Του Αλέξανδρου Γκανά,
Διανύουμε -όχι ιδιαίτερα αισίως- το ημερολογιακό έτος 2020. Ένα έτος που αν μη τι άλλο, νομίζω πως όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε, ότι προσομοιάζει σε μεγάλο βαθμό με ένα τραχύ και δύσβατο μονοπάτι. Ο ιός Covid-19 και οι πολυδαίδαλες επιπτώσεις του, τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικοπολιτικό φάσμα, η διαρκή, εξόφθαλμη τουρκική προκλητικότητα που διαφαίνεται από τις πολυάριθμες παραβιάσεις των εθνικών συνόρων και τις εξωφρενικές δηλώσεις των ξένων πολιτικών οργάνων, σε συνδυασμό με την ουσιαστική μετατροπή του ναού της Αγίας Σοφίας σε μουσουλμανικό τέμενος, αποτελούν μόνο τα καιριότερα εκ των γεγονότων που έλαβαν χώρα μέσα στη συγκεκριμένη χρονιά.
Υπό αυτό, λοιπόν, το πρίσμα, στο παρόν άρθρο, θα ήθελα να αναφερθώ στο κατ’ εμέ, κυριότερο και πιο ουσιαστικό επίτευγμα, το οποίο οφείλει να επιδιώξει να διασφαλίσει η ελληνική κυβέρνηση (και γενικότερα οι κυβερνώντες), εφόσον αυτό αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για τον ομαλό, μελλοντικό κυβερνητικό σχεδιασμό. Ο λόγος γίνεται για την εξασφάλιση ή και διατήρηση της πολιτικής και κυβερνητικής σταθερότητας μεσούσης αυτής της πολυτάραχης περιόδου. Με τον όρο πολιτική σταθερότητα, σαφώς, δεν αναφέρομαι απλά στη διατήρηση στην εξουσία του συγκεκριμένου κυβερνητικού μηχανισμού, αλλά πολύ περισσότερο στην χάραξη μιας συγκεκριμένης πολιτικής πορείας, απ’ την οποία τόσο οι κυβερνώντες όσο και τα πολιτικά κόμματα δεν θα πρέπει να αποκλίνουν. Αναλυτικότερα, για την επίτευξη ενός τέτοιου ιδιαιτέρως δυσχερούς, δεδομένων των συνθηκών στόχου, είναι απαραίτητη η σύμπραξη τόσο της κάθε πολιτικής φιγούρας μεμονωμένα όσο και της κυβέρνησης ως ενός ενιαίου, συλλογικού, αποφασιστικού οργάνου.
Σε κάθε περίπτωση, θα ήθελα να καταστήσω απολύτως σαφές, ότι πρέπει να συνειδητοποιούμε πόσο δύσκολο είναι να επιτευχθεί η σταθερότητα, όχι μόνο στα πολιτικά πράγματα, αλλά και σε οποιονδήποτε τομέα, εν μέσω μιας τέτοιου είδους πρωτοφανούς κατάστασης, με πολυποίκιλες διαστάσεις σε πολλά μέτωπα. Εντούτοις θεωρώ, ότι κρίνεται δύσκολο αλλά όχι και ουτοπικό, ενώ η επίτευξή του, σαφέστατα θα αποτελέσει προάγγελο πολλών θετικών απότοκων για την εθνική υπόσταση της χώρας σε γενικότερο πλαίσιο, αλλά και την προσωπικότητα των πολιτικών που την κυβερνούν ειδικότερα. Γιατί, παρ’ όλα αυτά κρίνεται η επίτευξη πολιτικής και κυβερνητικής σταθερότητας ζήτημα μείζονος σημασίας για το μέλλον; Ποια είναι τα ουσιαστικά οφέλη που δύναται να καρπωθεί η χώρα απ’ την ικανοποίηση ενός τέτοιου είδους καίριου στόχου;
Προκειμένου να λάβουμε μια ουσιαστική απάντηση στα άνωθεν κρίσιμα ερωτήματα, θα μπορούσαμε να αναλογιστούμε τις επιπτώσεις που είχε για την χώρα, στο παρελθόν, μια αντίθετη πολιτική. Επί παραδείγματι, όλοι θυμόμαστε το φιάσκο του δημοψηφίσματος του 2015, κατά το οποίο η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η οποία και κάλεσε τον ελληνικό λαό στην εν λόγω διαδικασία, οδήγησε ολοταχώς την χώρα, μια ανάσα μακριά απ’ το Grexit, αγνοώντας παράλληλα το ηχηρό «όχι» του 62%του ελληνικού λαού, όπως αυτό διαφαίνεται απ’ τα αποτελέσματα της εν λόγω διαδικασίας και καταλήγοντας να υπογράφει το τρίτο μνημόνιο με τους δανειστές, σχεδόν μια εβδομάδα μετά. Χαρακτηριστικά, μάλιστα, ο πολύ γνωστός δημοσιογράφος και ανταποκριτής της εφημερίδας Financial Times, στις Βρυξέλλες, Πίτερ Σπίγκελ, σχολίασε το γεγονός, σημειώνοντας πόσο ανέτοιμος ήταν να κυβερνήσει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πόση λίγη επαφή είχαν τα στελέχη του κόμματος με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Ο χαρακτηρισμός μιας συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής ως σαθρούς και η, ύστερα από ιδιαίτερα μικρό χρονικό διάστημα, υιοθέτησή της, αποτελεί ένα εξόφθαλμο παράδειγμα έλλειψης σταθερότητας από πλευράς της ελληνικής κυβερνήσεως και έχει σε κάθε περίπτωση, σημαντικό αντίκτυπο στην υπόληψη, αλλά και στην εμπιστοσύνη που εμπνέει η χώρα.
