Της Σοφίας-Ζωής Παράσχου,
Τι όμορφη που είναι η επικοινωνία… Αυτό δεν λέμε όλοι; Δεν ευχόμαστε να μπορούσε κανείς να αντιληφθεί πλήρως τις σκέψεις μας, να διαβάσει το μυαλό μας και να ακούσει αυτά που πράγματι θέλουμε να του πούμε; Κρατώντας, μεν, τα πιο απόκρυφα μυστικά μας προστατευμένα, όλοι κατά βάθος ευχόμαστε να μπορούσαν η επικοινωνία και η συναναστροφή μας με τους άλλους να γίνουν ευκολότερες. Άλλοι το καταφέρνουν άμεσα, όντας ειλικρινείς και ευθείς άνθρωποι, άλλοι λίγο πιο έμμεσα, γράφοντας γι’ αυτά που ενδεχομένως ποτέ δεν μπόρεσαν να πουν. Και η μαγεία αυτών των λέξεων είναι ανεκτίμητη.
Το να γράφεις είναι κάτι παραπάνω από χόμπι, όπως θα το ονόμαζε κανείς. Το να γράφεις είναι κάτι παραπάνω και από μια απλή συνήθεια ή μια απλή πρακτική της καθημερινότητας. Το να γράφεις είναι κάτι παραπάνω από αυτά που ο κοινός νους μπορεί να σκεφτεί. Το να γράφεις είναι τρόπος ζωής.
Εξωτερικεύοντας τις σκέψεις σου, τη γνώμη σου και τα «πιστεύω» σου για μια ποικιλία θεμάτων, δίνεις ένα κομμάτι σου στην κοινωνία, ένα κομμάτι της καρδιάς και του μυαλού σου. Εσύ, που τώρα διαβάζεις αυτό το κείμενο, έχεις συνδεθεί μαζί μου, με κάποιον περίεργο, αλλόκοτο, παράξενο τρόπο. Για τα λίγα λεπτά που θα σου πάρει αυτή η ανάγνωση, εμείς οι δύο είμαστε ένα. «Ακούς» αυτά που θέλω να σου πω με τα μάτια σου και αντιδράς με το μυαλό σου, φιλτράροντας τα και συμφωνώντας ή διαφωνώντας με αυτά – τι ωραίο να διαφωνείς πραγματικά, δίνει τρομερό ενδιαφέρον σε αυτή τη νοερή συζήτηση. Επικοινωνούμε με έναν εναλλακτικό τρόπο, χωρίς να εκτεθούμε, χωρίς να αφεθούμε στα πάθη μιας συζήτησης, επικοινωνούμε, πράγματι, με έναν ήρεμο και ουσιαστικό τρόπο. Τα δάχτυλα μου που πληκτρολογούν μανιωδώς στο πληκτρολόγιο σου ανοίγουν την πόρτα για να εξερευνήσεις τον εσωτερικό μου κόσμο – όσα εγώ θέλω να σου δείξω. Γι’ αυτό και το να γράφεις είναι η ύψιστη έκφανση της κοινωνικής συνύπαρξης και αλληλεπίδρασης.
Πέραν τούτων, σε ελαφρύνει. Το να μιλήσεις σε ένα χαρτί γι’ αυτά που νιώθεις και εκείνο να τα καταγράψει, σαν να σου δίνει την ύψιστη αξία και σημασία που συνήθως αναζητάς, σε αδειάζει και σου αφαιρεί όλα τα βάρη. Σε μετατρέπει από μέρος μιας κατάστασης σε εξωτερικό παρατηρητή, ψύχραιμο, αντικειμενικό μα συνάμα και συναισθηματικό. Σε αλλάζει.
Το να γράφεις για οποιοδήποτε θέμα είναι μιας μορφής θάρρος, κι ας πιστεύουν μερικοί το αντίθετο. Το να δεις αποτυπωμένα σε γράμματα αυτά που νιώθεις, που πιστεύεις και που ενδεχομένως καιρό προσπαθείς να αποφύγεις, θέλει μεγάλη δύναμη. Scripta manent, τα λόγια, όμως, έρχονται και παρέρχονται. Αυτό το θάρρος να αναζητάς στη ζωή, αυτό που θα σε γεμίσει και θα σε «εκθέσει», όχι στους τρίτους, αλλά στον ίδιο σου τον εαυτό. Και αν καταφέρεις να το διαχειριστείς αυτό, τότε θα ξέρεις ότι ζεις πραγματικά.
Γεννηθείσα το 1999. Είναι φοιτήτρια Νομικής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από πολύ μικρή ηλικία, ξεκίνησε να ασχολείται με διάφορες δραστηριότητες, εκ των οποίων ξεχώρισε τα debate και την αρθρογραφία. Συμμετέχει ενεργά σε μοντέλα προσομοιώσεων, ενώ ήταν αρχισυντάκτρια και αρθρογραφούσε τακτικά στην εφημερίδα του σχολείου της. Ιδιαίτερα πεδία ενδιαφέροντός της αποτελούν η Μέση Ανατολή και τα κοινωνικά ζητήματα.
