Της Μαρίας Τάκη,
Η Αντωνία. Η Αντωνία είναι νομικός και τη γνώρισα με αυτή της την ιδιότητα, όμως αυτό από μόνο του είναι πολύ φτωχό για να τη χαρακτηρίσει. Η Αντωνία έχει γυρίσει όλο τον κόσμο και τη χώρα μας την ίδια από άκρη σε άκρη. Τη μια στιγμή θα τη βρεις σε κρουαζιέρα στον Ειρηνικό και την επόμενη θα ετοιμάζει backpack για να ανεβεί τον Όλυμπο. Γνήσια λάτρης του ξινόμαυρου, της φωτογραφίας και της αισιοδοξίας, είναι από τους πιο αεικίνητους ανθρώπους που ξέρω.
«Το Σαββατοκύριακο θα είμαι στο Navy Greece, έλα παρεούλα, θα περάσουμε τέλεια», μου είπε σε μια σπάνια παραμονή της στη Βόρεια Ελλάδα (γιατί δεν τη βρίσκεις και εύκολα, το «που είσαι;» δεν το ρωτάς τυπικά, αλλά γιατί όντως έχεις απορία ποιο μέρος του πλανήτη Γη θα ακούσεις).
«Τι και πού είναι το Navy Greece;», ρώτησα κι εγώ.
«Η δική μου όαση ηρεμίας. Στον Μακρύγιαλο!».
Τον ξέρω τον Μακρύγιαλο. Είναι στην Πιερία και έχω ακούσει πάμπολλες φορές τη γιαγιά και τη μαμά μου να διηγούνται ιστορίες από τα δικά τους καλοκαίρια, χρόνια πίσω. «Ωραία, τουλάχιστον ξέρω που θα πάω σκέφτηκα!». Δεν ήξερα. Αυτό κατάλαβα όταν έφτασα. Γιατί εγώ τον Μακρύγιαλο τον ήξερα ως ένα γραφικό παραθαλάσσιο χωριό, αλλά η ομορφιά του Navy Greece, με άφησε με το στόμα ανοιχτό.
Απέχει μόλις μισό χιλιόμετρο από το κέντρο του χωριού και αυτό το «τόσο κοντά όσο αλλά και τόσο μακριά όσο», σου προσφέρει την ησυχία που χρειάζεσαι είτε για να απολαύσεις τις καλοκαιρινές διακοπές με την οικογένεια ή την παρέα σου είτε για να χαρίσεις στον εαυτό σου μερικά εικοσιτετράωρα προσωπικής ηρεμίας και περισυλλογής. Η αρχιτεκτονική του Navy Greece δεν υστερεί σε τίποτα από τα γνήσια κυκλαδίτικα σπίτια στη μέση του Αιγαίου. Λευκό και μπλε, τα χρώματα που τουλάχιστον οι Έλληνες έχουμε συνδέσει με το καλοκαίρι. Βγαίνοντας έξω, συναντάς μια καταπράσινη αυλή με πλακόστρωτα δρομάκια και δέντρα, που συμπληρώνουν το χρωματικό μοτίβο του οπτικού σου πεδίου.
Όμως αυτό που μου έκοψε την ανάσα, αυτό που αξίζει περισσότερο απ’ όλα, είναι η θέα του. Είναι κυριολεκτικά στο χείλος του γκρεμού! Μπροστά σου απλώνεται ο ορίζοντας, κοιτάς κάτω και η θάλασσα σε περιμένει για βουτιές και σηκώνοντας το κεφάλι, δεν σε χωρίζει τίποτα από τον καταγάλανο ουρανό. Όλες οι αποχρώσεις του μπλε, απλώνονται μπροστά σου. Νιώθεις πως, αν κάνεις ένα βήμα πιο μπροστά, θα βρεθείς στο κενό, όμως αυτό αντί να σε φοβίζει, καταλήγει να σε ενθουσιάζει! Αισθάνεσαι πως όλη αυτή η ομορφιά που με δυσκολία πιστεύουν τα μάτια σου ότι υπάρχει, σου ανήκει. Μια σειρά από ξύλινα σκαλοπάτια σε οδηγούν στη θάλασσα για να απολαύσεις το μπάνιο σου και νιώθεις αυτόματα τόσο χαλαρός και ήρεμος, λες και όλα τα προβλήματα σου έχουν λυθεί και όχι μόνο αυτό, αλλά κι ότι αποκλείεται να υπάρξουν και καινούργια!
