρηνευτικού κλίματος και στην αρμονική συνεργασία μεταξύ των παρατάξεων. Είναι αυτή μία πολύ αναχρονιστική αντίληψη της πολιτικής, μία προσέγγιση στατική και ενδεικτική πολλών προβλημάτων της προηγούμενης περιόδου.
Στην διαρκή παλινδρόμηση του μεταξύ (ολίγον) αριστεράς ή δήθεν σοσιαλδημοκρατίας και με την ψευδαίσθηση ότι δικαιωματικά είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να τοποθετείται στον χώρο του κέντρου, το ΚΙΝΑΛ βλέπει πλέον παντού εχθρούς, υπονομευτές και συνωμοσίες. Κατά κάποιον τρόπο, πάσχει από τα ίδια σύνδρομα που εκδηλώνονται και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Όλος αυτός ο «ντόρος» που έχει προκληθεί γύρω από την υποψηφιότητα της κ. Διαμαντοπούλου έχει ως σκοπό να αναδείξει έναν υπέρτατο πολιτικό συμβολισμό. Μπορεί η Άννα Διαμαντοπούλου, να μην παίρνει κυβερνητική θέση και να μην εντάσσεται οργανικά στη ΝΔ, αλλά ο συμβολισμός είναι προφανέστατος. Η διεύρυνση της ΝΔ στο πολιτικό τόξο του Κέντρου αποτελεί, όπως φαίνεται, σκοπό του Πρωθυπουργού και τείνει να αναδειχθεί σε έναν από τους βασικούς άξονες της πολιτικής του, διαμορφώνοντας μια νέα τάξη πραγμάτων στο πολιτικό σκηνικό, προκαλώντας παράλληλα και τη δυσφορία κάποιων νοσταλγών των αναχρονιστικών μεθόδων πολιτικής. Το εάν οι κινήσεις του θα αποδειχθούν αποτελεσματικές, μένει να το δείξει η πορεία των πραγμάτων!
