Της Ευτυχίας-Μαρίας Μητροπούλου,
Στις 29 Σεπτεμβρίου 2020, το κράτος του Κουβέιτ υποδέχθηκε τον νέο Εμίρη, Ναουάφ Αλ-Άχμαντ Αλ-Τζάμπερ Αλ-Σαμπάχ. Την ίδια χρονική περίοδο, οι υπόλοιπες σουνιτικές μοναρχίες του Κόλπου αποφάσισαν να αναδιαμορφώσουν τις περιφερειακές τους συμμαχίες, αναβαθμίζοντας τις σχέσεις και επαφές τους με το Ισραήλ. Συνεπώς, δεδομένων των συνθηκών, ο νέος Εμίρης του Κουβέιτ καλείται να εκτείνει ή να αναθεωρήσει τους δεσμούς με τις προαναφερθείσες μοναρχίες και το Ισραηλινό κράτος, λαμβάνοντας υπόψη τα νέα δεδομένα και τυχόν αναδυόμενα διλήμματα.
Αψηφώντας την έλλειψη αειφορίας του σχεδίου Τραμπ για τη διευθέτηση του Παλαιστινιακού, η απήχηση του αμερικανικού ειρηνευτικού σχεδίου, τα κοινά οικονομικά συμφέροντα και η κυριαρχία του ιρανικού κινδύνου ενδυνάμωσαν περαιτέρω τις σχέσεις μεταξύ του κράτους του Ισραήλ και των σουνιτικών φιλοδυτικών μοναρχιών της Μέσης Ανατολής. Για τον σκοπό αυτό, αξιοσημείωτη υπήρξε και η αποφασιστική συμβολή των Η.Π.Α., οι οποίες τους μήνες που προηγήθηκαν μεσολάβησαν ώστε το Μπαχρέιν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα να εξομαλύνουν τις διπλωματικές τους σχέσεις με το Ισραήλ. Οι δύο τελευταίες χώρες, μάλιστα, επιχείρησαν να συνεργαστούν στο παρελθόν με στόχο την αποσόβηση της πανδημίας του κορωνοϊού σε περιφερειακό-μεσανατολικό επίπεδο, κάτι που δεν ευαισθητοποίησε ούτε παρότρυνε το κράτος του Κουβέιτ να εξομαλύνει την επικοινωνία του με το Ισραήλ ούτε στο ελάχιστο.
Αδιαμφισβήτητα, το Παλαιστινιακό ζήτημα κατέχει κεντρική ιστορική θέση στην πολιτική ατζέντα της Κουβετιανής διπλωματίας, γεγονός που δικαιολογεί τη στάση του κράτους έναντι της απόφασης των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Μπαχρέιν. Επομένως, η μικρή αυτή συνταγματική μοναρχία τείνει να κατακρίνει τις δύο αυτές χώρες, που δε δίστασαν να αδιαφορήσουν για την επίλυση του Παλαιστινιακού, αποσκοπώντας στην εξυπηρέτηση και προώθηση πρόσκαιρων συμφερόντων. Ωστόσο, το έκδηλο φιλοπαλαιστινιακό στάτους που διατηρεί σήμερα το Κουβέιτ θα ήταν αδιανόητο, αν αναλογιστεί κανείς τη στάση που υιοθέτησε πριν μερικές δεκαετίες ο αρχηγός της οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Αραφάτ, τη στιγμή που η μικρή ανοχύρωτη χώρα βρισκόταν υπό ιρακινή εισβολή και κατοχή. Έτσι, μέχρι και το 2017, το κράτος του Κουβέιτ αποτελούσε την πιο αντι-παλαιστινιακή χώρα του αραβικού κόσμου.
Σαφώς, οι ζοφερές συνέπειες του Αυγούστου του 1990 πρόκειται να μείνουν για πάντα χαραγμένες στη συλλογική μνήμη των Κουβετιανών, οι οποίοι δεν παύουν να ζουν με τον φόβο μιας επικείμενης επίθεσης από το συνορεύον ιρακινό κράτος. Έκτοτε, ο Υπουργός Εξωτερικών και πρώην Εμίρης, Σαμπάχ Αλ-Άχμαντ Αλ-Τζάμπερ Αλ-Σαμπάχ, υιοθέτησε μια καθαρά συντηρητική εξωτερική πολιτική έναντι του Ιράν, του Ιράκ και της Σαουδικής Αραβίας, έχοντας συνεχώς επίγνωση της στρατιωτικής αδυναμίας του Κουβέιτ. Παράλληλα, η περιφερειακή πολιτική της μικρής αυτής συνταγματικής μοναρχίας χαρακτηρίζεται από διάθεση συναίνεσης, αποφυγή ανταγωνισμού και αναδυόμενων εντάσεων, όπως ο εμφύλιος της Συρίας, ενώ αξιοζήλευτη είναι η αποφυγή του αντίκτυπου της Αραβικής Άνοιξης. Υπό το ίδιο συντηρητικό πρίσμα, το Κουβέιτ συνέχισε να παρουσιάζει ως ριψοκίνδυνες τις δραστηριότητες και αποφάσεις της Σαουδικής Αραβίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, του Κατάρ και του Μπαχρέιν, εκθειάζοντας μόνο την -μέχρι πρότινος- παραδοσιακά ουδέτερη πολιτική του Ομάν.
Συνοψίζοντας, τόσο η σύγχρονη μεταβολή της στάσης του σαουδαραβικού κόσμου έναντι του Ισραήλ όσο και η ατέρμονη Κουβετιανή συντηρητική θεώρηση της πραγματικότητας, που δημιούργησε ο επικείμενος θάνατος του Εμίρη, δικαιολογεί την απομάκρυνση του Κουβέιτ από τις κινήσεις του Μπαχρέιν και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων να προσελκύσουν το ισραηλινό κράτος, το οποίο βρίσκει σύμφωνες τις Η.Π.Α. και τη Σαουδική Αραβία.
Η πρόσφατη ριζική αλλαγή στην εξωτερική πολιτική του Κουβέιτ έφερε στην επιφάνεια το ενδεχόμενο εξομάλυνσης των σχέσεων με το Ισραήλ, στο οποίο συνέβαλλαν οι πρόσφατες δηλώσεις του Τραμπ και σχετικές συνεντεύξεις Κουβετιανών διανοουμένων, επικαλούμενων την ανάγκη αποσόβησης του ιρακινού επεκτατισμού.