Αν λάβουμε υπ’ όψη όλα τα προαναφερθέντα, εύλογα θα μπορούσαμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η υιοθέτηση μιας σταθερής και ομοιόμορφης πρακτικής σε ότι αφορά τις επιδιώξεις και τις στάσεις, από την ελληνική κυβέρνηση, συμβάλλει σε μείζονα βαθμό στην εξασφάλιση του κύρους και της υπόστασης της χώρας, αλλά και εκείνων των προσωπικοτήτων που την κυβερνούν, αφενός προς τα έξω, δηλαδή προς τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές και μη χώρες και αφετέρου προς τα έσω, δηλαδή προς τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Με λίγα λόγια, τόσο οι υπόλοιπες κυβερνήσεις όσο και ο ελληνικός λαός συνειδητοποιούν, τοιουτοτρόπως, την ύπαρξη ενός λελογισμένου και μακροσκελούς πλάνου ανάπτυξης, το οποίο αποσκοπεί στην έξοδο απ’ την χρόνια οικονομική και δημοσιονομική κρίση που ταλανίζει την χώρα μας. Παράλληλα, εξασφαλίζεται η αντιμετώπιση των εξωτερικών και εσωτερικών κινδύνων, δια μέσω κινήσεων, στρατηγικών και προμελετημένων απ’ τα εθνικά κρατικά όργανα και όχι εκκωφαντικών και κραυγαλέων δηλώσεων, που περισσότερο προσιδιάζουν στις αερολογίες παρά στις ορθές πολιτικές δηλώσεις.
Συνοψίζοντας, η ύπαρξη πολιτικής σταθερότητας, κρίνεται ως ένας ιδιαίτερα καίριος στόχος στην λίστα της ελληνικής κυβέρνησης, γεγονός που αν συνεχιστεί πρόκειται να αποτελέσει μια ουσιαστική αρωγή για τον μελλοντικό κυβερνητικό σχεδιασμό. Εξάλλου, προκειμένου να παραθέσω την πασίγνωστη ρήση του Ισπανού φιλόσοφου Jose Ortega y Gasset, «Το να κυβερνάς δεν είναι τόσο ζήτημα ισχυρής πυγμής όσο σταθερής θέσης».
Είναι προπτυχιακός φοιτητής του τμήματος Νομικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Ο κλάδος της νομικής, ανέκαθεν φάνταζε ιδιαίτερα συναρπαστικός σε εκείνον, εφόσον από πολύ νεαρή ηλικία γνώριζε ότι αυτήν την κατεύθυνση θα ήθελε να ακολουθήσει μελλοντικά. Τα τελευταία δύο χρόνια ασχολείται ερασιτεχνικά με την συγγραφή και πιο συγκεκριμένα με την συγγραφή πολιτικών δοκιμίων, ποιημάτων και σύντομων διηγημάτων της λογοτεχνίας του φανταστικού. Τρέφει επιπλέον, μια ιδιαίτερη αγάπη για τον αθλητισμό, την τζαζ μουσική και το σκάκι, ευελπιστώντας ότι, κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον θα του δοθεί και η ευκαιρία να συμμετάσχει σε σκακιστικούς αγώνες.
