Του Αθανάσιου Μαντζώλα,
Η λέξη «αξιοκρατία» σε μια οργανωμένη κοινωνία, σημαίνει: Μοναδικό κριτήριο για την ανάθεση οποιασδήποτε θέσης, οποιουδήποτε ρόλου, οποιασδήποτε ευθύνης είναι η πιστοποιημένη ικανότητα. Αν επιβιώνει, σήμερα, θεσμός που να δημιουργεί αυτήν την αίσθηση, αυτός είναι ο θεσμός των πανελληνίων εξετάσεων. Κριτήριο για την εισαγωγή του εκάστοτε μαθητή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση η ευφυΐα του, οι γνώσεις του, οι δυνατότητές του, πνευματικές και ψυχικές.
Ωστόσο, αυτός βάλλεται πανταχόθεν, διότι η ήσσονα προσπάθεια, η επιδερμικότητα, η προχειρότητα, το πασάλειμμα, η άκοπη επίτευξη του στόχου συνιστούν την κυρίαρχη τάση στην κοινωνία μας. Βάζει φρένο στη βλακώδη νοοτροπία των νεοελλήνων που θέλουν όλοι τα παιδιά τους να γίνουν γιατροί και δικηγόροι ή να μπουν σε μια θέση στο δημόσιο. Παράσιτα του κρατικού κορβανά. Τελευταία, βέβαια, παρατηρείται στροφή από το δημόσιο στο στρατό, στα σώματα ασφαλείας, στην πυροσβεστική. Έτσι, γίνεται κριτήριο των νέων για την επιλογή της εργασίας τους, δηλαδή του ένα τρίτου της υπόλοιπης ζωής τους, το βόλεμα και το δημοσιοϋπαλληλίστικο χαρτζιλίκι του μήνα.
Οι άνθρωποι αγωνίζονται για να γίνουν «θέσεις» ή να βρουν «θέση», γράφει ο Σ. Καργάκος στο βιβλίο του «Το Πλοίο των Τρελών και η Άγονος Πολιτική μας Γραμμή» (εκδόσεις Gutenberg, 1986). Είναι χαρακτηριστική η προτροπή του κ. Παπανδρέου προς τα στελέχη του: «Μην χτυπάτε τον ανθρωπάκο». Ο ανθρωπάκος είναι ακίνδυνος, γίνεται εύκολα δικός μας. Το νόημα είναι πως το χτύπημα πρέπει να δοθεί στον Άνθρωπο, αυτόν που τολμά να σκέφτεται μόνος του, να αποφασίζει μόνος του, που θέλει να έχει πρόσωπο και όχι προσωπείο, που έχει την «ηλιθιότητα» να πιστεύει στην δύναμη της εξυπνάδας και όχι της ηλιθιότητας.
Ανταποκρινόμενη σε αυτό το (κοινωνικό) αίτημα η εκάστοτε κυβέρνηση ροκανίζει, στο μέτρο του δυνατού (ή ενδεχομένως όσο την παίρνει), το σύστημα. Φυσικά, κανένας δεν τολμά (ακόμα τουλάχιστον) να μιλήσει για κατάργηση. Εμμέσως πλην σαφώς, όμως, αυτό κάνουν. Είναι χαρακτηριστική η ανωτατοποίηση των Τ.Ε.Ι. από την προηγούμενη κυβέρνηση και η διατήρηση αυτού του καθεστώτος από την σημερινή. Φέτος, διάβαζα, ότι εισήχθη σε Α.Ε.Ι. μαθητής που στις εξετάσεις έγραψε μονάδα. Οι σταθερά πίπτουσες βάσεις απαξιώνουν άλλοτε υψηλόβαθμες σχολές, σχολές με κρίσιμο κοινωνικό ρόλο, όπως για παράδειγμα η Παιδαγωγική. Είναι δυνατόν να εισέρχονται σε αυτές τις σχολές μαθητές με μονοψήφιο βαθμό; Δεν γίνεται λόγος για τις «μεταγραφές». Αθλιότητα έχει καταντήσει πια αυτό το κριτήριο «ειδικού σκοπού».
Λέξεις όπως η αριστεία, η αξιοκρατία στην πολιτική γίνονται «χαλάκι» για να σκουπίζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες τις λάσπες τους. Ας μην ξεχνάμε ότι μόλις μερικές μέρες μετά την εκλογή της, η σημερινή κυβέρνηση έβαλε χίλιους από τον κομματικό συρφετό στο δημόσιο ως «ειδικοφρουρούς». Με τον καιρό αυτοί θα εξομοιωθούν μισθολογικά και αξιωματικά με τους αποφοίτους της σχολής των αστυφυλάκων. Πώς αλλιώς θα γεμίσουν με προτάσεις, στα προεκλογικά φυλλάδιά τους, το κεφάλαιο της καταπολέμησης του εγκλήματος στις επόμενες εκλογές;
Στο ελληνικό σχολείο, ο μαθητής δεν διδάσκεται να εκτιμά την ποιότητα. Ο χαρακτήρας της μάθησης είναι στυγνά ωφελιμιστικός. Καλλιεργούμε μόνο εκείνες τις δεξιότητες από τις οποίες, θα ψωμιζόμαστε στην υπόλοιπη ζωή μας. Αυτή η μονομέρεια είναι άλλωστε που όχι απλά αχρηστεύει, αλλά γελειοποιεί το σχολείο και το υποκαθιστά με το φροντιστήριο.
Γεννήθηκε το 1999 στην Βέροια Ημαθίας. Αποφοίτησε το 2017 από το Γενικό Λύκειο Μελίκης και έκτοτε φοιτά στην Νομική Σχολή του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.
