Tου Γιάννη Μυταυτσή,
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η πρώτη κυβέρνηση των μνημονιακών και μετα-μνημονιακών χρόνων που εκλέχθηκε στην διοίκηση της χώρας με διευρυμένη πλειοψηφία. Πράγμα που σημαίνει ότι ο κόσμος επιθυμούσε μια σταθερή κυβέρνηση, δίχως μεταγραφές και συνεργασίες, όπως γινόταν τα προηγούμενα χρόνια – ιδίως από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – που κατέρριψε κάθε ιδεολογική ηθική και προκειμένου να κυβερνήσει συνεργάστηκε με κόμματα και ιδεολογίες που ήταν δια μέτρου αντίθετος. Ωστόσο, από την αρχή της διακυβέρνησης του, ο Πρωθυπουργός είχε να αντιμετωπίσει ένα βουνό προβλημάτων με κυριότερα τις φυσικές καταστροφές (Χαλκιδική, Εύβοια), μεταναστευτικό – προσφυγικό, αλλά και την υγειονομική κρίση με προεκτάσεις στην οικονομία, την παιδεία, αλλά και την κοινωνία.
Έτσι, σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά την ανάληψη των ηνίων της χώρας, η ανάγκη ενός μεγάλου φρεσκαρίσματος ίσως είναι αναγκαία. Όχι γιατί αμφισβητείται η αποτελεσματικότητα των περισσοτέρων υπουργών, αλλά για να δώσουν το κάτι παραπάνω σε μια περίοδο, όπου η χώρα είναι μπλοκαρισμένη και κολυμπάει μέσα στα προβλήματα που επέφερε ο νέος ιός. Φυσικά και κρίνεται αξιοσημείωτη η προσπάθεια του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη για την προστασία των συνόρων, αλλά και την τήρηση των μέτρων στα μεγάλα αστικά κέντρα. Φυσικά και είναι σημαντική η προσπάθεια του Κυριάκου Πιερρακάκη, στον τεχνολογικό εξοπλισμό της χώρας την ποιο σημαντική στιγμή της. Φυσικά και είναι αξιέπαινη η δουλειά του Βασίλη Κικίλια για την οργάνωση του Ε.Σ.Υ., το οποίο φάνηκε εξαρχής ανέτοιμο για την κάλυψη των αναγκών της πανδημίας. Όμως, πάντα μια κυβέρνηση που έχει να αντιμετωπίσει προβλήματα καθημερινότητας, όπως τα αυξανόμενα κρούσματα, κυρίως στην Αθήνα, αλλά και οι εστίες κρουσμάτων σε κατά τόπους νομούς, τα προβλήματα τα οποία δημιούργησε η πανδημία κυρίως στην οικονομία και στον τουρισμό κ.α., καθιστούν αναγκαία μια αλλαγή στην κυβερνητική φόρμουλα είτε για να αποφευχθούν μελλοντικά προβλήματα, είτε για να επιτευχθούν στόχοι, είτε για να γίνει στροφή στην κυβερνητική πολιτική.
Βέβαια, πάντα ένας ανασχηματισμός δεν γίνεται πάντα για να αποφευχθούν ή να επιτευχθούν τα παραπάνω, αλλά και για την αντικατάσταση κάποιων αναποτελεσματικών υπουργών ή την μετακίνηση τους σε άλλα υπουργεία. Μπορεί τα υψηλά ποσοστά στην ΝΔ να είναι θετικός οιωνός για την συνέχεια, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως το υπουργικό σχήμα είναι πάντα αποτελεσματικό. Σ’ αυτό το σημείο, να σημειώσουμε πως δεν έχει υπάρξει έως τώρα μια σοβαρή πολιτική και αντιπολίτευση στο κυβερνών κόμμα, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ, από την στιγμή που έχασε την εξουσία, δεν μπορεί να διαχειριστεί τα εσωτερικά του ζητήματα, πράγμα που του δημιουργεί πρόβλημα στην θέσπιση μιας ενιαίας αντιπολιτευτική γραμμής, αλλά και το ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ είναι κολλημένο σε σταθερά μονοψήφια ποσοστά, αρνούμενο να κοιτάξει την πραγματικότητα και να καθορίσει την ταυτότητα του.
Αν αναλογιστούμε την επικρατούσα κατάσταση στο πολιτικό σκηνικό η ΝΔ είναι δικαίως σε υψηλά ποσοστά, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είναι απαλλαγμένη από προβλήματα και λάθος διαχειρίσεις. Όπως για παράδειγμα, η απόφαση της Υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως για την επαναλειτουργία των σχολείων, τον συνωστισμό στις αίθουσες με αποτέλεσμα τις καταλήψεις, αλλά και τα αυξανόμενα κρούσματα στους νέους. Η διαχείριση της κυβέρνησης στο μεταναστευτικό – προσφυγικό και η αδυναμία εξεύρεσης λύσεων σχετικά με την φιλοξενία των προσφύγων, ακόμη και πληρότητα των ΜΕΘ είναι προβλήματα που δεν απασχολούν μόνο την κυβέρνηση, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού, που δυστυχώς τα τελευταία έντεκα χρόνια, ζει μέσα στην ασάφεια.
