Της Αναστασίας Τσερμενίδου,
Φέτος ο καθένας από εμάς έζησε ένα καλοκαίρι διαφορετικό από τα άλλα, δεδομένης της επιδημιολογικής κατάστασης της χώρας. Σχέδια άλλαξαν, ταξίδια και διακοπές ακυρώθηκαν, κι όμως προσωπικά βίωσα ένα από τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής μου, με φόντο τη Σιθωνία Χαλκιδικής.
Η Σιθωνία είναι χερσόνησος του νομού Χαλκιδικής και αποτελεί τη λεγόμενη μεσαία χερσόνησο από τις τρεις συνολικά του νομού. Χαρακτηριστικό της Σιθωνίας είναι ότι συνδυάζει βουνό και θάλασσα μαζί. Άλλο χαρακτηριστικό του δεύτερου ποδιού είναι πως αποτελεί τον κατάλληλο προορισμό για διακοπές, εάν κανείς αναζητά ηρεμία, απομονωμένες παραλίες, κρυστάλλινα νερά, έντονο ανάγλυφο τοπίο και δάση με πεύκα, όπου λαχταράς να ακούς τη βοή του αέρα, το θρόισμα των φύλλων και την αρμονική συγχορδία πτηνών και τζιτζικιών. Τόσους πολλούς θησαυρούς κρύβει η Σιθωνία, σε μόλις δύο ώρες από τη Θεσσαλονίκη.
Με την παρέα μου οργανώσαμε δύο εξορμήσεις στην όμορφη χερσόνησο. Η πρώτη έλαβε χώρα μέσα προς τέλη Ιουλίου και είχε ως βάση το Καλαμίτσι και συγκεκριμένα ένα κάμπινγκ. Εννοείται πως βασική προϋπόθεση για να γευτείς τη Σιθωνία όπως αρμόζει, είναι να διαθέτεις αμάξι, καθώς τα μέρη μεταξύ τους έχουν μια ικανοποιητική απόσταση. Το Καλαμίτσι είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό με μία παραλία που είναι σε σχήμα ημισελήνου και γενικότερα φημίζεται για τους λάτρεις των θαλάσσιων σπορ. Τα νερά είναι καταγάλανα και οι αμμουδιές λείες.
Δίπλα ακριβώς από το Καλαμίτσι, σε μικρή απόσταση βρίσκεται το χωριό της Σάρτης. Πρόσφατα έμαθα από ντόπιους πως η Σάρτη αποτελεί προσφυγικό χωριό και πως στη θέση της βρισκόταν η αρχαία ομώνυμη πόλη. Η Σάρτη έχει επίσης όμορφες θάλασσες και παραλίες, ωστόσο φημίζεται περισσότερο για τον παραλιακό πεζόδρομο και τα πολυάριθμα μπαρ και τα ταβερνάκια που κάθε καλοκαίρι «ασφυκτιούν» από οικογένειες και παρέες. Εάν κάποιος είναι καλοφαγάς και αγαπά τις θαλασσινές γεύσεις, σίγουρα πρέπει να την επισκεφτεί γιατί θα μείνει ευχαριστημένος και με γεμάτο το στομάχι. Η Σάρτη διαθέτει ακόμη ανηφορικούς δρόμους και σοκάκια που οδηγούν σε ασβεστωμένα σπίτια και καταστήματα που πωλούν τοπικά προϊόντα.
