Της Μαριέφης Πλατή,
Η παιδική εργασία είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα, τα οποία ο κόσμος προσπαθεί να εξαλείψει. Πολλές ΜΚΟ, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, αλλά και απλοί άνθρωποι, όπως όλοι εμείς, έχουν συνεισφέρει σε αυτό το σκοπό. Δυστυχώς, όμως, όπως δείχνει η πραγματικότητα, η παιδική εργασία εξακολουθεί να υπάρχει, ταλαιπωρώντας αθώα παιδιά.
Παρόλο που διανύουμε τον 21ο αιώνα και είμαστε υπερήφανοι για τα τεχνολογικά επιτεύγματά μας, δεν αισθανόμαστε την ντροπή που ένας άνθρωπος με συνείδηση θα αισθανόταν, εάν γνώριζε ότι σε κάποιο μέρος του πλανήτη, την ίδια στιγμή, πολλά μικρά παιδιά αγωνίζονται για λίγο νερό. Δεν είναι, λοιπόν, η στιγμή για να υπερηφανευόμαστε για τη συνείδησή μας ή για την καλοσύνη μας. Γιατί, τελικά, άνθρωποι γινόμαστε, δε γεννιόμαστε. Όταν όλοι έχουμε στραμμένα τα βλέμματά μας σε στιγμιαία γεγονότα που συμβαίνουν στον πλανήτη, ξεχνάμε τα μόνιμα προβλήματα του κόσμου, όπως αυτό της παιδικής εργασίας.
Φυσικά, δεν αναφερόμαστε στη θεμιτή και υγιή παιδική εργασία, όπως, για παράδειγμα, κάποια παιδιά που έχουν ταλέντο στις τέχνες και εργάζονται ως μουσικοί, χορευτές, κ.λπ. Πρόκειται για την παιδική εργασία, που ταλαιπωρεί σωματικά, αλλά και ψυχικά τα παιδιά. Αυτή η παιδική εργασία είναι εκ του νόμου καταδικαστέα παγκοσμίως. Τότε, όμως, πώς εξακολουθεί να υφίσταται; Υφίσταται, διότι ορισμένα κράτη επωφελούνται δια αυτού του γεγονότος, καθώς τα παιδιά στην ουσία δεν εργάζονται (με μισθό, υπό συνθήκες υγιεινής ή με ασφάλιση), αλλά γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης κατά κυριολεξία.
Ας μην μας μπερδεύει ο όρος «εργασία». Ας είμαστε ρεαλιστές. Γιατί οι μορφές της παιδικής εργασίας είναι αρκετά σκληρές για να αποκαλούνται ως εργασίες. Τέτοιες μορφές είναι η δουλεία, η καταναγκαστική εργασία, η εμπορία παιδιών, η πορνεία. Η ηλικία των παιδιών που «εργάζονται» ξεκινά ακόμα και από τα 5 έτη, ενώ πάνω από 30 εκατομμύρια παιδιά στην Αφρική κάνουν εργασίες επικίνδυνες, ακόμα και για τη ζωή τους.
Κατά την περίοδο εξάπλωσης του κορωνοϊού, το φαινόμενο της παιδικής εργασίας είναι πιθανόν να γίνει συχνότερο. Κι αυτό γιατί πολλές άπορες οικογένειες αναγκάζονται να καταφεύγουν σε οποιαδήποτε μορφή εργασίας, προκειμένου να λαμβάνουν έστω τα αναγκαία αγαθά για το βίο τους. Έρευνα που βασίστηκε σε στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας (η οποία βοηθάει τις αναπτυσσόμενες χώρες και στοχεύει στη μείωση της φτώχειας) έδειξε ότι ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν κάτω από ακραίες συνθήκες φτώχειας θα αυξηθεί, εξαιτίας της πανδημίας. Μάλιστα, η γενική διευθύντρια της UNICEF, Ενριέτα Φόρε, δήλωσε ότι, όταν αυξάνει η φτώχεια, ένας μεγαλύτερος αριθμός παιδιών ωθείται προς την εργασία.
Με το lockdown, πολλά σχολεία της Αφρικής έκλεισαν και κάποια από αυτά ακόμα δεν έχουν ανοίξει, παρά την άρση των περιοριστικών μέτρων. Επομένως, το δωρεάν σχολικό γεύμα, που το σχολείο προσέφερε στα παιδιά, λείπει πλέον από την καθημερινότητά τους. Εφόσον, λοιπόν, το σχολείο, ως κύρια πηγή ελευθερίας των παιδιών αυτών και ως μοναδική διέξοδος από την εργασία παραμένει κλειστό, τα παιδιά δεν έχουν πια δικαιολογία για να μην εργάζονται. Τα πράγματα και οι καταστάσεις στην Αφρική, εξάλλου, δεν είναι τόσο φιλελεύθερα, σε σχέση με άλλες ηπείρους. Τα παιδιά εκεί δεν έχουν περιθώρια επιλογής.
Αυτή τη στιγμή, κάπου εκεί έξω ταλαιπωρούνται παιδιά. Μήπως πρέπει γι’ αυτό το λόγο να αντιδράσουμε και να δράσουμε όλοι μαζί πιο αποτελεσματικά επαναφέροντας το παιδικό όνειρο;
Και ας θυμόμαστε κάτι, ότι μιλάμε για…παιδιά.
