Της Πένυς Πανούση,
Ήρθε κι ο Αύγουστος ένα δροσερό καλοκαιρινό δειλινό. Σαν πολλοί τον περίμεναν, με τη λαχτάρα τους να τρεμοπαίζει και τα καρδιοχτύπια να χτυπούν όλο και πιο βροντερά. Καθένας τους τον πρόσμενε. Μήνας των πολλών, ξεχωριστός για την ομορφιά του και λυτρωτικός για την ελευθερία του. Δίνει την πνοή σε όσους δυσκολεύονται να αναπνεύσουν. Δίνει και μια στάλα ζωής σε όσους έχουν ξεχάσει να ζουν. Προσφέρει την ολιγοήμερη διέξοδο σε εκείνους που έχουν εγκλωβιστεί στο προσωπικό τους αδιέξοδο αλλά και τη δύναμη να πιστέψουν ότι θα συνεχίσουν να τα καταφέρνουν, ό,τι κι αν συμβαίνει.
Κι όμως εκείνος το μπορεί. Διά μαγείας τους φέρνει όλους κοντά. Με τις γιορτές του, το κέφι του, τις διακοπές του, οι άνθρωποι ξαναμονιάζουν. Βρίσκονται μαζί ξανά μετά το πέρας χρόνου. Ανταμώνουν τα παιδιά με τους παππούδες και η ροδακινιά στο χωράφι γεννάει όλο και περισσότερους καρπούς. Σαν ξεχύνονται τα παιδιά στα χωριά και στα σοκάκια, οι φωνές τους δίνουν περισσότερη ζωή στην ήδη υπάρχουσα ζωή. Ακόμα και οι πιο μοναχικοί σταματούν να αισθάνονται μόνοι. Μπροστά στη χαρά της ζωής, στο γέλιο και στο χαμόγελο, ακόμα και ο πιο απαισιόδοξος αρχίζει να βλέπει το φως που διαπερνάει σχιστά το παντζούρι του με άλλο μάτι. Καλοπέραση, δυνατή μουσική και καινούριες αναμνήσεις να γεννιούνται.
Σαν μπαίνει ο Αύγουστος, οι ερωτευμένες ψυχές δραπετεύουν με το ταίρι τους σε μαγικά λουτρά, σε μέρη εξωτικά και μαγικά, όσο τα ελεύθερα πουλιά ανοίγουν τις φτερούγες τους να πετάξουν σε νέους προορισμούς, για καινούριες περιπέτειες. Ο Διόνυσος ποτίζει με κρασί τις κόρες κι εκείνες ποτισμένες από πιοτό και ζάλη πέφτουν στην αγκαλιά του. Η αυγουστιάτικη καλοπέραση τους βρίσκει με νέους εφήμερους συντρόφους να απολαμβάνουν τα απαγορευμένα κάτω απ’ την σκιά μιας απόκρημνης λεύκας δίπλα στον αιγιαλό.
Θάλασσα, κύματα, βότσαλα που φλέγονται απ’ το δυνατό λιοπύρι και γλάρους να φτερουγίζουν πάνω απ’ τους λουόμενους, καθώς λιμπίστηκαν μερικές λιχουδιές. Όλοι ξαπλωμένοι, άλλοι ηλιοκαμένοι κι άλλοι να προσπαθούν με κόπο να μαυρίσουν, δίχως να τα καταφέρνουν. Μια παρέα με νεολαίους παραδίπλα καταφθάνει, πετάει τα πράγματά της και πέφτει ορμητικά σε δυνατά μακροβούτια.
Περιμένουν να χαράξει, να απολαύσουν το γλυκό ηλιοβασίλεμα. Καθένας τους εκεί, όσο δύει ο ήλιος αφήνει κι από μια ευχή. Είθε το επόμενο καλοκαίρι να είναι τόσο όμορφο όσο κι αυτό. Όσο κι αν ελπίζουν όμως, γνωρίζουν ότι αυτό το καλοκαίρι κοντεύει να σημάνει το οριστικό του τέλος. Η νοσταλγία, λίγο-πολύ, αρχίζει και αγγίζει τα πέταλα της καρδιάς τους αλλά η ζέστη που υπάρχει μέσα τους δεν πρόκειται να κρυώσει γρήγορα…
Του δίνει ένα κοχύλι και του ψιθυρίζει στ’ αυτί «Να με θυμάσαι». Έπειτα τρέχει μακριά του και χάνεται στο σεληνόφως, όσο αναδύεται το τελευταίο καλοκαιριάτικο φεγγάρι.
Αυτό είναι ο Αύγουστος…
Γεννημένη στις 16 Ιουνίου του 2000 στην Αθήνα με καταγωγή απ’ την Αρκαδία. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, στην Κόρινθο. Στα γενικά ενδιαφέροντά της, συγκαταλέγονται οι προσομοιώσεις συνεδρίων διεθνής κλίμακας, η μελέτη κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων, η ανάγνωση βιβλίων και η φιλοσοφία.