Παρακάτω, επισκεφτήκαμε μία από τις αγαπημένες μου παραλίες. Την παραλία Τηγάνια. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται το Κριαρίτσι. Σίγουρα ταλαιπωρείται κανείς λιγάκι μέχρι να φτάσει, καθώς ο δρόμος είναι ανηφορικός και δαιδαλώδης (προσοχή καθώς οι πινακίδες είναι λιγοστές, ωστόσο υπάρχουν βέλη ζωγραφισμένα στην άσφαλτο). Παρ’ όλα αυτά, όταν φτάσεις εκεί ψηλά και αντικρίσεις τη θέα που πραγματικά σου κόβει την ανάσα, θα συνειδητοποιήσεις πως η ταλαιπωρία άξιζε τον κόπο τελικά. Κατηφορίζοντας προς την παραλία δεσπόζει ένα beach bar με ομπρέλες φτιαγμένες από φοινικόδεντρα και λίγο πιο πάνω βρίσκεται το μπαρ, στο οποίο απολαμβάνει κανείς τη θέα, ακούγοντας ξένη μουσική και πίνοντας δροσερή μπύρα. Το beach bar είναι αρκετά μικρό, οπότε εάν δεν φτάσει κανείς νωρίς, εύλογο είναι να διαθέτει ομπρέλα και ψάθες στο πορτμπαγκάζ (προσωπικά το προτιμώ). Η παραλία είναι μαγευτική. Τα νερά είναι γαλαζοπράσινα και στην άκρη υπάρχουν γυαλιστερά βράχια που δεν χορταίνεις να τα κοιτάζεις. Θεωρώ πως όποιος επισκεφτεί το δεύτερο πόδι, η παραλία Τηγάνια αξίζει να βρίσκεται στην κορυφή της λίστας του.
Πιο κάτω, πάλι στην ανατολική πλευρά συναντά κανείς άλλες δύο παραλίες: τις ξακουστές Καβουρότρυπες και το Πλατανίτσι. Οι Καβουρότρυπες συνιστούν ουσιαστικά ένα σύμπλεγμα παραλιών. Πρόκειται για διάσπαρτους μικρούς κολπίσκους, με κάτασπρες αμμουδιές και κρυστάλλινα τιρκουάζ νερά και γύρω γύρω πυκνά πεύκα. Εξωτική ομορφιά που σε κάνει να αναρωτιέσαι εάν βρίσκεσαι σε έναν επίγειο παράδεισο. Και όντως βρίσκεσαι. Οι Καβουρότρυπες ίσως να αποτελούν και την πιο πολυσυζητημένη περιοχή του μεσαίου ποδιού και όχι αδίκως. Φυσικά κανείς πρέπει έχει στο μυαλό του πως οι Καβουρότρυπες τα τελευταία χρόνια απέκτησαν φήμη και έγιναν γνωστές στους τουρίστες. Πολύς είναι ο κόσμος που τις επισκέπτεται, ιδιαίτερα κατά την υψηλή θερινή περίοδο, για αυτό καλό είναι να φτάσεις όσο το δυνατόν νωρίτερα ώστε να κατοχυρώσεις τη θέση σου και τέλος συμβουλή μου να αποφύγεις τα Σαββατοκύριακα, γιατί δεν θα μπορέσεις να τις απολαύσεις, όπως αρμόζει. Τελευταία συμβουλή είναι να έχετε στην παρέα σας έναν υπομονετικό οδηγό και να έχετε κάνει τους απαραίτητους ελέγχους και τη σωστή προετοιμασία στο όχημα σας, καθώς οι δρόμοι είναι δυσπρόσιτοι, με επαναλαμβανόμενες στροφές και χωματόδρομους, για αυτό και ο περισσότερος κόσμος κατεβαίνει προς τα κάτω με τα πόδια, μέσα από δροσερά και σκιερά μονοπάτια.
Παραδίπλα, υπάρχει άλλη μία πανέμορφη παραλία, το Πλατανίτσι. Το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής είναι κάμπινγκ. Και το πιο κοντινό θέρετρο είναι η Σάρτη (τρία χιλιόμετρα προς τα νότια). Το Πλατανίτσι μπορεί να αποτελέσει τη βάση για όποιον θέλει να εξερευνήσει την υπόλοιπη χερσόνησο. Η παραλία εκεί είναι μεγάλη, με ψιλή άμμο και γαλανά, πολύ ρηχά νερά.
