Της Νικολίνας Σκόνδρα,
Η Έλλη Αλεξίου (22 Μαΐου 1894-28 Σεπτεμβρίου 1988) γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν το μικρότερο παιδί του Στυλιανού Αλεξίου και της Ειρήνης Ζαχαριάδη. Ανιψιός της ήταν ο μουσικός και ποιητής, Παύλος Σιδηρόπουλος. Η Έλλη ήταν συγγραφέας, δημοσιογράφος και παιδαγωγός. Υπήρξε μέλος του Συλλόγου Γυναικών Επιστημόνων, της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Κίνησης για την Ύφεση και την Ειρήνη. Ακόμα, είχε λάβει μέρος στο Α΄ και Β΄ Συνέδριο της Ειρήνης, στο Παρίσι (1947) και τη Βαρσοβία (1950).
Από μικρή ηλικία, είχε δείξει ότι έχει καλλιτεχνική φύση, καθώς έκανε μαθήματα ζωγραφικής με τον Γιώργο Ξυλούρη. Το 1910, αποφοίτησε από το Ανώτερο Παρθεναγωγείο του Ηρακλείου και το 1914 διορίστηκε ως δασκάλα. Ακόμα, το 1919, πήρε δίπλωμα από το Institut Superieur d’Études Françaises της Αθήνας. Το 1920, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ξεκίνησε μαθήματα πιάνου. Ακολούθησε σπουδές Παιδαγωγικών και Φιλολογίας και στη συνέχεια διορίστηκε ως καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης. Το 1934, υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση, καθώς αποτελούσε δραστήριο μέλος του ΕΑΜ. Στη συνέχεια, με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης, έφυγε για το Παρίσι. Το 1945, φοιτούσε στη Σορβόννη και έλαβε δίπλωμα φωνητικής και γαλλικής. Ταυτόχρονα, δίδασκε σε σχολεία της ελληνικής παροικίας, αλλά της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια και δεν μπόρεσε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Από το 1949 ως το 1962, υπηρετούσε ως εκπαιδευτικός σύμβουλος των ελληνικών σχολείων στις σοσιαλιστικές χώρες. Μετά από αναγκαστική προσφυγιά, λόγω των διώξεων, που υπέστη εξαιτίας της ανάμιξής της σε προοδευτικά κινήματα, το 1962, επέστρεψε στην Ελλάδα. Όμως, το 1965, συνελήφθη και βρέθηκε στις φυλακές Αβέρωφ, κατηγορούμενη με βάση το νόμο 509. Βέβαια, στη συνέχεια, ελευθερώθηκε και βρέθηκε στη Ρουμανία ως το 1966. Μετά, επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα, συνελήφθη, δικάστηκε και απαλλάχθηκε. Έκτοτε και μέχρι τον θάνατό της, αφοσιώθηκε στη λογοτεχνία. Ο ρεαλισμός κυριαρχεί στην ποίησή της και τα έργα της θέτουν κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς. Κάποια από τα πιο σημαντικά της έργα είναι τα ακόλουθα: Άνθρωποι (1938), Λούμπεν (1943), Ήθελε να την λένε κυρία (1956), Προσοχή! Συνάνθρωποι (1978).
