Του Νίκου Παντελαίου,
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσο σημαντική είναι η ανιδιοτέλεια; Τη διαφορά που θα έκανε στην κοινωνία, αν όλοι μία μέρα γινόμασταν ξαφνικά ανιδιοτελείς; Τι είναι όμως ανιδιοτέλεια; Είναι το χαρακτηριστικό του ανθρώπου, του οποίου οι πράξεις δεν υπαγορεύονται από το συμφέρον ή το προσωπικό όφελος. Θεωρητικά, δεν είναι και τόσο δύσκολο να το πετύχεις, ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι. Όμως, ζούμε σε μία κοινωνία όπου για να επιβιώσεις και να προοδεύσεις στη ζωή σου πρέπει να κοιτάζεις το συμφέρον σου και οτιδήποτε κι αν κάνεις, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να έχει θετικό αντίκτυπο σε εσένα. Ή μήπως όχι;
Μία ανιδιοτελής πράξη δεν χρειάζεται να είναι μεγάλη ή μικρή, καθώς ό,τι κι αν είναι, θα έχει θετικό αντίκτυπο σε κάποιον άλλο, ενώ για εσένα μπορεί να είναι κάτι μικρό ή αμελητέο. Το να βοηθήσεις εκείνη τη γιαγιά να περάσει με το φορτωμένο καρότσι απέναντι στον δρόμο, θα σου πάρει κάποια λεπτά από τη ζωή σου, όταν για εκείνη που δεν μπορεί ούτε να το σηκώσει, θα της κάνει την ημέρα λίγο πιο εύκολη και πιθανόν να την έχεις γλιτώσει και από κάποιο ατύχημα. Το να προσφέρεις ένα πιάτο φαγητό, έναν χυμό, ή οτιδήποτε σε έναν άστεγο, θα σου έχει στοιχίσει στη χειρότερη περίπτωση λίγα χρήματα, την ίδια στιγμή που εκείνος μπορεί να έχει να φάει μέρες. Ακόμα και το φαγητό που δεν έχεις φάει και αποφασίζεις να το πετάξεις, αν αντί να το βάλεις στα σκουπίδια, το αφήσεις στην άκρη του δρόμου για να το φάει κάποιο αδέσποτο, είναι μία πράξη ανιδιοτέλειας. Όλα τα παραπάνω, δεν είναι κάτι περισσότερο από μικρές πράξεις που μπορεί να κάνει ο καθένας από εμάς, οι οποίες όμως είναι τόσο σημαντικές.
Αντί γι’ αυτό όμως, αποφασίζεις να τσακωθείς με τον μπροστινό σου στην ουρά του ταμείου που δεν μπορούσε να περιμένει και απλώς όταν δεν κοίταζες, σου πήρε τη θέση. Αποφασίζεις να βρίσεις τον οδηγό του λεωφορείου, επειδή άργησε στο δρομολόγιο. Αποφασίζεις να γεμίσεις τη μέρα σου με το αίσθημα του θυμού και της απογοήτευσης για την κοινωνία που ζεις, αντί απλώς να ηρεμήσεις και να απολαύσεις το γεγονός ότι έχεις την υγεία σου. Διαλέγεις να γεμίσεις με μίσος την ψυχή σου, αντί να τη γεμίσεις με εκείνο το συναίσθημα «του έχω προσφέρει κάτι σήμερα».
Αν όλοι μία μέρα αποφασίζαμε να κοιτάξουμε γύρω μας και να προσφέρουμε όπως μπορούμε στην κοινωνία μας, αντί να κλείσουμε τα μάτια σε αυτή, ο κόσμος θα γινόταν πολύ καλύτερος από ό,τι μπορούμε να φανταστούμε. Αν φοβόμασταν λιγότερο και ανοιγόμασταν περισσότερο, ίσως και να καταφέρναμε να ανακαλύψουμε την ομορφιά αυτού του κόσμου.
Γεννήθηκε το 1995 στην Αθήνα, έζησε και μεγάλωσε στην Πάρο μέχρι τα 18 του χρόνια. Αποφοίτησε από το τμήμα Ψηφιακών Μέσων και Επικοινωνίας της Καστοριάς του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και έκανε πτυχιακή εργασία στο Μποϊκοτάζ Επιχειρήσεων στα Social Media. Πλέον εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα στην πρωτεύουσα. Όνειρό του είναι να εργαστεί στις Δημόσιες Σχέσεις με στόχο να τις διευθύνει, καθώς πιστεύει στις σχέσεις που μπορούν να έχουν οι οργανισμοί με το κοινό τους. Εκτιμάει την ειλικρίνεια και πορεύεται με τα μάτια του ανοιχτά χωρίς παρωπίδες.