Μια άλλη μέρα μας βρήκε στο δρόμο προς το ψαραχώρι της Βουρβουρού. Χαρακτηριστικό της περιοχής είναι τα διάσπαρτα ταβερνάκια και οι πολυάριθμες μικρές επιχειρήσεις με ενοικιαζόμενα σκάφη. Γι’ αυτό τον σκοπό κιόλας την επισκεφθήκαμε και εμείς και αποτέλεσε την αγαπημένη μου στιγμή της εκδρομής μας. Εκεί πέρα λοιπόν νοικιάσαμε ένα μικρό σκάφος (εύκολο στον χειρισμό, δεν χρειάζεται δίπλωμα παρά μόνο η αίσθηση του προσανατολισμού) και αρχίσαμε την εξερεύνησή μας στα κοντινά ακατοίκητα νησάκια. Το πρώτο ήταν ο Διάπορος, η πιο γνωστή νησίδα από το σύμπλεγμα. Τα νερά διάφανα, γαλήνια, σμαραγδένια, ζεστά… πραγματική πισίνα. Ο Διάπορος είναι το μεγαλύτερο από τα «εννέα νησιά της Βουρβουρού». Πρόκειται ουσιαστικά για μια ακτή με πολλούς όρμους με ρηχά νερά. Μάλιστα λόγω της τοποθεσίας, οι όρμοι προστατεύονται από τους ανέμους και δεν υπάρχουν κύματα. Περίγυρα θα προσέξει κανείς ιδιωτικές βίλες και εξοχικές κατοικίες, πολλές από αυτές προς ενοικίαση. Μία ακόμη εκπληκτική παραλία, είναι η Μυρσίνη, γνωστή και ως Λευκή Παραλία λόγω της λευκής άμμου. Αν αποφασίσεις να αποδράσεις στο δεύτερο πόδι, οπωσδήποτε πρέπει να οργανώσεις αυτό το tour με τα μικρά ενοικιαζόμενα σκάφη, καθώς η εμπειρία είναι μοναδική και αξέχαστη. Μάλιστα, το χρονικό διάστημα είναι υπεραρκετό για να χαρείς μέχρι το μεδούλι αυτή τη μικρή κρουαζιέρα, καθώς τα σκάφη νοικιάζονται συνήθως από τις εννέα το πρωί έως τις έξι το απόγευμα.
Τελευταία επίσκεψη ήταν στο Πόρτο Κουφό, που βρίσκεται στο Τορωναίο κόλπο. Η επίσκεψη αυτή έγινε με γνώμονα τις φημισμένες και βραβευμένες ψαροταβέρνες. Ποικιλία θαλασσινών πιάτων και ολόφρεσκο ψάρι. Όμως το Πόρτο Κουφό θα μου μείνει αξέχαστο και για το μικρό φυσικό λιμανάκι, που εκτείνεται μπροστά από τις γεμάτες με κόσμο ψαροταβέρνες και προσφέρεται για βόλτες και στιγμές χαλάρωσης (και χώνεψης, βεβαίως). Η διαδρομή προς το Πόρτο Κουφό είναι εύκολη και μένει χαραγμένη στο μυαλό, καθώς τα μάτια σου συναντούν συνεχώς και αδιάκοπα επιβλητικά πεύκα.
Στη δεύτερη εξόρμηση μου στη Σιθωνία, με διαφορετική παρέα πλέον, αποφασίσαμε να βρεθούμε στην άλλη μεριά της χερσονήσου και συγκεκριμένα επιλέξαμε τον Νέο Μαρμαρά σαν βάση μας.
Ο Μαρμαράς είναι το μεγαλύτερο παραθαλάσσιο χωριό-κωμόπολη της Σιθωνίας. Ίσως το πιο κοσμοπολίτικο μέρος που επισκέπτονται χιλιάδες τουρίστες. Απολαμβάνεις για ακόμη μία φορά απέραντες παραλίες, φυσικά τοπία, νυχτερινή ζωή, ρομαντικούς περιπάτους παραλιακά, αγναντεύοντας τη θάλασσα με τους κυματισμούς της και με θέα το νησάκι Κέλυφος και το πρώτο πόδι της Κασσάνδρας. Ο Μαρμαράς είναι γνωστός και για τις διαδρομές που εκτελούν καθημερινά τα μικρά καραβάκια, χαράσσοντας τον περίπλου του Αγίου Όρους.
