Της Μαριτίνας Γκίνη,
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ή Κωνσταντίνος Δημητριάδης, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, έφυγε χθες, Τρίτη 11 Αυγούστου 2020, από τη ζωή στα 89 του χρόνια, ύστερα από χρόνια μάχη με τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε. Πρόκειται για έναν σύγχρονο Έλληνα ποιητή, δοκιμιογράφο, λαογράφο, μεταφραστή, εκδότη, ερευνητή και διηγηματογράφο. Πάντοτε αληθινός, αντισυμβατικός, αυθόρμητος, δεν συμβιβαζόταν και δεν έμπαινε σε κοινωνικά καλούπια.
Γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου 1931 στη Θεσσαλονίκη, την οποία πάντα αγαπούσε και ποτέ δεν εγκατέλειψε. Η επομένη ημέρα, από εκείνη που αντίκρισε για πρώτη φορά τον κόσμο, θα γινόταν μετά από αρκετά χρόνια «Παγκόσμια Μέρα Ποίησης». Έως το τέλος της ζωής του, διέμενε στο ισόγειο διαμέρισμά του, στην οδό Σκεπαστού στις Σαράντα Εκκλησιές, με συντροφιά του τον Καβάφη και τον Τσιτσάνη να τον «κοιτούν» μέσα από τα κάδρα τους.
Στα χρόνια της εφηβείας του, ταλαντευόταν για το εάν θα φοιτήσει στη Θεολογία ή στη Σχολή Καλών Τεχνών. Εν τέλει, επέλεξε να σπουδάσει στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ωστόσο δεν εξάσκησε ποτέ το επάγγελμα του φιλολόγου. Εργάστηκε για οκτώμισι χρόνια ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη, από όπου και παραιτήθηκε, καθώς θεωρούσε κατάρα το να είναι κανείς υπάλληλος.
Στον κόσμο της λογοτεχνίας εμφανίζεται πρώτη φορά το 1949, με τη δημοσίευση του ποιήματος «Βιογραφία» στο περιοδικό «Μορφές». Έναν χρόνο αργότερα, το 1950, εκδίδεται η πρώτη ποιητική συλλογή του, με τίτλο Εποχή των ισχνών αγελάδων, ενώ το 1958 συστήνει στο κοινό το περιοδικό «Διαγώνιος», το οποίο κυκλοφόρησε μέχρι το 1983. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1962, ιδρύει τον εκδοτικό οίκο «Εκδόσεις της Διαγωνίου» και μέσω αυτού αναδεικνύονται σημαντικοί λογοτέχνες, όπως ο Γιώργος Ιωάννου, ο Περικλής Σφυρίδης, ο Σάκης Παπαδημητρίου και πολλοί ακόμη.
Στην ποίηση του Ντίνου Χριστιανόπουλου υπήρχε σε πληθώρα το στοιχείο της ερωτικής διάθεσης και ήταν εμφανείς οι επιρροές από τον Κ.Π. Καβάφη, τον οποίο θεωρούσε «φιλήδονο», ενώ για τον εαυτό του υποστήριζε πως αναφέρεται στην αγωνία και τη λαχτάρα της ερωτικής στέρησης. Παρ’ όλα αυτά, τα ποιήματά του εξέφραζαν και προβληματισμούς για κοινωνικά ζητήματα.
Το 2011 τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το έργο του. Αρνήθηκε να το παραλάβει, αιτιολογώντας τη στάση του με το κείμενό του «Εναντίον», το οποίο δημοσιεύτηκε το 1979, αναφέροντας χαρακτηριστικά «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ’ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο “υπείροχον έμμεναι άλλων”, που μας άφησαν οι αρχαίοι». Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο Τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής.
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος έφυγε, αφήνοντας πλούσια παρακαταθήκη στον λογοτεχνικό κόσμο, νιώθοντας άλλες φορές προδομένος και άλλες φορές ταπεινωμένος. Άλλωστε, όπως ο ίδιος έγραψε «και τι δεν κάνατε για να με θάψετε όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος», ένας σπόρος που άνθισε και τοποθέτησε τις ρίζες του για πάντα στη νεότερη ποίηση και λογοτεχνία.
Γεννήθηκε στα Μέγαρα το 1999. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Λατρεύει τον εθελοντισμό, τα ταξίδια και τα βιβλία που μπορούν να την ταξιδέψουν σε μια άλλη εποχή.
