Της Ρένας Δανατζή,
Το τελευταίο διάστημα η παγκόσμια κοινότητα έχει στρέψει το βλέμμα της στην Τουρκία, παρατηρώντας απορημένη τα όσα διαδραματίζονται στη γείτονα χώρα. Δεν είναι μόνο οι σπασμωδικές κινήσεις του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στα Ελληνοτουρκικά σύνορα που απασχολούν την κοινή γνώμη, αλλά και η κάκιστη πολιτική φανατισμού και θρησκοληψίας που αποφάσισε να ακολουθήσει, μετατρέποντας (για 2η φορά στην ιστορία), την Αγία Σοφία σε τζαμί. Το ζήτημα, πλέον, με την «ανήσυχη Τουρκία» όσον αφορά την Ελληνική σκοπιά, δεν είναι μόνο Εθνικού φρονήματος, αλλά και κοινωνικό.
Ο Τούρκος πρόεδρος σε μία ύστατη προσπάθεια επίδειξης δύναμης, ανακατεύει τις στάχτες του και προσπαθεί να συσπειρώσει τους Τούρκους πολίτες, φανατίζοντάς τους και προβάλλοντας τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, ως ένα τεράστιο κατόρθωμα της μουσουλμανικής υπεροχής. Στην πραγματικότητα, όμως, η Αγία Σοφία, πέραν από ένα άκρως χριστιανικό κτήριο, δεν παύει να είναι και ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα, το οποίο όλη η παγκόσμια κοινότητα οφείλει να σέβεται και να διαφυλάσσει στο πέρασμα των χρόνων, ανεξάρτητα από το κράτος στο οποίο ανήκει. Όχι τόσο επειδή είναι εκκλησία, όσο επειδή ανήκει σε ένα από τα λίγα μνημεία που συγκλονίζουν την παγκόσμια κοινότητα.
Πέραν της πρόσφατης μετατροπής του ναού σε τζαμί, η Τουρκική κυβέρνηση όλα αυτά τα χρόνια παραμελούσε επιδεικτικά τον εσωτερικό χώρο, καταστρέφοντας τις αγιογραφίες και ταπεινώνοντας τόσο την κουλτούρα, όσο και την ιστορία που κουβαλά το συγκεκριμένο κτήριο, ενώ παράλληλα πλούτιζε από τα εκατομμύρια των επισκεπτών που γέμιζαν την Αγία Σοφία κάθε χρόνο.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα που προκύπτει δεν είναι το γεγονός ότι η Αγία Σοφία δεν είναι σε Ελληνικά χέρια, αλλά το ότι τα χέρια στα οποία βρίσκεται δεν μπορούν να αντιληφθούν την ανεκτίμητη αξία της και μάλιστα, αντί να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να τη διατηρήσουν σε άψογη κατάσταση και να βγουν κερδισμένοι τόσο ηθικά, όσο και πολιτισμικά, δυστυχώς οι γείτονες Τούρκοι, αποδεικνύουν με πολύ άσχημο τρόπο ότι βρίσκονται πολύ μακριά από τον πολιτισμό και τις ιδέες, που πρεσβεύει η δική μας κουλτούρα.
Όσο οι σύμμαχοι του πολιτισμού και της ελευθερίας παραμένουν σιωπηλοί, συνένοχοι σε παρόμοιες ανόητες και ανάρμοστες αποφάσεις πολιτικών ηγετών, πάντοτε θα βρίσκεται μπροστά μας ένας Ερντογάν που θα καταστρέφει ό,τι βρει μπροστά του, το οποίο θυμίζει πολιτισμό. Γιατί, δυστυχώς, για εκείνους, ο πολιτισμός μας είναι το χειρότερο όπλο που μπορούμε να στρέψουμε εναντίον τους.
Αναμένουμε, λοιπόν, άμεσα μία πειστική αντίδραση από τους παγκόσμιους οργανισμούς διαφύλαξης των αξιών, από τους πολιτικούς ηγέτες των ισχυρών κρατών και κυρίως, από τον τρόπο που εμείς οι ίδιοι θα αντιμετωπίζουμε πλέον τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν – τον σφαγέα των λαών, τον καταστροφέα του πολιτισμού.
