Της Μαρίας Μπότη,
5 Σεπτεμβρίου 1997, η μέρα που αποφασίστηκε η επιστροφή των Ολυμπιακών Αγώνων στην χώρα όπου γεννήθηκαν. Η Αθήνα κερδίζει την Ρώμη στην τελική ψηφοφορία κατά την 106η Σύνοδο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής στη Λωζάνη, πυροδοτώντας μία περίοδο ατέρμονων αλλαγών και έντονου εκσυγχρονισμού έως το 2004.
Η Αθήνα σταδιακά μετατρέπεται σε μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με αθλητικό εξοπλισμό Ολυμπιακών προδιαγραφών, εξελιγμένες αστικές υποδομές με ταυτόχρονη βελτίωση του κυκλοφοριακού συστήματος, νέα πάρκα και πλατείες. Πυρετώδεις προετοιμασίες οδηγούν στην ολοκλήρωση έργων -τα οποία ήταν ήδη προγραμματισμένα- σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, που έως τότε φάνταζε αδύνατο. Ο τομέας των μεταφορών και των συγκοινωνιών ήταν πρωτεύων, καθώς στόχος ήταν η εξυπηρέτηση όλων των επισκεπτών χωρίς ταλαιπωρία και καθυστερήσεις. Αν και πολλά έργα παραδόθηκαν στο παρά πέντε των Αγώνων, τα αποτελέσματα τους αντάμειψαν, καθώς πολλοί Αθηναίοι, και όχι μόνο, προτίμησαν την μετακίνηση με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και άφησαν για λίγο το αυτοκίνητό τους. Τα οδικά δίκτυα βελτιώθηκαν και δημιουργήθηκαν νέοι κόμβοι, το νέο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» προχωράει με ταχύτατους ρυθμούς, αναπτύσσεται ο προαστιακός σιδηρόδρομος, το μετρό και το δίκτυο τραμ. Ως αποτέλεσμα, επήλθε αποσυμφόρηση της πρωτεύσας και μείωση των ατμοσφαιρικών ρύπων.
Παράλληλα, στους πρόποδες της Πάρνηθας χτίζεται το Ολυμπιακό χωριό, όπου δημιουργήθηκαν εγκαταστάσεις για την διαμονή των αθλητών και των συνοδών τους, εμπορικά κέντρα, εστιατόρια και μία
πολυκλινική. Επίσης δημιουργήθηκε το Ολυμπιακό Πάρκο, ένα σύγχρονο πάρκο με όλες τις απαραίτητες αθλητικές εγκαταστάσεις: γήπεδα μπάσκετ, τένις και βόλεϊ, για φυσική άσκηση και ξεκούραση των συμμετεχόντων. Στην περιοχή του Σχοινιά κατασκευάζεται κέντρο κωπηλασίας και κανόε καγιάκ, υπακούοντας στον απόλυτο σεβασμό προς το περιβάλλον, και το Κεντρικό Ολυμπιακό Στάδιο Αθηνών Ο.Α.Κ.Α. «μεταμορφώνεται» και αναβαθμίζεται.
