Της Ελευθερίας Κωνστάντιου,
Ο Οκτώβρης μπήκε, η εξεταστική τελείωσε -για τους περισσότερους τουλάχιστον- και οι περισσότερες σχολές θα ανοίξουν τη Δευτέρα. Ωστόσο, όπως όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε, δεν θα ανοίξουν με τον γνωστό τρόπο, αλλά μέσω κάποιας πλατφόρμας τηλεκπαίδευσης σε κάποιον browser. Έτσι, για τους φοιτητές η επιστροφή στην κανονικότητα, ακόμα, δεν έχει επιτευχθεί.
Παρά το γεγονός ότι τα εργαστηριακά τμήματα θα περάσουν το κατώφλι του πανεπιστημίου, η πλειονότητα των θεωρητικών σχολών θα εξακολουθήσει να παρακολουθεί τις παραδόσεις των μαθημάτων από την οθόνη του υπολογιστή. Κι αν οι περισσότεροι φοιτητές έχουν ήδη μια εμπειρία από τη συγκεκριμένη διαδικασία από το εαρινό εξάμηνο του 2020, οι πρωτοετείς φοιτητές είναι αντιμέτωποι με μια λαίλαπα.
Η πρώτη φορά που περνάει κάποιος την πόρτα του πανεπιστημίου μένει χαραγμένη στη μνήμη για πάντα. Η ανυπομονησία για το πως είναι τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο, το δέος μπαίνοντας στο γεμάτο αμφιθέατρο, η αδημονία για να γνωρίσεις τους συμφοιτητές σου, τα όνειρα πως με αυτούς θα μοιραστείς απορίες, δύσκολες εξεταστικές και κυρίως ατελείωτα γέλια στα επόμενα τέσσερα -ή παραπάνω- έτη σπουδών.
Φέτος, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Οι νεοεισαχθέντες των σχολών δεν θα περάσουν -ακόμα- την πόρτα του αμφιθεάτρου, ενώ οι παρέες που θα κάνουν θα είναι διαδικτυακές. Για τους περισσότερους -ή και όλους- το γεγονός πως δεν θα μπορέσουν να προσέλθουν στις σχολές τους είναι ιδιαιτέρως απογοητευτικό, μετά από μια μία ιδιαίτερα φορτισμένη και δύσκολη χρονιά.
Τι λένε, όμως, οι ίδιοι οι πρωτοετείς; H πρωτοετής φοιτήτρια της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ, Δήμητρα Τουλάκη, περιγράφει τα συναισθήματα της λίγες μέρες πριν ξεκινήσει το ακαδημαϊκό της ταξίδι λέγοντας ότι «είναι μεγάλη η απογοήτευση μετά από τη χαρά της εισαγωγής μας στο Πανεπιστήμιο. Όλοι λέγαμε την προηγούμενη χρονιά, κυρίως όσοι ζούσαμε στην επαρχία, “άντε, υπομονή, μια χρονιά και φεύγουμε!” και ξαφνικά λέμε πάλι το ίδιο. Είναι δύσκολο να στερείσαι ένα χρόνο της φοιτητικής σου ζωής, και δη τον πρώτο, που βρίσκεις τα πατήματά σου κι αρχίζεις να κοινωνικοποιείσαι σε ένα πολύ μεγαλύτερο πλαίσιο από αυτό του σχολείου. Δεν μου αρέσει καθόλου, νιώθω ότι μου στερούν κάτι για το οποίο πάλεψα και παρόλο που το κατάφερα, δεν θα το έχω στο 100%! Ωστόσο, οφείλουμε να κάνουμε αυτό που πρέπει, οπότε θα κοινωνικοποιηθούμε μέσω των ομαδικών συνομιλιών στο Μessenger και θα εξοικειωθούμε ακόμη περισσότερο, με την τάση των καιρών μας».
Ζώντας σε μια κατεξοχήν φοιτητούπολη, όπως είναι η Θεσσαλονίκη, τα τελευταία πέντε χρόνια, ο Οκτώβρης αυτός είναι ο πιο ήσυχος. Οι περισσότεροι φοιτητές δε γύρισαν στον τόπο των σπουδών τους, κάποιοι ξενοίκιασαν τα σπίτια τους και αρκετοί πρωτοετείς δε νοίκιασαν ποτέ. Τα μαγαζιά που βασίζονταν στους φοιτητές για να δουλέψουν, μένουν άδεια, καταγράφοντας το ένα αρνητικό ρεκόρ εσόδων μετά το άλλο και μια πόλη, που παίρνει ζωή από το φοιτητικό στοιχείο, προσπαθεί να επιστρέψει στην κανονικότητά της, παρ’ όλο που όπως δείχνουν τα πράγματα, αργεί.
Ευχή όλων είναι οι φοιτητές, αλλά και το ακαδημαϊκό προσωπικό να επιστρέψουν γρήγορα εκεί που ανήκουν, στο φυσικό τους χώρο, το πανεπιστήμιο και οι πρωτοετείς να ζήσουν αυτή τη μοναδική εμπειρία που θα τους συντροφεύει για πάντα.
