Του Γιώργου Σαλπιγγίδη,
Εβίτα Περόν, μια γυναίκα σύμβολο για τη σύγχρονη ιστορία της Αργεντινής, που μέσα από τη θέση της πρώτης κυρίας της χώρας επηρέασε με θετικό τρόπο τις πολιτικές αποφάσεις, κερδίζοντας πολλούς φανατικούς υποστηρικτές, αλλά και πολέμιους.
Γεννήθηκε στις 7 Μαΐου 1919 στο Λος Τόλδος της Αργεντινής και το πλήρες της όνομα ήταν Μαρία Εύα Ντουάρτε. Ήταν εξώγαμο παιδί του Χουάν Ντουάρτε και της Χουάνα Ιμπαργκούρεν. Λίγα χρόνια μετά από τον θάνατο του πατέρα της σε αυτοκινητιστικό ατύχημα, μετακομίζει με τη μητέρα και τα αδέλφια της σε μια επαρχία του Μπουένος Άιρες, το Τζουνίν.
Από μικρή ήθελε να ασχοληθεί με την υποκριτική και στα 15 της χρόνια πηγαίνει στο Μπουένος Άιρες, για πραγματοποιήσει το όνειρό της. Το 1937, συμμετέχει για πρώτη φορά στον κινηματογράφο, στην ταινία Segundos Afuera. Το 1943, της γίνεται πρόταση από έναν ραδιοφωνικό σταθμό να ερμηνεύσει για μια σειρά εκπομπών ρόλους μεγάλων γυναικών, όπως η Βασίλισσα Ελισάβετ Α, η Μεγάλη Αικατερίνη κ.α.
Το 1944, θα γνωρίσει σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση τον συνταγματάρχη Χουάν Περόν, με τον οποίο θα παντρευτεί τον επόμενο χρόνο. Τον Ιούνιο του 1946, ο Περόν αναλαμβάνει την προεδρία της χώρας, με την Εβίτα να έχει μεγάλη επιρροή στις αποφάσεις του συζύγου της. Μπορεί να μην ανέλαβε κάποιο κυβερνητικό αξίωμα, αλλά διηύθυνε ανεπίσημα τα Υπουργεία Υγείας και Εργασίας. Έτσι, μπόρεσε να προσφέρει αυξήσεις στα ημερομίσθια των εργατών, ενώ δημιούργησε το ίδρυμα Εύα Περόν, το οποίο, μέσα από τους πόρους του, κατάφερε να χτίσει νοσοκομεία, σχολεία, οίκους ευγηρίας και άλλα ευαγή ιδρύματα.
Έπειτα, ίδρυσε το Περονιστικό Φεμινιστικό Κόμμα το 1949, ενώ επηρέασε αρκετά τόσο τον σύζυγό της, όσο και αλλά μέλη της κυβέρνησης για την παροχή ψήφου στις γυναίκες της χώρας. Στα 1951, της δόθηκε το χρίσμα, για να είναι υποψήφια αντιπρόεδρος της Αργεντινής, ωστόσο παραιτήθηκε από αυτό, καθώς δέχτηκε ισχυρή αντιπολίτευση από τον στρατό.
Έφυγε από τη ζωή στις 26 Ιουλίου 1952, σε ηλικία 33 ετών, από καρκίνο του τραχήλου της μήτρας. Το νεκρό σώμα της πέρασε διάφορες περιπέτειες, καθώς κλάπηκε το 1955 από πολέμιούς της και έμεινε για 16 χρόνια στην Ιταλία, έπειτα παραδόθηκε στον Χουάν Περόν και η νέα του σύζυγος μετέφερε τα οστά της σε μια κρύπτη του Προεδρικού Μεγάρου. Το 1976, άλλοι αντίπαλοι του Περονισμού αφαίρεσαν και πάλι τα λείψανά της, που τελικά τάφηκαν στον οικογενειακό τάφο των Ντουάρτε.
Η ζωή της έγινε μιούζικαλ και ταινία, ενώ και το τραγούδι “Don’t cry for me Argentina” έχει γραφτεί για αυτήν.
Γεννημένος στην Αθήνα το 1999. Φοιτητής του Τμήματος Ιστορία, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών, της Καλαμάτας. Λάτρης της Βυζαντινής και Νεότερης Ιστορίας, του αρχαίου θεάτρου, του βιβλίου και της μαγειρικής.