13 Αυγούστου 2004, ήταν η μέρα-σταθμός για την αναγέννηση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, σε μία αντίστροφη μέτρηση 28 δευτερολέπτων, όσες ήταν και οι παρερχόμενες Ολυμπιάδες. Η Αθήνα εισέρχεται σε μία νέα εποχή. Είναι σαφές πως τίποτα πλέον δεν θυμίζει την «παλιά» Αθήνα. Από τις συγκοινωνίες και τα κτίρια έως την εμφάνιση της πόλης, αριθμούνται αμέτρητες αλλαγές με ποικίλες κατασκευές και έντονο εκσυγχρονισμό, οι οποίες δίνουν μία νέα πνοή. H χώρα μας αποκτά ένα διαφορετικό προφίλ στο εξωτερικό, μιας σύγχρονης, ασφαλούς και φιλικής ως προς τον τουρισμό πόλης. Τόσο οι Αθηναίοι, όσο και επισκέπτες από όλο τον κόσμο μένουν έκθαμβοι μπροστά στην έντονη μετατροπή της, η οποία εισέρχεται σε μία πραγματικότητα πιο καινοτόμα και εναλλακτική. Η ζωή των Αθηναίων , αλλά και των επισκεπτών από όλο τον κόσμο διευκολύνεται σημαντικά, χάρη στις νέες υποδομές που πραγματοποιήθηκαν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Δυστυχώς, όμως, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Δεκαέξι ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από την τέλεση του κορυφαίου αθλητικού γεγονότος στην Ελλάδα, και τόσο η Αθήνα όσο και οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις δεν θυμίζουν σε τίποτα όσα ζήσαμε εκείνες τις λαμπρές μέρες. Η Αθήνα αν και κατάφερε να αναδειχθεί για την καλύτερη τελετή έναρξης όλων των εποχών, δεν μπόρεσε ωστόσο να γίνει υπόδειγμα και για την μετέπειτα δράση της.
Οι Ολυμπιακοί εγκαταστάσεις, εκεί όπου χτυπούσε ο παλμός του αθλητικού πνεύματος, βρίσκονται πλέον εγκαταλελειμμένες και πολλές έχουν υποστεί λεηλασίες. Τα αξιοθαύμαστα γήπεδα και τα σύγχρονα κτίρια δεν θυμίζουν σε τίποτα όσα θαύμασαν οι αμέτρητοι επισκέπτες τότε. Ερημωμένα στάδια, άδειες πισίνες, σκουπίδια και βρωμιές χαρακτηρίζουν την εικόνα του σήμερα. Η Ελλάδα φαίνεται ότι λησμόνησε τα ολυμπιακά ιδεώδη και τις στιγμές δόξας και τιμής που έζησε, αφήνοντας στην τύχη τους, όλα όσα με κόπο και χρήματα έφτιαξε.
Μια βόλτα στην Αθήνα του σήμερα, υπενθυμίζει πως το άγχος, η βιασύνη, το μποτιλιάρισμα και τα προβλήματα επέστρεψαν, καθιστώντας τις μετακινήσεις και την καθημερινότητα των ανθρώπων ιδιαίτερα δύσκολη και χρονοβόρα. Επιπλέον, η αισθητική, η καθαριότητα και η συντήρηση τόσο στο οδικό δίκτυο όσο και στις υποδομές, μετά το πέρας των Αγώνων δεν αποτελούσε πρωτεύον ζήτημα. Η Αθήνα γίνεται και πάλι μία χαοτική πόλη, όπου εκλείπουν όλες οι θετικές εντυπώσεις που είχαν έως τότε δημιουργηθεί.
Το 2004 ήταν η χρυσή ευκαιρία μιας ολόκληρης χώρας να αποδείξει πως τιμά πλήρως τις αξίες, τα ιδανικά, την παράδοση και την θαυμαστή ιστορία της. Για δεκαέξι ημέρες γιορτάσαμε, πανηγυρίσαμε, ζήσαμε έντονες στιγμές, δεθήκαμε με τον αθλητισμό. Ωστόσο, αυτό δεν κράτησε για πολύ. Οι Έλληνες, ίσως, δεν ήταν ικανοί να διατηρήσουν το αθλητικό πνεύμα και να διαιωνίσουν το στενό δεσμό με τον αθλητισμό. Η υπερηφάνεια και η τιμή αντικαταστάθηκαν από αδιαφορία, απογοήτευση και θλίψη. Στις 29 Αυγούστου 2004 πραγματοποιείται η τελετή λήξης με ένα λαμπρό ελληνικό γλέντι. Τα φώτα χαμηλώνουν, η φλόγα σβήνει και μαζί τους χάνεται και η αίγλη των ημερών. Κρίμα, άλλοι τουλάχιστον αναγνωρίζουν μέσα στους αιώνες το μεγαλείο μας…
