Του Οδυσσέα Βλαχονικολού,
Όλοι μας έχουμε δει μία ταινία δράσης όπου ο πρωταγωνιστής ανοίγει με ταχύτητα το λάπτοπ του, η οθόνη του παρουσιάζει μαύρο φόντο με πράσινα γράμματα, πληκτρολογεί σαν να μην υπάρχει αύριο και αντλεί τις πληροφορίες που θέλει μέσα σε 15 δευτερόλεπτα. Ωστόσο, it’s too good to be true. Δεν είναι κάπως έτσι η πραγματικότητα. Για την ακρίβεια απέχει πολύ, αλλά στις παρακάτω παραγράφους δεν θα αναλύσω τους τρόπους με τους οποίους πραγματοποιείται το hacking. Η ερώτηση είναι απλή. Γίνεται το hacking να είναι ηθικό;
Για αρχή χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε μία διαφορά. Χάκερς (hackers) μπορούν να ονομάζονται όσοι έχουν τις κατάλληλες γνώσεις για να διαχειρίζονται υπολογιστικά και πληροφοριακά συστήματα. Αυτοί που παραβιάζουν αυτά τα συστήματα ονομάζονται κράκερς (crackers). Οι κράκερς χωρίζονται με τη σειρά τους σε 2 κύριες κατηγορίες. Στους black hat crackers και στους white hat crackers. Οι πρώτοι ανήκουν στην κατηγορία που έχουν σκοπούς, όπως η αποκόμιση κερδών από εμπόριο ναρκωτικών, λευκής σαρκός, όπλων, κλοπή χρημάτων ή πληροφοριών, ξέπλυμα μαύρου χρήματος μέσω bitcoin και πολλά ακόμη. Οι white hat crackers έχουν ως μοναδικό σκοπό την ασφάλεια των συστημάτων για την αντιμετώπιση όλων των παραπάνω εγκλημάτων.
Έχοντας ορίσει τις διαφορές, μπορούμε να εξετάσουμε το ζήτημα λίγο πιο διεξοδικά. Υποθετικά μιλώντας, ένα κράτος αφοσιωμένο στην ασφάλεια και την ευημερία των πολιτών θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τους white hat crackers για την κυβερνοασφάλεια. Σε αυτή την περίπτωση η πρόσβαση στα υπολογιστικά συστήματα και η άντληση προσωπικών μας πληροφοριών μπορεί να χρήζει της αποδοχής μας, αφού στοχεύει στη δική μας ασφάλεια. Οι κίνδυνοι που εγκυμονούν από την παραβίαση των προσωπικών μας δεδομένων από κερδοσκοπικά και κακόβουλα άτομα θα μπορούν να αντιμετωπίζονται από τις Εθνικές Υπηρεσίες Πληροφοριών κάθε κράτους.
Τι γίνεται, όμως, όταν το ίδιο το κράτος χρησιμοποιήσει αυτή τη δυνατότητα που του δίνουμε για το συμφέρον της εκάστοτε κυβέρνησης; Για παράδειγμα, θα μπορούσε να αντλήσει πληροφορίες από τα προσωπικά μας προφίλ στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης με σκοπό τη στοχευμένη προπαγάνδα στις διαδικτυακές πλατφόρμες. Κάτι τέτοιο προσβάλλει την ιδιωτικότητα του ατόμου και παραβιάζει την ελευθερία του καθώς υποκύπτει σε αθέμιτες πρακτικές διατήρησης της εξουσίας με τα μέσα που εμείς οι ίδιοι δώσαμε.
Στο άλλο άκρο, στην περίπτωση δηλαδή που δεν υπάρχει προστασία από τις κυβερνοεπιθέσεις, οι black hat crackers δρουν ανενόχλητοι στο διαδίκτυο. Όταν σερφάρουμε στο διαδίκτυο, όπου σήμερα είναι η απόλυτη καθημερινότητα μας, είμαστε εκτεθειμένοι. Η έλλειψη κυβερνοασφάλειας οδηγεί στην καθημερινή παραβίαση των συστημάτων και άντληση πληροφοριών με αποτέλεσμα πολλοί χρήστες να γίνονται υποχείρια των ανήθικων χάκερς.
Η προστασία των υπολογιστικών συστημάτων αποτελεί εξαιρετικής σημασίας παράγοντας για την αντιμετώπιση του κυβερνοεγκλήματος. Τα πρόσωπα που θα συμμετέχουν σε αυτή την προσπάθεια βρίσκονται ήδη σήμερα στις σχολές Πληροφορικής. Είναι αναγκαία η νέα γενιά ηθικών χάκερς που θα συνεργαστούν στο πλευρό της Πολιτείας για την ομαλή και ασφαλή περιήγηση στο διαδίκτυο. Το ζήτημα είναι η αποδοχή των πολιτών να παραχωρήσουν το δικαίωμα της ιδιωτικότητάς τους για την ασφάλεια από τις κυβερνοεπιθέσεις. Συνεπώς, η απάντηση στο ερώτημα για το ηθικό hacking είναι καταφατική, αλλά μόνο στα πλαίσια μιας ισχυρής δημοκρατίας, όπου οι πολίτες θα μπορέσουν να εμπιστευτούν το κράτος για ένα τόσο εξαιρετικά ευαίσθητο ζήτημα.