Μια εξόρμηση μας βρήκε καθοδόν για τις παραλίες στον Αρμενιστή και το Μανασού. Εκεί βρίσκονται και τα αντίστοιχα, γνωστά σε όλους κάμπινγκ. Για να φτάσεις στις παραλίες αυτές πρέπει να περάσεις μέσα από τα κάμπινγκ. Όταν περάσεις, συναντάς για ακόμη μια φορά χρυσαφένια αμμουδιά και αξιοζήλευτα νερά. Μικρής έκτασης είναι η παραλία και απλώνεται αμφιθεατρικά, ανάμεσα σε βράχια που όταν σκάει σε αυτά το κύμα, δημιουργούν τον πιο όμορφο, καλοκαιρινό ήχο. Εάν είσαι τύπος που απολαμβάνει το κάμπινγκ, τότε ο Αρμενιστής και το Μανασού είναι οι ιδανικότερες επιλογές που δε θα μετανιώσεις.
Τελευταίος προορισμός και σε κοντινή χιλιομετρική απόσταση συναντά κανείς την Τριστινίκα. Η Τριστινίκα βρίσκεται κοντά στην Τορώνη, στο νότιο τμήμα της Σιθωνίας. Μεγάλη σε έκταση παραλία, με χοντρή άμμο και καθαρά νερά που βαθαίνουν απότομα. Αυτό όμως που έχω να θυμάμαι από αυτόν τον προορισμό δεν είναι η παραλία ή η θάλασσα. Εκεί αντίκρισα ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα που έχω δει στη ζωή μου. Στην Τριστινίκα βρίσκεται ένα γνωστό beach bar, ανυψωμένο και σε περιμένει να απολαύσεις τη θέα. Όταν το δεις, το μόνο βέβαιο είναι πως θα σταματήσεις οτιδήποτε κάνεις και θα μείνεις να το κοιτάζεις και να το θαυμάζεις. Θερμά και ζωηρά χρώματα, πορτοκαλί, κόκκινο, μωβ, ροζ. Η απέραντη θάλασσα μοιάζει να καταπίνει τον ήλιο και να σε αποχαιρετά συνάμα. Δεν μπορώ καν να περιγράψω επακριβώς με λέξεις ή αποφθέγματα αυτό που χάζευα επί πόση ώρα, για αυτό θα αφήσω την εικόνα να μιλήσει από μόνη της.
Αυτό λοιπόν ήταν το οδοιπορικό μου στη Σιθωνία. Επίγειος παράδεισος, κοντά στη Θεσσαλονίκη, ιδανικός για ξεκούραση, με γραφικά τοπία, δαντελένιες ακρογιαλιές, θάλασσες που δεν χορταίνεις να τις θαυμάζεις και να βουτάς μέσα τους και ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις. Μία σωστή όαση που αξίζει να την επισκεφτείς. Η σκέψη που τριγυρνά στο νου μου και θέλω να κλείσω με αυτή, είναι πως τελικά είμαι ευγνώμων που άλλες διακοπές μου ακυρώθηκαν και οι παραπάνω προέκυψαν, γιατί κατάφερα να γνωρίσω ένα μέρος που είχα στα πόδια μου και μέχρι τα εικοσιτέσσερα μου χρόνια δεν είχα δημιουργήσει την ευκαιρία να επισκεφτώ. Ευχαριστώ για αυτό το αλησμόνητο ταξίδι!
Είναι 24 χρόνων και έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στη Θεσσαλονίκη. Έχει σπουδάσει Νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εργάζεται ως ασκούμενη δικηγόρος. Στοχεύει να κάνει περαιτέρω σπουδές στο Δημόσιο και Φορολογικό Δίκαιο και μελλοντικά να καταφέρει να ενταχθεί στο Δικαστικό Σώμα. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και μαθαίνει γερμανικά. Ενδιαφέροντά της είναι η ζωγραφική, ο χορός, ο κινηματογράφος, ενώ η αρθρογραφία αποτελεί ένα εντελώς καινούριο αντικείμενο για εκείνη.
