Της Ειρήνης Κοτρούτσου,
Ο Γερμανός καγκελάριος, Όττο φον Μπίσμαρκ είχε πει ότι «οι μεγάλοι πολιτικοί ακούν πριν από τους άλλους, το μακρινό χλιμίντρισμα των αλόγων της ιστορίας». Στη «χώρα των παράλληλων μονολόγων» οι πολιτικοί μας ταγοί έχουν την ευκαιρία να διαμορφώσουν καθοριστικά το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι και να σφραγίσουν ανεξίτηλα την πορεία της χώρας μας με τις αποφάσεις τους. Αρκετοί, όμως, αναλώνονται σε μικροπολιτικά, αντιπολιτευτικά παιχνίδια και κλείνουν επικίνδυνα το μάτι στο λαϊκισμό, καθώς είναι δέσμιοι των ιδεοληψιών τους και αγκυλωμένοι σε πολιτικούς δογματισμούς. Η διαχείριση του μεταναστευτικού έχει ανάψει φωτιές στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη κατάφερε να διαχειριστεί αποτελεσματικά τις διαδοχικές κρίσεις και την έκρυθμη κατάσταση στο εσωτερικό. Άλλοι πάλι… ίσως να μην στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, ίσως να διχάστηκαν εσωκομματικά και ίσως… να συγχύστηκαν αρκετά.
Αδιαμφισβήτητα από την άνοιξη διεξάγεται μια μάχη στα σύνορα της χώρας μας. Οι συμπλοκές στον Έβρο δεν ήταν συνέπεια μίας αυθόρμητης κίνησης προσφύγων, αλλά -όπως αποδείχθηκε- συνέπεια μίας καθοδηγούμενης από την Τουρκία μεταναστευτικής ροής. Σύσσωμη η ελληνική κοινωνία επιδοκίμασε και στήριξε τις προσπάθειες που έκανε η κυβέρνηση προκειμένου να αποτρέψει την είσοδο παράνομων μεταναστών, να διασφαλίσει την κυριαρχία μας στην περιοχή και να οχυρώσει την χώρα μας απέναντι στα παιχνίδια του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Την ώρα που στρατός και αστυνομία πάσχιζαν, λοιπόν, να προστατεύσουν τα σύνορά μας, ακούγονταν φωνές στο εσωτερικό που μιλούσαν για «ακροδεξιά κατηφόρα» και «μισανθρωπία». Οι δηλώσεις της νεολαίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, συγκεκριμένα, λίγο απέκλιναν από τις δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου, ο οποίος διαλαλούσε ότι οι εικόνες στον Έβρο ομοιάζουν με τις θηριωδίες των Ναζί. Από την εξωτερική απειλή περιμένεις ψεύδη, συκοφαντίες και χυδαίες πολιτικές και διπλωματικές πρακτικές. Η προπαγάνδα, όμως, από το εσωτερικό όταν πρόκειται για εθνικά ζητήματα -που απαιτούν ομοψυχία και συνεννόηση- είναι αδιανόητη. Το κόμμα που πλέον πλασάρεται ως κεντρώο – κεντροαριστερό και προσπαθεί να ξεφύγει από το «αμαρτωλό» αριστερό παρελθόν του έχει δύο πτέρυγες. Από τη μία, οι μετριοπαθείς που συναισθάνονται ως ένα βαθμό την ευθύνη, αντιλαμβάνονται ότι ζητούν την ψήφο ενός φιλοπάτριδος λαού και παραδέχονται ότι η κυβέρνηση χειρίζεται αποτελεσματικά την κρίση και από την άλλη, αυτοί που παρουσιάζονται ως «άνθρωποι των ΜΚΟ», που βλέπουν στα πρόσωπα των μεταναστών (που επιτίθενται στην αστυνομία με πέτρες), πρόσφυγες και θύματα πολέμων.
Ηχηρό παράδειγμα η δήλωση του Α. Λιάκου, ο οποίος περήφανα έγραψε ότι θα έκαιγε και εκείνος τη Μόρια. Συμμερίζεται τους μετανάστες που δημιουργήσαν επεισόδια, συμμετείχαν και έκαψαν τον καταυλισμό εκθέτοντας σε κίνδυνο 15.000 πρόσφυγες, και τελικά τους στέρησαν την δυνατότητα περίθαλψης και στέγασης… Συμμερίζεται τους μετανάστες που αναστάτωσαν για ακόμα μια φορά την πολύπαθη κοινωνία της Λέσβου και που προκάλεσαν ζημιά εκατομμυρίων στο ελληνικό κράτος… Πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα να συνεχίζει να φιλοξενεί στους κόλπους του έναν φανατισμένο άνθρωπο με τόσο ανορθολογικές σκέψεις και αντιδημοκρατικές ιδέες, ο οποίος επικροτεί όποιον προσπαθεί να καταλύσει το κράτος και να διαλύσει την κοινωνική συνοχή; Πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα που θέλει να αποκαλείται προοδευτικό και κεντρώο να στηρίζει ανθρώπους που νομιμοποιούν την βία, δικαιολογώντας τις πιο ακραίες μορφές της; Πώς είναι δυνατόν μέλη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ενός κόμματος που πιστεύει στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, να καλλιεργούν την κουλτούρα της αναρχίας και της ψευτοεπανάστασης;
Ύστερα από τέτοιου είδους δηλώσεις, η στροφή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α στο κέντρο ακούγεται σαν ένα κακόγουστο αστείο. Είναι ένα κόμμα σε σύγχυση, το οποίο προσπαθεί να απαλλαγεί από το παρελθόν του και ταυτόχρονα προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει νέο προσανατολισμό, ώστε να διευρύνει την εκλογική του βάση. Στην Κουμουνδούρου πρέπει να σκεφτούν καλά αν έχουν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να «ακούσουν το μακρινό χλιμίντρισμα των αλόγων της ιστορίας», γιατί… η ιστορία θα τους κρίνει -και μάλιστα πολύ αυστηρά.
