Της Δήμητρας Ροδοβίτου,
Έχοντας αισίως συμπληρώσει δώδεκα χρόνια διδασκαλίας σε δημόσια θρανία, και δύο χρόνια σε αίθουσες και αμφιθέατρα της Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, δύναμαι με απόλυτη σιγουριά να δηλώσω πως το αγαπημένο γεύμα της Ελλάδας δεν είναι άλλο, καθώς φαίνεται, από τα ίδια της τα παιδιά. Και όσο κυβερνώντες -και μη- βροντοφωνούν -εμμέσως πλην σαφώς- πως είμαστε το κόστος, εμείς θα συνεχίζουμε να διαλαλούμε πως είμαστε το μέλλον.
Ας μην εθελοτυφλούμε, στην Ελλάδα διακρίνουμε σε δυσθεώρητα ύψη το παράδοξο της πανάκριβης δωρεάν παιδείας. Έτσι, έρευνα που διεξήχθη το 2014 από το Κέντρο Φιλελεύθερων Ερευνών αποκάλυψε πως το κράτος φαίνεται να καλύπτει στατιστικά μόνο το 62% της απαιτούμενης δαπάνης για την παιδεία, ενώ το υπόλοιπο περίπου 38% καλύπτεται από τα νοικοκυριά, εξαιρουμένων των ήδη υποχρεωτικά καταβεβλημένων φόρων στο κράτος. Η ιδιωτική αυτή δαπάνη φαίνεται να απορροφάται πρωτίστως από ξενόγλωσσα δίδακτρα, ενώ ακολουθούν τα ιδιαίτερα μαθήματα, πρώτες ύλες όπως σχολικά βιβλία ή βοηθήματα, κ.α.
Από την επικείμενη κριτική δε θα μπορούσε να εκλείψει η λανθάνουσα κατανομή του προϋπολογισμού από τα πρώτα χρόνια της ύφεσης και έπειτα. Πιο συγκεκριμένα, ενώ από το 2009 και μετά, όσο εισχωρούσαμε στα άδυτα της οικονομικής κρίσης, το ποσοστό του ΑΕΠ παρουσίασε μείωση της τάξεως του 21% κατά προσέγγιση, οι δαπάνες για την παιδεία υποχώρησαν κατά 30%. Το ποιοτικό και υλικό αυτό έλλειμμα του 11% όχι μόνο έγινε αισθητό με την πάροδο των ετών, αλλά συνεχώς και διογκώνεται.
Μη επιθυμώντας ωστόσο να κρίνω την επικρατούσα κατάσταση μονόφθαλμα, πέραν του παραδόξου της «πανάκριβης» δωρεάν παιδείας, δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο παράδοξο της συμπεριφοράς των ιδίων των μαθητών. Όχι μόνο εν έτει 2020, αλλά εις βάθος χρόνων, κι ενώ πράγματι οι ελλείψεις στην παιδεία έκαναν δραματική εμφάνιση, αρκετοί ήταν εκείνοι που εκμεταλλευόμενοι την ασυλία των καταληψιών, διαδήλωναν χωρίς ουσιαστικό λόγο ή ακόμα καλύτερα όπως αναφέρθηκε πρόσφατα σε τηλεοπτικό πάνελ, «κάνουμε κατάληψη γιατί είμαστε ΕΠΑΛ, και πρέπει να κάνουμε κατάληψη».
Η επανειλημμένη αυτή αναίτια χρήση του δικαιώματος της κατάληψης, δημιούργησε σταδιακά μια προκατάληψη και μία αντίληψη πως δεν υπάρχουν ουσιαστικά αιτήματα από μέρους των συμμετεχόντων της κατάληψης, και πως είναι ένας απλός τρόπος να χαθούν διδακτικές ώρες.
Φτάνοντας στις φωνές του σήμερα, η προαναφερθείσα κατάχρηση στέρησε και συνεχίζει να στερεί τη φωνή χιλιάδων μαθητών, οι οποίοι μοχθούν να μεταλαμπαδεύσουν τα παράπονα και τις απαιτήσεις τους σε έναν κοινωνικό και συνάμα πολιτικό περίγυρο που εθελοτυφλεί προβάλλοντας δίχως ντροπή τη στερεοτυπική αναφορά της τετραγωνισμένης τυρόπιτας, ως μείζον αίτημα.
Σα να μην έφτανε αυτό, πλέον έχουμε να αντιμετωπίσουμε και αναίσχυντους «δημοσιογραφίσκους», που κατηγορούν δημόσια μαθητές πως είναι πολιτικά υποκινούμενοι, χωρίς να αναλογίζονται πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη από τη φτώχεια και το φόβο για την επιβίωση. Σα να μην αντιλαμβάνονται πως η εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση στερεί την πρόσβαση στη γνώση σε δεκάδες παιδιά. Σα να μη γνωρίζουν πως το υγειονομικό επίπεδο των δημοσίων χώρων στην εκπαίδευση είναι τόσο χαμηλό που, εν μέσω πανδημίας αποτελεί εγκληματικά επικίνδυνο. Σα να είναι εκείνοι οι υποκινούμενοι που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, εν τέλει, και όχι ένα πλήθος μαθητών που αντιδρά και αγωνίζεται.
Η νεολαία έρχεται αντιμέτωπη τόσο με ένα παλιακό σύστημα εκπαίδευσης, όσο και με την αμφισβήτηση του περίγυρου. Μαθητές διαδηλώνουν για θέματα καθαριότητας και πληρότητας των τάξεων. Είναι οι ίδιοι μαθητές που είναι οριακά καταδικασμένοι να αποτύχουν, σε περίπτωση αδυναμίας κάλυψης ιδιωτικών μαθημάτων. Φοιτητές εξεγείρονται σε Πρυτανείες και δρόμους για ανύπαρκτες αίθουσες, ανύποπτες αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών και μη έγκαιρη ενημέρωσή τους από τις αρμόδιες αρχές, κι εμείς έχουμε το παράπονο πως κλείνουν οι δρόμοι στην άκρη της γλώσσας.
Δεν είχα σκοπό να αναφερθώ σε τούτο το άρθρο για τις εγκληματικές δηλώσεις της Υπουργού Παιδείας και λοιπών οργάνων. Αισχύνομαι να συλλάβω με το νου πως δίνουν έδαφος σε τακτικές τιμωρίας αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά την αδυναμία και αδιαφορία του συστήματος να επεξεργαστεί άκρως αδιάσειστα αιτήματα. Οι καταλήψεις, κυρία Κεραμέως, δε γίνονται με σκοπό να αναπληρωθούν οι χαμένες διδακτικές ώρες τις αργίες και τα Σαββατοκύριακα. Είναι το μοναδικό εν ενεργεία όπλο των ενδιαφερόμενων μαθητών να εκδηλώσουν την αγανάκτησή τους, και να μοχθήσουν για θεμιτές λύσεις.
Δεν είμαστε κόστος, κυρία Κεραμέως, είμαστε το μέλλον.
