Της Σάντυ Μακκού,
Ο καθένας από εμάς ζει στον δικό του γυάλινο κόσμο. Είμαστε όλοι ψυχές από γυαλί, που κάποτε εμπιστευτήκαμε ή θα εμπιστευτούμε στα χέρια άλλων. Θα είναι προσεκτικοί ή θα σπάσουμε μέσα τους; («Ο γυάλινος κόσμος», Τενεσί Ουίλιαμς)
Περιτριγυριζόμαστε, θέλοντας και μη, από σύνθετα ράφια και κατασκευές ασφαλείας. Τοποθετούμαστε ψηλά σε αυτά -είτε από υπερβολική αγάπη είτε από ανάγκη για αυτοσυντήρηση-, για να μη μπορέσουν να μας φτάσουν οι πολλοί. Βιώνουμε μία ολόκληρη ζωή, τη δική μας ζωή, σαν παρατηρητές κι όχι σαν ήρωες. Σαν χαμένοι από χέρι ηθοποιοί, που νομίζουν πως είναι φτιαγμένοι μόνο για ένα είδος ρόλου και αρνούνται να ποιήσουν ήθος, σαν εύθραυστα κολονάτα ποτήρια, που περιμένουν όλον τον χρόνο σκονισμένα στα ντουλάπια τους για μία και μόνο ειδική χαρμόσυνη περίσταση.
Είμαστε οι πράξεις μας. Αλλά ποιοι είμαστε, όταν σπαταλάμε τον περισσότερο χρόνο της ζωής μας, προσπαθώντας να καλύψουμε τα «θέλω» των άλλων; Στεκόμαστε μπροστά στη γυάλινη βιτρίνα μας, κοιτώντας την αντανάκλασή μας στο προστατευτικό μας τζάμι, βλέποντας αυτό που θα μπορούσαμε να είμαστε, αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, αυτό που καταλήξαμε να είμαστε.
Στο πέρας των ετών, συναντάμε χτυπήματα και καθένας από εμάς ραγίζει και σπάει σε διαφορετικά σημεία. Έπειτα από κάθε πτώση, σημειώνουμε σημάδια, ελαττώματα, μικρές, μεγάλες, εφήμερες και μόνιμες ψυχικές αναπηρίες. Έπειτα από κάθε αντίστοιχη φθορά, ένα πλήθος εξ ημών κλειδώνεται καλά στα ντουλάπια του, κλείνεται στον δικό του κόσμο, ενώ άλλοι κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους, για να διαφυλάξουν τους εαυτούς τους και το στοιχείο που τους κάνει να διαφέρουν από τη μάζα, έξω από αυτόν, πιστεύοντας στην καλύτερη μεταχείριση, που αξίζουν να ζήσουν.
Ο μεγάλος μας φόβος είναι ένα οριστικό σπάσιμο, η απώλεια του σημείου αναφοράς μας, αυτού που μας κάνει να νιώθουμε και να είμαστε μοναδικοί. Δεν αναλογιζόμαστε, όμως, πως ακόμη κι αν σπάσει, μπορούμε ακόμη να συνεχίσουμε. Θέτοντας αυτή τη φορά ισχυρότερα θεμέλια, πατώντας πιο σταθερά στα πόδια μας, έχοντας αποκτήσει την εμπειρία της πτώσης και της επανόδου, χαράζοντας μια νέα δική μας πορεία, αυτή που θα μας κάνει και πάλι μοναδικούς, αυτή που θα μας τραβήξει από τη στασιμότητα, τη φθορά της αδράνειας και την πλάνη της ομοιομορφίας.
Στην τελική, ο κόσμος έξω απ’ το γυαλί είναι αυτός που θα μας δώσει λόγο ύπαρξης και θα μας διδάξει περιπίπτοντας από καλά σε δεινά πώς να μην είμαστε εγωιστές. Θα μας μάθει πως κάθε φορά που σπάει το γυαλί μας μέσα στα χέρια κάποιου, που δεν μας πρόσεξε όσο έπρεπε, εμείς είμαστε αυτοί που τα ματώνουν.
