Της Αλεξάνδρας Αναστασοπούλου,
Η ψυχοθεραπεία έχει τις απαρχές της στον 19ο αιώνα και είναι μία θεραπεία που στοχεύει στην ψυχολογική ανακούφιση του θεραπευόμενου με τις διάφορες μεθόδους της. Με την πάροδο των χρόνων, έχει κερδίσει όλο και περισσότερο έδαφος στην ιατρική επιστημονική κοινότητα, καθώς αποδεικνύεται η αποτελεσματικότητά της. Ανάλογα με την αυξημένη αναγνώρισή της, όλο και περισσότεροι επαγγελματικοί κλάδοι ασχολούνται με αυτήν. Ψυχολόγοι, σύμβουλοι ψυχικής υγείας αλλά και γιατροί ψυχιατρικής ειδικότητας είναι αυτοί που κατεξοχήν αξιοποιούν τις μεθόδους της στην καθημερινή πράξη. Οι ανάγκες της σύγχρονης εποχής όμως, καθιστούν απαραίτητη την εξοικείωση των γιατρών ανεξαρτήτως ειδικότητας με τις βασικές ψυχοθεραπευτικές γνώσεις.
Αρχικά, η σχέση γιατρού-ασθενή έχει αλλάξει στο πέρασμα των χρόνων από το πατερναλιστικό πρότυπο σε μία αμοιβαία σχέση ανταλλαγής πληροφοριών, όπου γιατρός και ασθενείς είναι ισότιμοι. Αντί ο γιατρός να παρουσιάζεται ως αυθεντία, προσφέρει τις γνώσεις του στους ασθενείς του, οι οποίοι δεν φοβούνται να εμπλουτίσουν την άποψη του γιατρού με τις δικές τους παρατηρήσεις για το δικό τους σώμα. Αυτό έχει δημιουργήσει ένα κλίμα αμοιβαιότητας και έχει αναβαθμίσει το ρόλο του γιατρού ως θεραπευτή του ανθρώπου και τον έχει απεγκλωβίσει από τη στείρα διαπίστωση διαγνώσεων. Έχοντας πάντα στο νου ότι η ψυχολογία διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη σωματική υγεία, ένας γιατρός οφείλει να γνωρίζει την ψυχοθεραπεία, έτσι ώστε να μπορεί να προσανατολίσει τους ασθενείς του στη συγκεκριμένη μέθοδο, όταν το κρίνει αναγκαίο.
Οι βασικές γνώσεις της ψυχοθεραπείας θα δώσουν, επίσης, σε ένα γιατρό τη δυνατότητα να επεξεργαστεί με αδρό τρόπο την ψυχολογία του ασθενή του και να δώσει τις κατάλληλες συμβουλές. Εκτός από αυτό, θα μπορέσει να έχει βαθύτερη κατανόηση των προβλημάτων του ασθενούς και θα αποκτήσει μία πιο σφαιρική εικόνα για τον ίδιο του τον εαυτό. Έτσι, θα ασκήσει το λειτούργημά του απρόσκοπτα, έχοντας δώσει έμφαση και στις ψυχολογικές προεκτάσεις του εκάστοτε σωματικού συμπτώματος.
Δεδομένου ότι πολλές επαγγελματικές ειδικότητες γνωρίζουν και χρησιμοποιούν τις ψυχοθεραπευτικές μεθόδους, δεν θα μπορούσε ένας γιατρός, που ανήκει εξ ορισμού στον χώρο της υγείας, να μην διαθέτει τη δυνατότητα να τις αξιοποιήσει και αυτός. Στον τεχνοκρατικό πολιτισμό που επικρατεί εδώ και κάποιες δεκαετίες, η κοινωνία απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τα ανθρωπιστικά ιδεώδη και τη συνολική θεώρηση του ανθρώπου ως σώματος και πνεύματος. Ο γιατρός δεν θα πρέπει να ξεχνά ότι θεραπεύει τον άνθρωπο μαζί με το σύμπτωμα και όχι το σύμπτωμα καθεαυτό και ότι συχνά καθίσταται όλο και πιο δύσκολη η διάγνωση μίας και μόνο αιτίας που θα προκαλεί την ασθένεια. Απαιτείται συνδυαστική κρίση και χρήση της ιατρικής γνώσης με τέτοιο τρόπο, ώστε να αποκρυπτογραφηθούν τα συμπτώματα και να σχετιστούν μεταξύ τους, αλλά και με τις υποκείμενες αιτίες τους.
Αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί, εάν η ιατρική ασκούταν με τρόπο μονόπλευρο και διαδικαστικό, ακολουθώντας στεγνούς αλγόριθμους και συνταγογράφοντας φάρμακα. Έτσι, κρίνεται απαραίτητο να έχει ένας γιατρός συνολική επίγνωση των ιατρικών μεθόδων, συμπεριλαμβανομένης της ψυχοθεραπείας, για να αξιοποιεί αυτά τα εργαλεία ως αρωγούς για την ολοκληρωμένη άσκηση του λειτουργήματός του.
Κατάγεται από τους Γαργαλιάνους, Μεσσηνίας και σπουδάζει στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Ασχολείται με την αρθρογραφία σε ερασιτεχνικό επίπεδο και προσπαθεί έτσι να εκφράσει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς της. Εκτός από αυτό, της αρέσει ιδιαίτερα το θέατρο και η φιλοσοφία, καθώς και η ενασχόληση με τη φύση και τις ξένες γλώσσες.
