Του Γιάννη Μυταυτσή,
Όταν ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε το δαχτυλίδι του Συνασπισμού από τον Αλέκο Αλαβάνο το 2008, ξεκίνησε μια προσπάθεια επαναδημιουργίας και ανανέωσης της «Αριστεράς», μεταλλάσσοντας τον άλλοτε γνωστό ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ σε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ξεκινώντας έναν αγώνα απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ όλο το διάστημα που ήταν στην ελάσσονα και μείζονα αντιπολίτευση βρισκόταν σε κάθε δρόμο και σε κάθε πλατεία καταδικάζοντας τη μνημονιακή πολιτική και κάθε εκπρόσωπο της, ελέγχοντας παράλληλα σχεδόν όλα τα συνδικάτα, ενώ από τα Κοινοβουλευτικά έδρανα μιλούσε για «γερμανοτσολιάδες» και «εθνοπροδότες». Επίσης, στις ομιλίες του ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε μια διαφορετική οπτική και ένα διαφορετικό πλάνο για την ενδεχόμενη κυβέρνηση του, δίνοντας ελπίδα στον κάθε Έλληνα που είχε πληγεί από τα δυσβάστακτα μέτρα που κλήθηκαν να ψηφίσουν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Όλες αυτές οι καταστάσεις έδειχναν πως το κύμα έγερνε προς τον Αλέξη Τσίπρα και η ανάληψη της διοίκησης της χώρας σύντομα θα βρισκόταν στα χέρια του. Φυσικά, η καρέκλα της εξουσίας είναι γλυκιά, γι’ αυτό και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν δίστασε να συνεργαστεί καθ ‘όλη την αντιπολιτευτική περίοδο, αλλά και την μετέπειτα κυβερνητική με άσπονδους εχθρούς και διαμέτρου αντίθετους ιδεολογικά πολιτικούς.
Ωστόσο, γρήγορα ήρθαν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα και τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που είχε να διαχειριστεί η Ελλάδα, μόλις ανέλαβαν την εξουσία, για την οποία εκβίασαν, ώστε να γίνουν εκλογές καταψηφίζοντας τον ΠτΔ που πρότεινε ο κυβερνητικός συνασπισμός. Η πολιτική την οποία πρόβαλαν στην Ευρώπη, δημιουργούσε στον ελληνικό λαό το αίσθημα πως υπάρχει μια φιλολαϊκή κυβέρνηση, ενώ στους θεσμούς προκαλούσε σφοδρότατα προβλήματα η μη συνεργασία με την ελληνική αντιπροσωπία.
Η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα μετρούσε ώρες και τα ταμεία άδειαζαν, παρόλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας γνώριζε πως δεν μπορεί ούτε να αθετήσει τις υποσχέσεις του στον λαό και πόσο μάλλον να παρακάμψει το αγκάθι, -Παναγιώτης Λαφαζάνης-, και αυτός είναι σκοπός αυτού του άρθρου. Να φανεί πως ο Αλέξης Τσίπρας προκειμένου να πάρει την εξουσία, πούλησε παλιούς συντρόφους και συνεργάστηκε με ανθρώπους που ήταν δια μέτρου αντίθετοι.
Το πρόβλημα -Παναγιώτης Λαφαζάνης- το παράκαμψε εν τέλη ψηφίζοντας μνημονιακά μέτρα μετά το δημοψήφισμα και προκηρύσσοντας λίγες μέρες αργότερα εκλογές, ώστε να «πετάξει» από την Βουλή όσους δεν ήταν πλέον μαζί του. Έπειτα, κυβέρνησε για δεύτερη φορά με τον δεξιό Καμμένο τον οποίο τελείωσε όταν δεν του έκανε, παίρνοντας του παράλληλα βουλευτές της κοινοβουλευτικής ομάδας του (βλ. Παπαχριστόπουλος, Κουντουρά) και αμέσως έκανε άνοιγμα στα παλιά βαριά στελέχη της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου (Ραγκούσης, Μωραΐτης, Ξενογιαννακοπούλου, Τόλκας κ.α.), καθώς και στη ΔΗΜΑΡ του Θεοχαρόπουλου. Εν συνεχεία, χάνοντας τις εκλογές του Ιουλίου δημιουργεί την Προοδευτική Συμμαχία και εντάσσει μέσα στελέχη της κοινωνικής βάσης που ανήκαν κάποτε στο ΠΑΣΟΚ, δημιουργώντας εσωκομματικά προβλήματα και μη έχοντας να επιδείξει μια σοβαρή αντιπολιτευτική πολιτική, ξεχνά για ακόμη μια φορά όσους τον στήριξαν όταν ψήφισε το 3ο μνημόνιο και προχωρά με αυτούς που μπορεί και αυτούς που τον συμφέρουν.
Συνεπώς, μπορούμε να καταλάβουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, δεν είναι ένα κόμμα συγκεκριμένης και σταθερής ιδεολογίας, αλλά ένα κόμμα μεταβαλλόμενο κατά τους πολιτικούς καιρούς, με ένα αρχηγό που δεν διστάζει να σε πουλήσει και να σε αγοράσει στο λεπτό.
