Του Οδυσσέα Γραμματικάκη,
Ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος ήταν Γάλλος επαναστάτης και πολιτικός, ο οποίος αναδείχθηκε ηγέτης της Γαλλικής Επανάστασης. Θεωρείται από τις πιο αμφιλεγόμενες πολιτικές προσωπικότητες της παγκόσμιας ιστορίας.
Γεννήθηκε στο Αράς στις 6 Μαΐου 1758 σε οικογένεια δικηγόρων. Αυτό του έδωσε το προνόμιο να μάθει γρήγορα να διαβάζει και να γράφει και ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα στο κολέγιο του Αράς, σε ηλικία 8 ετών. Το 1769, έλαβε υποτροφία και σπούδασε νομική στο Κολέγιο του Λουδοβίκου του Μεγάλου στο Παρίσι.
Κατά τις σπουδές του, διάβασε και επηρεάστηκε από τον Διαφωτιστή Ζαν Ζακ Ρουσσώ. Οι ιδέες του κοινωνικού συμβολαίου, της επαναστατικής ανδρείας και της άμεσης δημοκρατίας έγιναν σημαντικά κομμάτια της ιδεολογίας του Ροβεσπιέρου.
Ως δικηγόρος, στάθηκε στο πλευρό των αδυνάμων και των φτωχών. Αντιτέθηκε στη θανατική ποινή, προωθούσε τα ιδανικά του Διαφωτισμού και υπερασπιζόταν τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το 1789, ο Ροβεσπιέρος εξελέγη αντιπρόσωπος στη Συνέλευση των Τάξεων. Εκεί, ο ίδιος υπερασπιζόταν τις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις, υποστήριξε τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και τη δημιουργία Συντάγματος. Λίγο μετά, ξέσπασε η Γαλλική Επανάσταση και ο Ροβεσπιέρος έδειξε γρήγορα το επαναστατικό του πρόσωπο και ήταν από αυτούς που κατέλαβαν τη Βαστίλη, στις 14 Ιουλίου 1789.
Το 1790, εξελέγη πρόεδρος των ριζοσπαστικών αστών της Εθνοσυνέλευσης, των Ιακωβίνων, και αντιπολιτευόταν σκληρά τους συντηρητικούς Γιρονδίνους, που έλεγχαν την Εθνοσυνέλευση. Το 1792, όσο ο Λουδοβίκος ήταν ακόμα κρατούμενος από τους επαναστάτες, τέθηκε προς ψήφιση η τύχη του πρώην βασιλιά και ο Ροβεσπιέρος έκλεισε τον λόγο του με την πρόταση: «Ο Λουδοβίκος πρέπει να πεθάνει, για να ζήσει η χώρα». Έτσι και έγινε, έναν μήνα μετά, ο Λουδοβίκος ο 16ος καρατομήθηκε με το όνομα Λουδοβίκος Καπέτος, καθώς πλέον είχε χάσει κάθε βασιλική εξουσία.
Μετά τον ατυχή πόλεμο της Γαλλίας εναντίον της Αγγλίας, της Ολλανδίας και της Ισπανίας, οι ηγέτες των Γιρονδίνων δικάστηκαν και καρατομήθηκαν το 1793. Ο Ροβεσπιέρος και οι Ιακωβίνοι ανέλαβαν την εξουσία, μέσω της Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας, που δημιούργησε ο Ροβεσπιέρος. Έθεσε εκτός νόμου τους Γιρονδίνους και κυβέρνησε τους επόμενους μήνες αυταρχικά. Δημιούργησε νέα όργανα, όπως τα Επαναστατικά Δικαστήρια, τα οποία έστελναν τους μετριοπαθείς και τους αντιπάλους του Ροβεσπιέρου στην γκιλοτίνα με συνοπτικές διαδικασίες. Καθιέρωσε την πολιτική θρησκεία με τη λατρεία του «Υπέρτατου Όντος», σε αντιπαράθεση με τον χριστιανισμό και τον αθεϊσμό.
Από τον Νοέμβριο του 1793 και μέχρι το τέλος του, τον Ιούλιο του 1793, ήταν η Περίοδος της Τρομοκρατίας, που ένας απέραντος τρόμος πλανιόταν πάνω από τη Γαλλία, με διώξεις, δολοφονίες, εκκαθαρίσεις και τον Ροβεσπιέρο να συμπεριφέρεται ως ένας νέος Λουδοβίκος. Πολλοί σύντροφοί του βρέθηκαν στη λαιμητόμο μεταξύ άλλων, ο Ντυμουλέν και ο Δαντών, οι οποίοι κατηγορήθηκαν ως μετριοπαθείς.
Ο Ροβεσπιέρος, για να «σπάσει» αυτό το κλίμα Τρομοκρατίας, πήρε αρκετά φιλολαϊκά μέτρα, όπως την αναδιανομή των γαιών και την κατάργηση της δουλείας, χωρίς όμως να ανακουφίζουν την χώρα.
Το τέλος του «Αδιάφθορου», όπως τον αποκαλούσαν, λόγω της βαθιάς του πίστης στα ιδεώδη που πρέσβευε, ήρθε στις 28 Ιουλίου 1794, όταν μία συμμαχία αντιπάλων και συντρόφων του τον οδήγησαν, χωρίς δίκη, στην γκιλοτίνα.
Διαμένει στην Αθήνα και βρίσκεται στο 4ο έτος των σπουδών του στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σπουδών (Κόρινθος) του Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Έχει παρακολουθήσει αρκετά συνέδρια τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, καθώς έχει βοηθήσει και στην δημιουργία κάποιων από αυτών. Ασχολείται με την αρθρογραφία από τον χειμώνα του 2017. Αυτήν την περίοδο τον εντοπίζουμε στην Πράγα, όπου κάνει πρακτική στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων της Τσεχίας. Τα ενδιαφέροντα του είναι η διεθνής πολιτική, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η συγκριτική πολιτική, οι Ευρωπαϊκές και οι Λατινοαμερικάνικες σπουδές.
