Του Κωνσταντίνου-Ειρηναίου Σταμούλη,
Φτάσαμε στη τελευταία Λευκή Βίβλο του μήνα και απ΄ότι δείχνουν οι εξελίξεις θα περιλαμβάνει και τα πλέον «καυτά» ζητήματα δεδομένου ότι τα Ελληνοτουρκικά βρίσκονται σε μόνιμη βάση σε τεταμένο κλίμα με παράλληλη την εσωτερική αντιπαράθεση ενώ συγχρόνως οι μνήμες από τα γεγονότα στο Μάτι συνεχίζουν να ξυπνούν.
Προκλητικότητα με το…χειρότερο φόντο
Και φυσικά αναφέρομαι στη μετατροπή της Αγια-Σοφιάς από μουσείο σε τζαμί. Μια εξέλιξη η οποία δεν προσβάλει μονάχα τον Ελληνισμό αλλά και τον Χριστιανισμό ευρύτερα. Μια εξέλιξη όμως η οποία δεν απετράπη και ενώ ο Τούρκος Πρόεδρος φρόντιζε να μας υπενθυμίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα τις προθέσεις του. Προφανώς και η Ελλάδα ή η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν δύναται να παρέμβουν καθοριστικά στα εσωτερικά οποιασδήποτε χώρας -άλλωστε δεν είναι και αυτός ο ρόλος της δεύτερης- ωστόσο ουδέποτε ασκήθηκε σοβαρή και ουσιαστική πίεση αποτρεπτικού χαρακτήρα στις επιδιώξεις του Ερντογάν τουλάχιστον ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα. Και ενώ λοιπόν όλος ο Χριστιανικός κόσμος έμενε σιωπηλός να βλέπει την πρώτη Μουσουλμανική προσευχή στην Αγια-Σοφιά, ο τουρκικός στόλος συνέχιζε να ανεβάζει τους τόνους στη Μεσόγειο. Με την ένταση να αποκλιμακώνεται και τα τουρκικά πλοία να αποχωρούν ο Ερντογάν φρόντισε να δυναμιτίσει εκ νέου το κλίμα. Συγκεκριμένα προέβη σε μια ιδιαιτέρα προκλητική ομιλία στα εγκαίνια ενός νέου αυτοκινητόδρομου στην Αμάσεια αναφέροντας ότι η Τουρκία δεν έχει σχέδια για τα εδάφη και τους πόρους άλλων χωρών κι έτσι δεν επιτρέπει να καταπατούν άλλες χώρες τα δικά της. Γίνεται σαφές πως όχι μόνο δεν ρίχνει τους τόνους αλλά παράλληλα επιδιώκει να καλλιεργήσει την εικόνα της Ελλάδας ως φταίχτη με την παράλληλη τόνωση του Εθνικού φρονήματος των Τούρκων. Άλλωστε είναι από τα ελάχιστα πράγματα που του έχουν απομείνει στη προσπάθειά του να ενώσει τον Τουρκικό λαό υπό την ηγεσία του. Η καλλιέργεια του μίσους μαζί με εργαλειοποίηση της θρησκείας ήταν πάντοτε οι αποτελεσματικότεροι τρόποι ανάπτυξης της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού. Και αυτό, ο Τούρκος Πρόεδρος το γνωρίζει πολύ καλά επενδύοντας πάνω του.
Σημασία όμως έχει η στάση της χώρα μας η οποία βλέπει τα συμφέροντά της στη περιοχή να κινδυνεύουν, την ακεραιότητά της να απειλείται και το γόητρό της να φθείρεται. Η Ελλάδα λοιπόν οφείλει να αποτελέσει έναν σημαντικό παράγοντα στην περιοχή. Να κινηθεί αποφασιστικά προς την διεκδίκηση του συμφέροντός της και η φωνή της να ακούγεται στον πυρήνα της Ευρώπης. Με προτάσεις ουσιαστικές και ρεαλιστικές. Για να πάψει να αποτελεί το «φτωχό συγγενή» της Ένωσης ο οποίος κάθε φορά που αντιμετωπίζει δυσχερείς καταστάσεις επικαλείται την ιδιότητα του ως Ευρωπαϊκό σύνορο προκειμένου να επαναπαύεται σε αυτή και να τυγχάνει βοήθειας και στήριξης από την Ευρώπη. 
Οι μνήμες ξυπνούν, δυστυχώς μονάχα στη θλιβερή επέτειο των φονικών πυρκαγιών…
Λίγο απότομη η μετάβαση αλλά ευελπιστώ να συνηθίσετε. Λίγες μέρες πριν λοιπόν συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από τις φονικές εκείνες πυρκαγιές που άφησαν στο πέρασμά τους 102 νεκρούς και στοίχισαν την περιουσία εκατοντάδων ανθρώπων. Οι κάτοικοι ακόμη ζητούν δικαιοσύνη, κάθε μέρα, επί δύο χρόνια. Γιατί εκείνοι μετρούν σε μέρες και όχι σε χρόνια. Γιατί εκείνοι είδαν συνανθρώπους τους να καίγονται ζωντανοί. Εμείς περιοριζόμαστε σε μεγάλα λόγια στην επέτειο των πυρκαγιών. Μιλάμε εκ μέρους τους με την εμπειρία μας να περιορίζεται σε βίντεο και φωτογραφίες. Ποιος όμως πάλεψε για τη δικαιοσύνη; Ποιος πάλεψε για να βρει τους υπεύθυνους και τι κάναμε συνολικά σαν κοινωνία για την αποκατάσταση της περιοχής. Η απάντηση βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια του καθενός σας… Εγώ απλά περιορίζομαι σε μερικές αναφορές μιας και δεν επιδιώκω να σας πείσω για τη θέση μου αλλά να ερεθίσω τη σκέψη σας. Η συζήτηση τότε στράφηκε αμέσως στην επόμενη μέρα. Μα αυτή περιλάμβανε απανθρακωμένα πτώματα, καμένα αυτοκίνητα, κατεστραμμένα σπίτια και καταστήματα στις στάχτες. Κρανίου τόπος. Θλίψη αναμεμειγμένη με θυμό και ένα γιατί να κυριαρχεί. Και βρισκόμαστε σήμερα εδώ, δύο χρόνια μετά και το γιατί κυριαρχεί ακόμα. Πολλές ζημιές ακόμα δεν έχουν πλήρως αποκατασταθεί και οι κάτοικοι νιώθουν ξεχασμένοι και παραμελημένοι από το κράτος. Καιρός είναι λοιπόν να αποδοθούν ευθύνες. Τα λόγια να γίνουν πράξεις. Να βρεθούν οι υπαίτιοι, να συνειδητοποιήσουμε την ατομική μας ευθύνη και να την μετατρέψουμε σε μέσο για την επίτευξη της κοινωνίας που θέλουμε και οραματιζόμαστε. Της κοινωνίας των πολιτών. 
Υ.Γ. Καλό θα ήταν να θυμόμαστε τους κατοίκους τις περιοχής κάθε μέρα και όχι μονάχα κάθε 23 του Ιουλίου.
Τα λέμε σε μία εβδομάδα…
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 2000. Σπουδάζει Πολιτική Επιστήμη και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Ασχολείται ενεργά με το αντικείμενο των σπουδών του, αρθρογραφώντας και συμμετέχοντας σε συνέδρια και εκδηλώσεις σχετικά με την Πολιτική, τη Διεθνή διπλωματία και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
