Της Μαρίας Φράγκου,
Θρησκεία. Ίσως πρόκειται για το μόνο πράγμα που κατορθώνει να ενώνει και να χωρίζει θανάσιμα πλήθη ανθρώπων. Από τη μια, αποτελεί γι’ αυτούς όαση ηρεμίας και αγαλλίασης, από την άλλη, όμως, η υπερβολική πίστη σ’ αυτήν μπορεί να οδηγήσει τους οπαδούς της στα άκρα. Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν, στο όνομα μιας θρησκείας, αφαιρούνται μέχρι και ανθρώπινες ζωές; Είναι η πρόσφατη σύγκρουση των τζιχαντιστών («πιστών του «ιερού πολέμου», που προσπαθούν με στόχο τη διάδοση του μουσουλμανισμού, να πιέσουν με κάθε μέσο τους αλλόθρησκους να ασπαστούν το Ισλάμ, στην πιο ακραία του μορφή) με τους πολίτες της Συρίας, μια τέτοια ακραία εκδήλωση πίστης στο Ισλάμ; Είναι, άραγε, η πρώτη φορά που οι φανατισμένοι οπαδοί του Ισλαμισμού διαπράττουν εγκλήματα στην πρόσφατη ιστορία της Ευρώπης;
Παρά την ήττα που υπέστη το Ισλαμικό Κράτος, πιστό στο «τζιχάντ» και σύμφωνο με τη σκληρή ιδεολογική γραμμή της τρομοκρατικής οργάνωσης Αλ Κάιντα, στη Συρία, το 2019, εξακολουθεί να εξαπολύει μάχες, τόσο εναντίον του καθεστώτος Άσαντ, όσο και εναντίον των Κούρδων, που υποστηρίζονται από τις Η.Π.Α. Οι δολοφονικές αυτές επιθέσεις των Τζιχαντιστών συχνά λαμβάνουν χώρα στις επαρχίες Χομς και Ντέιρ Εζόρ, ενώ, κάτω από τον μανδύα του θρησκευτικού τους φανατισμού και την εξάπλωσή του, εναντιώνονται τόσο στη Ρωσία, όσο και στο Ιράν, που χρόνια στηρίζουν το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο τραυματισμός ενός Ρώσου στρατηγού και δύο άλλων στρατιωτικών, δίπλα στην πόλη Ντέιρ Εζόρ. Όμως, η συριακή κυβέρνηση, σε συνεργασία με τη Ρωσία και το Ιράν, έχει μέχρι στιγμής κατορθώσει να ανακτήσει τον έλεγχο των εδαφών της χώρας κατά 70%, ενώ, παράλληλα, η ένταση και η συχνότητα των μαχών μειώνεται όλο και περισσότερο. Το γεγονός αυτό πιθανότατα οφείλεται στις συνεχόμενες στρατιωτικές νίκες που έχει πετύχει ο συριακός στρατός τα τελευταία χρόνια.
Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Πριν από λίγες ημέρες, στις 3/10/2020, ισχυρή σύγκρουση λαμβάνει χώρα ανάμεσα σε μέλη του συριακού στρατού και των τζιχαντιστών στις επαρχιακές περιοχές Ράκα, Χαλέπι, Χομς και Αλ Καριατάιν, σύμφωνα με το συριακό παρατηρητήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων (διεθνής, μη κυβερνητική οργάνωση, που εδρεύει στη Νέα Υόρκη και προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλον τον κόσμο). Η εμφάνιση άλλης μιας επίθεσης των φανατικών μουσουλμάνων προκάλεσε ακόμη μια κινητοποίηση, τόσο της συριακής, όσο και τη ρωσικής αεροπορίας, αφού από τη μια η Συρία υπερασπίζεται τον τόπο της από έναν εσωτερικό εχθρό, ενώ, από την άλλη, η Ρωσία συνδράμει τη σύμμαχό της, μιας και οι δύο αυτές χώρες μάχονται εναντίον των τζιχαντιστών και των ανταρτών. Άλλωστε, παρόμοιο περιστατικό διαδραματίστηκε και στις 22/09, με αποτέλεσμα το θάνατο δεκατριών κυβερνητικών μελών και 15 τζιχαντιστών.
Δυστυχώς, όμως, ούτε τα γεγονότα του 2019, ούτε η πρόσφατη αυτή σύγκρουση αποτελούν τις μοναδικές μαζικές εκδηλώσεις βίας ακραίων οπαδών του Ισλάμ. Ήδη από το 2015, η τρομοκρατική οργάνωση, συνεργαζόμενη με αντίστοιχες οργανώσεις ανά τον κόσμο, έχει επιτεθεί σε Γαλλία, Ρωσία, Γερμανία και Ηνωμένο Βασίλειο. Από το χτύπημά τους δε γλίτωσαν η Ισπανία, η Ιταλία, το Μαρόκο, τα Βαλκάνια, η Ολλανδία, όπως και η Δανία, η Σουηδία, η Τουρκία και το Βέλγιο. Ο στόχος τους, από τότε έως και σήμερα, είναι συγκεκριμένος: να εξαπλώσουν -με ή χωρίς τη βία- τη θρησκεία τους, επιστρατεύοντας το καλά οργανωμένο δίκτυο συνεργατών τους σε όλον τον κόσμο. Ξεκινώντας από τα μουσουλμανικά κράτη, όπου συνάντησαν μικρότερη αντίσταση, έθεσαν ως στόχο την πόλωση και την τρομοκρατία του ευρωπαϊκού κόσμου, φτάνοντας από μαζικές δολοφονίες σε μέρη όπου συγκεντρωνόταν πολύς κόσμος (επιθέσεις και απαγωγές, με σκοπό την επίδειξη δύναμης και τον εκφοβισμό, με έντονη προβολή τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης), μέχρι και σε δημόσιους αποκεφαλισμούς αθώων ανθρώπων. Όλα αυτά, με την πεποίθηση πως, με αυτόν τον τρόπο γίνονται σωστοί μουσουλμάνοι -ή ίσως- πως πρέπει να εξυπηρετούν συμφέροντα τρίτων, από τους οποίους προμηθεύονται και τους κατάλληλους πολεμικούς εξοπλισμούς. Πάντως, και στις δύο περιπτώσεις, αποτελούν απειλή για την παγκόσμια ειρήνη.
Καταλήγοντας, η θρησκεία σίγουρα αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο στη ζωή των ανθρώπων αφού, παράλληλα με τον αγώνα τους, τους βοηθά να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο. Όταν όμως αυτή γίνεται τροχοπέδη στην ειρηνική συνύπαρξή τους και καταπατά τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα του σεβασμού και της αξιοπρέπειας ή εξυπηρετεί πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, τότε χάνει τον στόχο της, που είναι η ηθική βελτίωση του ανθρώπινου είδους. Έτσι, οι πολίτες όλων των χωρών οφείλουν να καταδικάσουν τέτοιες ακραίες εκφάνσεις βίας και να συμπαρασταθούν σε μια χώρα, όπως η Συρία, που τώρα το έχει ανάγκη.
