Της Σοφίας Πεχλιβανίδου,
Πάντα μου άρεσαν οι συζητήσεις για το παρελθόν. Οι συζητήσεις που αφορούν αναμνήσεις, όνειρα που πραγματοποιήθηκαν ή που έμειναν στη μέση ή ματαιώθηκαν, στιγμές ζωής που νιώθαμε συγκεκριμένα συναισθήματα, που ονειρευόμασταν συγκεκριμένα πράγματα και τα εκφράζαμε στους φίλους μας, με την ελπίδα να τα πραγματοποιήσουμε. Ως παιδί, τα όνειρά μου ήταν πάντα μεγαλόπνοα και μακροπρόθεσμα. Θες η αθωότητα, θες η ανεμελιά ότι τα όνειρα δεν κοστίζουν, οπότε μπορώ να ονειρεύομαι ό,τι θέλω και να πιστεύω ότι όντως θα το πετύχω, θες η αισιοδοξία που είχα -και έχω- πως όταν στοχεύεις κάτι το κατακτάς; Μπορεί και όλα αυτά μαζί να έπαιζαν το ρόλο τους τελικά, δεν το έχω αποσαφηνίσει ακόμη.
Μεγαλώνοντας, άρχισα να παρατηρώ τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι διαχειρίζονται το «βάρος» ενός ονείρου. Έτσι, κατέληξα στο ότι υπάρχουν άνθρωποι που μένουν σταθεροί στα όνειρά τους, αμετακίνητοι, προσηλωμένοι σε αυτό που θέλουν να κάνουν με κάθε κόστος, άνθρωποι που -ας μου επιτραπεί η έκφραση- «τζογάρουν» για να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους, τα παίζουν όλα για όλα κι ας μην τα καταφέρνουν πάντα στο τέλος, τουλάχιστον ξέρουν ότι δεν υπήρχε τίποτε άλλο να δοκιμάσουν. Υπάρχουν και άνθρωποι μετριοπαθείς που κυνηγούν μεν τα όνειρά τους, αλλά αν δεν τα πραγματοποιήσουν, ελίσσονται με τρόπο τέτοιο, ώστε να μην απογοητευτούν. Με άλλα λόγια, υπάρχουν και άνθρωποι που δεν παθιάζονται και τόσο με όσα ονειρεύονται, αξιολογούν την εκάστοτε συγκυρία και προσαρμόζουν το «όνειρο» έτσι, ώστε να νιώθουν καλά. Από την άλλη, υπάρχουν και άνθρωποι φυγόπονοι, άνθρωποι που με τη ματαίωση κάποιου ονείρου ματαιώνουν και κάθε προσπάθεια επαναπροσδιορισμού του ονείρου και επανατοποθέτησης του στόχου τους σε νέο σημείο εκκίνησης. Μετά βεβαιότητος τάσσομαι υπέρ των πρώτων και ως ένα βαθμό ανήκω και σε αυτούς τους ανθρώπους, τους «τζογαδόρους» των ονείρων! Αν ψάξεις, θα μας αναγνωρίσεις, ιδίως αν είσαι κι εσύ ένας τέτοιος άνθρωπος, ένας άνθρωπος με τα μάτια στραμμένα στο όνειρο. Είμαστε αυτοί με το λαμπερό -και λίγο τρελό- βλέμμα, που μιλάμε γρήγορα και ασταμάτητα με πάθος και αυθορμητισμό για όσα φανταζόμαστε. Είμαστε αισιόδοξοι, τελειομανείς, πιστεύουμε, συνήθως, ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο, για να φτάσουμε πιο ώριμα και πιο συνειδητοποιημένα πιο κοντά σε αυτό που ονειρευόμαστε.
Πάντα μου αρέσουν οι συζητήσεις για το παρελθόν. Πρόσφατα είχα μια τέτοια συζήτηση με τον καλύτερό μου φίλο. Γνωριζόμαστε 13 χρόνια και φέτος κλείνουμε 10 χρόνια φιλίας. Με ρώτησε, λοιπόν, τι απ’ όσα ονειρεύτηκα πριν 10 χρόνια έχω καταφέρει. Επικράτησε σιωπή λίγων δευτερολέπτων και με σιγουριά του απάντησα «Όλα!». Και το εννοούσα. Όλα. Πόσο μεγάλη λέξη στ’ αλήθεια; Όλα, τόσο σύντομη λέξη και τόσο περιεκτική ως προς το μεγαλείο των ονείρων που μπορεί να χωρέσει ένας άνθρωπος που έχει καταφέρει όλα όσα ήθελε. Ήξερα και ήξερε ότι το «όλα» που του απάντησα ήταν αληθινό. Και μάλιστα υποσχεθήκαμε ότι θα κάνουμε τέτοια συζήτηση σε 10 χρόνια από σήμερα, μια συζήτηση για τα «όλα» που θέλουμε να πετύχουμε από εδώ και πέρα. Όμως, όσα «όλα» και να του πω, ξέρουμε και οι δύο ότι πάντα υπάρχει χώρος για κάτι ακόμη. Πάντα θα υπάρχει χώρος για μερικές συζητήσεις, που θα αφορούν νέα όνειρα, αφού πλέον όσα ονειρευτήκαμε τα έχουμε πετύχει. Και οι συζητήσεις με τέτοιους ανθρώπους έχουν κάτι «μαγικό». Σου αφήνουν μια γλυκιά αίσθηση ότι όσο ονειρευόμαστε, πάντα κάτι καλό θα προκύπτει, όσα εμπόδια κι αν έχει η διαδρομή προς την κατάκτηση του στόχου.
Πάντα, λοιπόν, θα μου αρέσουν οι συζητήσεις για το παρελθόν. Μα πιο πολύ μου αρέσουν οι συζητήσεις του παρόντος για τα όνειρα του παρελθόντος που έπαψαν να είναι όνειρα, έγιναν ζωή, έγιναν η πραγματικότητα που κάποτε ονειρευτήκαμε και τώρα τη ζούμε, έχοντας την ικανοποίηση ότι οδηγήσαμε τον εαυτό μας εκεί που έπρεπε να είναι. Και τότε όλα «κουμπώνουν» σωστά, τότε μιλάμε σαν να έχουμε κατακτήσει τον γαλαξία, ενώ έχουμε απλώς καταφέρει να πασπαλίσουμε τη ζωή μας με λίγη αστερόσκονη. Άλλωστε, τη διαδρομή προς την πραγματοποίηση των ονείρων την είχα πάντα στο μυαλό μου ως ταξίδι προς το φεγγάρι, που είτε φτάσεις είτε όχι, θα βρεθείς σίγουρα ανάμεσα σε αστέρια!
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτη του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση, απόφοιτη της Σχολής Ζαχαροπλαστικής La Chef στη Θεσσαλονίκη και φοιτήτρια του Εργαστηρίου Γλυπτικής του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Γνωρίζει άριστα Αγγλικά και Γερμανικά. Ασχολείται με την καλλιτεχνική ζαχαροπλαστική και ερασιτεχνικά με το θέατρο ως ηθοποιός και ως σκηνογράφος. Αγαπάει τα ταξίδια, τη μουσική, τη λογοτεχνία, ενώ στον ελεύθερο χρόνο της επισκέπτεται μουσεία και χώρους τέχνης και ασχολείται με τη συγγραφή, γεγονός που την ώθησε στην αρθρογραφία.
