Της Ελευθερίας Κωνστάντιου,
Ένα από τα πιο σύνθετα παγκόσμια προβλήματα των τελευταίων δεκαετιών με σημαντικές επιπτώσεις σε περιβάλλον, κοινωνία και οικονομία είναι η σπατάλη φαγητού ή αλλιώς το food waste. Το πρόβλημα αυτό έρχεται στο προσκήνιο και μετά από την μελέτη που δημοσιεύτηκε από τον ΙΟΒΕ πριν λίγες ημέρες.
Σύμφωνα λοιπόν με τη μελέτη αυτή, η Ελλάδα καταλαμβάνει την τέταρτη θέση στη σπατάλη φαγητού ανάμεσα στις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πώς μεταφράζεται αυτό σε αριθμούς; Ο κάθε Έλληνας πετάει στα σκουπίδια κατά μέσο όρο περίπου 196 κιλά τροφίμων στο διάστημα ενός ημερολογιακού έτους. Ο μέσος όρος αυτός δε διαφέρει βέβαια και από τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό, αφού ο κάθε κάτοικος της Ευρωπαϊκής Ένωσης φαίνεται να κατασπαταλά 173 κιλά τρόφιμα τον χρόνο. Νούμερα που πραγματικά ζαλίζουν.
Παράλληλα με το ζήτημα της κατασπατάλησης τίθεται άλλο ένα εξίσου σημαντικό πρόβλημα για τη χώρα μας. Η αλόγιστη σπατάλη φαγητού συνυπάρχει με το υψηλό ποσοστό επισιτιστικής ανασφάλειας, που ανέρχεται στο 12,9%. Πιο συγκεκριμένα, 1,4 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ελλάδα δυσκολεύονται να έχουν «φυσική, κοινωνική και οικονομική πρόσβαση σε ασφαλή και θρεπτική τροφή για να καλύψουν τις διατροφικές τους ανάγκες και προτιμήσεις για μια δραστήρια ζωή γεμάτη υγεία». Έτσι, το σημαντικό αυτό ζήτημα οδηγεί εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και εκατομμύρια Ευρωπαίους στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Τα παραπάνω στοιχεία κινητοποίησαν τον Υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Κωστή Χατζηδάκη, ο οποίος εξήγγειλε τη δημιουργία της «Συμμαχίας για τη Μείωση Σπατάλης Τροφίμων» με σκοπό τη μείωση της σπατάλης τροφίμων στο 50% μέχρι το 2025, αλλά και την καταγραφή των απόβλητων τροφίμων στο Ηλεκτρονικό Μητρώο Αποβλήτων (ΗΜΑ) από επιχειρήσεις, όπως ξενοδοχεία, σούπερ μάρκετ και νοσοκομεία. Παράλληλα, σε συνεργασία με το Υπουργείο Οικονομικών θα εξεταστεί ο τρόπος απλοποίησης των διαδικασιών για τις δωρεές τροφίμων, αλλά και το είδος των τροφίμων που θα μπορούν να δωρίζονται.
Τα τρόφιμα που καταλήγουν στον κάλαθο των αχρήστων από εμπόρους λιανικής και καταναλωτές στον Δυτικό κόσμο είναι υπεραρκετά για να καλύψουν τις ανάγκες αυτών που υποφέρουν από την πείνα σύμφωνα με μελέτες και του ΟΗΕ. Έτσι, είναι επιβεβλημένη η αλλαγή του τρόπου διαχείρισης των τροφίμων τόσο από τις επιχειρήσεις όσο και από τους πολίτες.
Η σωστή ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των πολιτών πάνω σε αυτά τα αθέατα προβλήματα πρέπει να είναι άμεση και ουσιαστική, όπως άμεσα πρέπει να δράσει και ο κρατικός μηχανισμός. Σε μια ρευστή εποχή, σε μια εποχή που τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο και με μία πανδημία εν εξελίξει, οι πολίτες πρέπει να προτάξουν για άλλη μια φορά την ατομική τους ευθύνη και να προσπαθήσουν να μειώσουν την κατασπατάληση του φαγητού ως μια προσπάθεια για να εξαλειφθούν οι κοινωνικές ανισότητες.
