Της Πένυς Πανούση,
Και όμως δεν άργησε να έρθει. Ξεπρόβαλε ξαφνικά μέσα απ’ το σκοτεινό ξέφωτο εκείνη τη ζεστή νύχτα του Ιουλίου, έτοιμη να διαλύσει οτιδήποτε βρισκόταν μπροστά της. Όμορφη σαν την θυγατέρα της σελήνης, με ανακατεμένα μαλλιά. Φορούσε ένα άσπρο, μακρύ φόρεμα και τα μάτια της πετούσαν σπίθες, έτοιμες να βάλουν φωτιά σε όλα εκείνα που της έπνιγαν την ανάσα. Αποφασισμένη να εξοντώσει κάθε τι δυναστικό και παρασιτικό, ορμάει με το συσσωρευμένο της μίσος και τα αιχμηρά δόντια της σ’ όλους τους υπαίτιους της δυστυχίας της. Σε όσους την έμαθαν να ζει κλεισμένη στον εαυτό της και να ενσαρκώσει άθελά της την μορφή της μοναχικής λύκαινας… εκείνης της γυναίκας λύκου που ζει απομονωμένη μέσα στα όρη και τα άγρια βουνά έως ότου εμφανιστεί το φεγγάρι και ουρλιάξει για όλα όσα κρατάει χρόνια μέσα της. Η φωνή της προκαλεί ρίγος και μ’ ένα της γρύλισμα προκαλεί τόσο τρόμο που κανένας δεν τολμάει να την πλησιάσει.
Μα τα άγρια θα γίνουν ήμερα; Και όμως. Μπορούν να γίνουν. Κι εκείνη ήταν κάποτε ήμερη. Την ανάγκασαν όμως ν’ αλλάξει. Την ανάγκασαν οι συνθήκες. Και περισσότερο οι άνθρωποι. Πόσοι την εκμεταλλεύθηκαν, πόσοι την πλήγωσαν, εκείνη μόνο το ξέρει. Κατέβηκε πίσω στην πεδιάδα για έναν και μόνο λόγο. Για να πάρει πίσω το οξυγόνο που της στέρησαν. Τον τρόπο; Εκείνη τον ξέρει καλύτερα. Εκείνο το μαχαίρι που ένιωσε να τη σχίζει σιγά σιγά και ύπουλα στην πλάτη της, προκάλεσε την τελειωτική φυγή της. Αηδιασμένη απ’ αυτό που εστί ανθρώπινος κόσμος, θέλησε να χαθεί μια για πάντα. Δεν ήθελε κανέναν άλλον πλέον δίπλα της, παρά μόνο την καλύτερή της φίλη. Αυτή που δεν έφυγε ποτέ από δίπλα της. Ήταν πάντοτε εκεί, σαν την σκιά της. Αυτή και το στήριγμά της. Την μοναξιά της. Μόνο μ’ εκείνη τα είχε καλά. Ήταν το πιο αληθινό πράγμα που είχε μέσα σε τόσα ψέματα.
Ο μοναχικός λύκος δεν ανήκει σε αγέλη. Δεν ανήκει σε κάποιο σύνολο. Δεν ανήκει σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό του. Δεν είχε και δεν θα έχει την ανάγκη κανενός. Αγάπησε τον εαυτό του, τον αγάπησε βαθιά. Κατάφερε και αγάπησε όλες εκείνες τις πληγές που του άφησε η σκληρή και αβυσσαλέα ανθρωπότητα. Κάθε μέρα τις έγλυφε, μέχρι να επουλωθούν και να μπορεί να σταθεί ξανά στα πόδια του. Η αδυναμία του και η μοναξιά του δεν τον ένοιαξαν. Τις έκανε συμμάχους στον μεγαλύτερό του στόχο. Να πάρει πίσω τις αναπνοές που του στέρησαν.
Η λύκαινα όμως, δεν ξεχνάει εύκολα, ούτε συγχωρεί. Αποφασίζει και εκτελεί χωρίς δεύτερες σκέψεις. Δεν θα προσποιηθεί, ούτε θ’ αλλάξει τα όσα έχει σχεδιάσει. Θα τους ανταμείψει με το ίδιο νόμισμα. Όπως της έμαθαν, και όπως κάθε θηλυκό ξέρει καλύτερα. Ύπουλα.
Η ώρα είναι μεσάνυχτα. Η πανσέληνος έχει αγκαλιάσει ασφυκτικά τον ουρανό. Την ακούς. Εκεί στην κορυφή. Φωνάζει. Μάλλον θέλει να την ακούσουμε, να την καταλάβουμε επιτέλους. Να την νιώσουμε έστω και για λίγο. Να νιώσουμε εκείνο το βαθιά σπασμένο κομμάτι της, λίγο πριν χαθεί πάλι…
Γεννημένη στις 16 Ιουνίου του 2000 στην Αθήνα με καταγωγή απ’ την Αρκαδία. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, στην Κόρινθο. Στα γενικά ενδιαφέροντά της, συγκαταλέγονται οι προσομοιώσεις συνεδρίων διεθνής κλίμακας, η μελέτη κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων, η ανάγνωση βιβλίων και η φιλοσοφία.
