Της Σοφίας Σιδερίδου,
Τις έχεις νιώσει εκείνες τις στιγμές που η καρδιά σου χτυπά πιο έντονα, που νιώθεις το στομάχι σου να ανεβαίνει προς τα πάνω, που νιώθεις σαν κάποιος να σε πιάνει από το λαιμό ή την καρδιά και δεν σε αφήνει, ενώ σε βλέπει να ιδρώνεις, να προσπαθείς να ελέγξεις τον εαυτό σου και να μην μπορείς;
Έχεις νιώσει για βράδια ολόκληρα να ξυπνάς με σκέψεις, επί της ουσίας να μην κοιμάσαι, αλλά απλώς να πνίγεσαι;
Έχεις νιώσει το στομάχι σου να κλείνει ή αντιθέτως κάποιες φορές να ξυπνά η λαιμαργία μέσα σου; Έχεις νιώσει να χάνεις τα μαλλιά σου ή να βγάζεις σημάδια στο σώμα σου;
Και πολλά ακόμα συμπτώματα εξαιτίας εκείνου του αόρατου εχθρού με το όνομα άγχος. Χωρίς συγκεκριμένη μορφή σε κατατρώει και διαταράσσει την ψυχική σου υγεία. Σκεπάζει πολλές από τις στιγμές σου, ζαρώνει την ηρεμία του προσώπου σου και ταρακουνάει πολλές από τις λειτουργίες του σώματος σου.
Σίγουρα όλοι μας ανεξαιρέτως κάποια στιγμή αγχωθήκαμε. Απλώς εγώ σήμερα θα μιλήσω για αυτούς τους ανθρώπους που ζουν παρέα με το άγχος τους… για αυτούς που τη στιγμή του πανικού ακούν συχνά «σταμάτα να αγχώνεσαι». Καταστροφική ατάκα, που σε κάνει να νιώθεις τόσο χαζός. Λες και αν μπορούσες, δεν θα το σταματούσες μόνος σου. Λες και επιλέγεις να είσαι έτσι.
Είμαι ένας άνθρωπος που ζω παρέα με το άγχος μου, και συνειδητοποιώ πλέον κάτι. Για χρόνια ολόκληρα έχω πάντα και το βάρος να απολογηθώ για αυτό, και να εξηγήσω ότι ούτε εγώ γουστάρω που ζω μαζί του. Δεν του ζήτησα να μου κάνει παρέα. Φωλιάζει μέσα μου αρκετές στιγμές. Σε στιγμές που κάποιοι άλλοι θεωρούσαν ότι «σιγά, μωρέ, γιατί να αγχωθείς, θα αλλάξει κάτι;».
Θα σου πω κάτι. Δεν είσαι καλά για κάποιες στιγμές. Αλλά θα σου πω και κάτι ακόμα. Είναι εντάξει να μην είσαι καλά.
Το χειρότερο μέσα σε όλο αυτό είναι οι ενοχές. Είναι οι ενοχές που νιώθεις για το γεγονός ότι δεν είσαι καλά. Για το γεγονός ότι σε παραφύλαξε στη στροφή για ακόμη μία φορά το άγχος, σε μια διαδρομή που πάλεψες να μείνεις ήρεμος. Για το γεγονός ότι για σένα δεν ήταν τόσο απλό να μείνεις ψύχραιμος, ειδικά τις στιγμές που βλέπεις γύρω σου ανθρώπους χαλαρούς. Θα σφιχτείς και θα ξαναζοριστείς και εκείνη τη στιγμή θα ακούσεις το «Πρέπει να ξεαγχωθείς». Και είναι αυτό το «πρέπει» που σε σκοτώνει λίγο ακόμα. Που σε φορτώνει με επιπλέον άγχος, λες και δεν έφτανε αυτό που είχες. Που σε κάνει να νιώθεις τύψεις και βάρος για το γεγονός ότι έχεις κάτι που δεν θα «έπρεπε».
Πρέπει δεν πρέπει, το έχεις! Και σίγουρα ούτε εσύ το απολαμβάνεις. Άφησε στην άκρη, λοιπόν, το «πρέπει» που θα σου πει ο οποιοσδήποτε και βρες μόνος σου τον τρόπο που χρειάζεσαι εσύ συγκεκριμένα για να το πολεμήσεις και να είσαι καλά. Και μέχρι να τα καταφέρεις, μην αφήσεις κανέναν να σου πει πρέπει ή δεν πρέπει! Στο κάτω κάτω, καμιά φορά… it’s ok not to be ok!
Απόφοιτη του τμήματος Νομικής του ΑΠΘ. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο Βέλγιο και κάνει πρακτική στο Human Rights Centre του Πανεπιστημίου της Γάνδης. Παράλληλα, συμμετέχει στη Νομική Κλινική του ίδιου Πανεπιστημίου, που σε συνεργασία με τη SAR (Ιnternational Νetwork of institutions and individuals), ασχολείται με την ακαδημαϊκή ελευθερία στην Τουρκία, και αντίστοιχες υποθέσεις που βρίσκονται ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αρθρογραφεί για επίκαιρα κοινωνικά ζητήματα.
