Της Μαριτίνας Γκίνη,
Η Έλλη Λαμπέτη ήταν μια από τις κορυφαίες Ελληνίδες ηθοποιούς. Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1926 στα Βίλια Αττικής και ήταν αρβανίτικης καταγωγής. Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου, ενώ το επώνυμο Λαμπέτη ήταν προϊόν δανεισμού από τους ήρωες του Αστραπόγιαννου στο βιβλίο του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Ο πατέρας της, Κώστας Λούκος, μαζί με τη μητέρα της, Αναστασία Σταμάτη, και τα έξι της αδέρφια μετακόμισαν, το 1928, στην Αθήνα.
Το 1941, σε ηλικία 15 ετών, δίνει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου, στις οποίες αποτυγχάνει. Ωστόσο, η Μαρίκα Κοτοπούλη αναγνώρισε την υποκριτική της δεινότητα και τη δέχτηκε στη σχολή της. Η παρθενική θεατρική της εμφάνιση γίνεται, έναν χρόνο αργότερα, το 1942, με το έργο «Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο» του Χάουπτμαν. Το χρονικό διάστημα 1946-1948, συνεργάζεται με το Θέατρο Τέχνης και, κατά τη διάρκεια της συνεργασίας αυτής, χαρακτηρίζεται ως μοναδική Ελληνίδα ηθοποιός, μέσα από τα έργα «Γυάλινος Κόσμος», «Αντιγόνη» και «Ματωμένος Γάμος». Έπειτα, συμμετέχει στον θίασο της Κατερίνας και στο Εθνικό Θέατρο. Το 1949, εντάσσεται στον θίασο Κ. Μουσούρη, καταγράφοντας στο ενεργητικό της δύο ακόμα επιτυχίες, το «Πεγκ καρδούλα μου» και η «Κληρονόμος». 
Tο 1952, γνώρισε τον Δημήτρη Χορν, με τον οποίο υπήρξαν λαμπρό ζευγάρι, τόσο στη σκηνή όσο και στη ζωή, και μαζί με τον Γιώργο Παππά δημιούργησαν τον θίασο Λαμπέτη-Παππά-Χορν. Το 1956, ο θίασος μετονομάστηκε σε Λαμπέτη-Χορν, εκτελώντας έργα, όπως το «Νυφικό Κρεβάτι», «Αριστοκρατικός δρόμος» και πληθώρα άλλων, ταξιδεύοντας σε Αίγυπτο, Κωνσταντινούπολη και Κύπρο. Μετά τον χωρισμό της από τον Δημήτρη Χορν, το 1959, συνεχίζει τη θεατρική της πορεία, με δικό της πλέον θίασο, ανεβάζοντας τη μεγαλύτερη θεατρική της επιτυχία, «Λεωφορείον ο Πόθος».
Το 1967, διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. Μετά την ολική μαστεκτομή, στην οποία υποβλήθηκε στις Η.Π.Α., επιστρέφει και προσπαθεί να το ξεπεράσει. Ακολουθεί η πιο ώριμη επαγγελματική της δεκαετία, αυτή του 1970. Ανεβάζει, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία, από μιούζικαλ μέχρι Τσέχωφ. Το 1977, συμπράττει με τον Μάνο Κατράκη στη «Φθινοπωρινή Ιστορία». Το 1980, ο καρκίνος ξαναμπαίνει στη ζωή της και έναν χρόνο αργότερα, το 1981, κάνει την τελευταία της θεατρική εμφάνιση στο έργο «Σάρα-Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού».
Η Έλλη Λαμπέτη έφυγε, νικημένη από τον καρκίνο, στις 3 Σεπτεμβρίου 1983, σε ηλικία 57 ετών.
Γεννήθηκε στα Μέγαρα το 1999. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Λατρεύει τον εθελοντισμό, τα ταξίδια και τα βιβλία που μπορούν να την ταξιδέψουν σε μια άλλη εποχή.