«Συγγνώμη, αυτόν τον παράδεισο που τον κρύβατε τόσο καιρό;», τη ρώτησα μόλις κατάφερα να πάρω τα μάτια μου από τη θέα. «Ακούς μόνο το κύμα και τα τζιτζίκια και όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου αντικρίζεις ομορφιά!».
«Τάκη σε παρακαλώ, δεν θα σε έφερνα όπου κι όπου!», μου αντιγύρισε γελώντας.
«Λοιπόν ξέρεις τι θα κάνουμε μια μέρα; Θα κανονίσουμε να έρθουμε από το μεσημέρι η καθεμιά με την παρέα της, χώρο έχουμε έτσι κι αλλιώς, είναι το μόνο που δεν θα μας δυσκολέψει. Θα φάμε, θα πούμε από το πιο χαζό μέχρι το πιο σοβαρό, θα χαζέψουμε το ηλιοβασίλεμα και όταν πέσει ο ήλιος θα βγάλουμε το ακορντεόν και την κιθάρα και θα παίξουμε τραγούδια. Έντεχνα θέλεις; Ρεμπέτικα θέλεις; Τα πάντα! Το πιο πιθανό είναι να σας κάνουν έξωση από το χωριό εξαιτίας της φασαρίας, αλλά εμείς θα έχουμε περάσει καταπληκτικά και σίγουρα θα είμαστε όλοι με αφωνία την επόμενη μέρα. Αλλά πειράζει; Δεν πειράζει!».
«Άσε μη συνεχίζεις, το ’χω. Μέσα! Μόνο κρασιά και λίστα spotify όταν κουραστείτε από το παίξιμο άφησε τα επάνω μου, αυτά τα αναλαμβάνω εγώ.»
«Ξινόμαυρο;».
«Εννοείται!», μου απάντησε και χαμογελάσαμε ασυναίσθητα και οι δυο.
Οδηγώντας στον γυρισμό για το σπίτι σκεφτόμουν ότι σίγουρα η μαμά και η γιαγιά μου θα ήταν πολύ χαρούμενες μόλις θα τους έδειχνα φωτογραφίες από αυτό το στολιδάκι που ακροβατεί ανάμεσα σε στεριά και αέρα και βρίσκεται όχι μόνο στη Βόρεια Ελλάδα, προσδίδοντας της κάτι διαφορετικό, αλλά και στο μέρος που έχουν αφήσει τις καλοκαιρινές αναμνήσεις των παιδικών τους χρόνων. Πέρα απ’ αυτό, ούτε κι εγώ φανταζόμουν ότι θα ένιωθα σαν να βρίσκομαι σε νησί στη μέση του Αιγαίου ενώ στην πραγματικότητα είχα κάνει απλώς μερικές δεκάδες χιλιόμετρα από τα Γιαννιτσά.
Όπως και να’ χει όμως, εγώ πλέον ανυπομονώ για την επόμενη φορά που το Navy Greece εκτός από όσους το επιλέξουν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές (και εύχομαι να είναι πολλοί), θα φιλοξενήσει και τη δική μας καλή διάθεση, το γέλιο και το μουσικό μας μεράκι, προκειμένου να αφήσει στο μυαλό μας ακόμη μια ανάμνηση με την καλύτερα παρέα σε ένα από τα ωραιότερα μέρη που έχω επισκεφθεί μέχρι σήμερα.
Εις το επανιδείν λοιπόν!
Γεννήθηκε στην Έδεσσα. Είναι απόφοιτη του τρίτου ευρωπαϊκού σχολείου Βρυξελλών και της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Γνωρίζει άριστα Αγγλικά και Γαλλικά. Παίζει ακορντεόν και πιάνο και έχει κάνει μαθήματα φωνητικής. Χορεύει μπαλέτο και λάτιν και ασχολείται ερασιτεχνικά με το θέατρο και την φωτογραφία. Η αγάπη της για την λογοτεχνία και την ποίηση την οδήγησε στην αρθρογραφία, ενώ τα ταξίδια και η επαφή με διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς είναι το διάλειμμα από την καθημερινότητά της.
