Της Χριστιάνας Αντωνοπούλου,
Έχοντας επιστρέψει πλέον από διακοπές και φτάνοντας μέσα Σεπτέμβρη, με το φθινόπωρο ήδη να βρίσκεται δειλά δειλά προ των πυλών, όλα τα κανάλια, σεβόμενα τον εαυτό τους, έχουν ξετυλίξει το νέο τους πρόγραμμα, που πρόκειται να μας κρατήσει συντροφιά τη σεζόν που έρχεται. Και δυστυχώς σηκώνοντας την αυλαία, όλοι εμείς οι (άμοιροι;) τηλεθεατές διαπιστώσαμε πως ειδικά φέτος έχουμε να κάνουμε με μία «παλέτα» reality show.
Από τη μία, αγόρια και κορίτσια που επιθυμούν να γίνουν ο επόμενος Alex Lundquist και η επόμενη Gisele αντίστοιχα (αυτό πλέον το έχουμε συνηθίσει τρία χρόνια) και από την άλλη, ο «μεγάλος αδερφός» που παρακολουθεί τις ζωές των ενοίκων του (κάποτε το είχαμε συνηθίσει και αυτό, τώρα κάνει πάλι «δυναμικό» comeback). Και τέλος τι έμεινε; Να βλέπουμε στις οθόνες μας σκηνές από ένα «νυφοπάζαρο» της σύγχρονης εποχής.
Ύστερα από τις σεξιστικές δηλώσεις παίκτη από το σπίτι του «μεγάλου αδερφού» περί «αδειάσματος πακέτου» και βιασμού και τον αναμφίβολα δικαιολογημένο ντόρο που προκάλεσαν, πίστευα ότι δεν μπορούσε να πάει πιο χαμηλά η ελληνική τηλεόραση και αυτά που ακούμε και βλέπουμε. Μέχρι που ένα βράδυ, επιστρέφοντας σπίτι, έπεσα πάνω στο νέο reality show, το “Bachelor”. Ομολογώ πως από απλή περιέργεια μπήκα στον πειρασμό να το δω. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και έστειλα αμέσως μήνυμα σε μια φίλη μου που ήξερα ότι επίσης το παρακολουθούσε: «Ρε συ, τι βλέπουμε;»
Και μπορεί πριν λίγες μέρες οι δηλώσεις του παίκτη του “Big Brother” να ήταν ολοφάνερα σεξιστικές, ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, και αυτό το reality είναι επίσης με τον τρόπο του σεξιστικό. Όταν βλέπεις είκοσι γυναίκες σαν να είναι σε χαρέμι να κυνηγούν τον ένα και μοναδικό άντρα με κάθε τρόπο χάνοντας πολλές φορές την αξιοπρέπειά τους δεν μπορείς να μην προβληματιστείς. Γιατί, δυστυχώς, -τουλάχιστον στα δικά μου μάτια- φαντάζει πως πάλι ύστερα από τόσους αγώνες και προσπάθειες για ισότητα των φύλων και βελτίωση της θέσης της γυναίκας, η γυναίκα παρουσιάζεται σαν το ασθενές φύλο, που με την ομορφιά και τη σαγήνη της θα κατακτήσει τον καλό γαμπρό, θα καλοπαντρευτεί, ενώ δε θα διστάσει κιόλας και να ξεμαλλιαστεί για χάρη του με τις πιθανές ανταγωνίστριες. Επομένως, δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι κάτι τέτοιο δεν προσβάλλει το γυναικείο φύλο.
Έπειτα, εξίσου προβληματικό μου φαίνεται το γεγονός ότι πλέον έχουμε καταλήξει να εμπορευόμαστε και τα ανθρώπινα συναισθήματα. Βέβαια, αυτό δεν είναι και ολότελα καινούργιο, αν σκεφτούμε πως στο παρελθόν κατά καιρούς έχουμε δει να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης η λύπη, η οργή, η απογοήτευση των ανθρώπων και πάνω σε αυτά να χτίζονται εκπομπές για χάρη της τηλεθέασης. Ωστόσο, τώρα θεωρώ ότι «αγγίξαμε ταβάνι». Ο έρωτας, το ισχυρότερο συναίσθημα έλξης μεταξύ δύο προσώπων, παρουσιάζεται πλέον απόλυτα φορμαρισμένος, σκηνοθετημένος και φιλτραρισμένος μέσα από κανόνες. Και δε γίνεται να παρουσιάζεις ως απόλυτα φυσιολογικό πως ένας άνθρωπος αισθάνεται συναισθήματα για τις μισές κοπέλες από το σπίτι ή ότι τις φιλάει τη μία μετά την άλλη σαν να μην τρέχει τίποτα, έτσι, ελαφρά τη καρδία.
Φυσικά δε θα μιλήσω καθόλου για τα ανεκδιήγητα μαργαριτάρια που ακούμε (ας πούμε ότι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι όλων των reality show), όπως το ότι η Μάνη έγινε πλέον νησάκι ή για τις ακραίες καταστάσεις φλερτ που βλέπουμε και καταλήγουν να γίνονται αστείες (γιατί φυσικά ένας μέσος άνθρωπος θα βγει με την κοπέλα του ραντεβού στην παραλία μαζί με τα βιολιά ή θα τη φιλάει και θα σκάνε από δίπλα πυροτεχνήματα).
Σαφώς δεν κατακρίνω ανθρώπους που επιλέγουν να παρακολουθούν το εν λόγω πρόγραμμα. Ο καθένας βλέπει με διαφορετικά μάτια και έχει διαφορετικά γούστα. Ωστόσο, καλό θα ήταν να σκεφτούμε για μια στιγμή ποια είναι η κοινωνία που θα θέλαμε να ζούμε. Γιατί καλώς ή κακώς τέτοιου είδους προγράμματα αντανακλούν ή υπερπροβάλλουν απόψεις και αντιλήψεις που είτε θα έπρεπε να μην υπάρχουν καν είτε θα έπρεπε να είχαμε αφήσει πίσω μας καιρό τώρα.
Είμαι απόφοιτη του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και τώρα ολοκληρώνω τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στην Ιστορικοσυγκριτική Γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Μιλάω αγγλικά και γερμανικά. Στον ελεύθερο χρόνο μου ασχολούμαι με τη μουσική και το χορό, ενώ λατρεύω επίσης τον κινηματογράφο.
