Της Νίκης Μαχαιρίδου,
Ο Τιτανικός υπήρξε το μεγαλύτερο πλοίο της εποχής του. Ένα βρετανικό υπερωκεάνιο, το οποίο από πολλούς θεωρήθηκε θαύμα της ναυπηγικής. Στη διάρκεια του 1909, αρχίζει η κατασκευή του υπό την ηγεσία της ναυτιλιακής εταιρείας White Star Line στο ναυπηγείο της Χάρλαντ και Γουλφ. Τα κατασκευαστικά του σχέδια ήταν ιδιαίτερα απαιτητικά και δύσκολα, με πρωτόγνωρες τεχνογνωσίες για την εποχή εκείνη. Ένας ολόκληρος στρατός από επιδέξιους εργάτες, δούλεψε με μόχθο για περίπου τρία χρόνια, ώστε να ολοκληρωθεί το μεγαλεπήβολο σχέδιο του Τιτανικού. Το πλοίο καθελκύστηκε για πρώτη φορά στις 31 Μαΐου του 1911, είχε μήκος 269 μέτρων και ύψος 53,3 μέτρα. Υπήρξε το πρώτο πλοίο που στο εσωτερικό του είχε πληθώρα καινοτομιών και ανέσεων, όπως πισίνα, γυμναστήριο, ανελκυστήρες ακόμη και σπα. Η πολυτέλεια την οποία αντικατόπτριζε, δημιουργούσε την εντύπωση ότι επρόκειτο για ένα αβύθιστο «τιτάνα».
Στις 2 Απριλίου του 1912, έπειτα από δύο επιτυχημένες δοκιμαστικές πλόες, ο Τιτανικός θα ξεκινούσε το μοιραίο, πρώτο και τελευταίο του ταξίδι με προορισμό από το Σαουθάμπτον της Μεγάλης Βρετανίας προς Νέα Υόρκη. Καπετάνιος του υπήρξε ο 62χρονος Έντουαρντ Σμιθ και το πλήρωμά του αποτελούνταν από 885 μέλη, άνδρες και γυναίκες, ενώ θα εξυπηρετούσε 1.339 επιβάτες. Είχαν προβλεφθεί δυο ενδιάμεσες σταθμεύσεις μέχρι να φτάσει στον τελικό του προορισμό, δηλαδή το λιμάνι της Νέας Υόρκης. Η άφιξή του ήταν προγραμματισμένη για τις 17 Απριλίου.
Πριν επιβιβαστούν οι επιβάτες του Τιτανικού, το πλοίο εφοδιάστηκε με όλες τις απαραίτητες προμήθειες για το μεγάλο ταξίδι του. Χρειαζόταν συγκλονιστική ποσότητα φαγητού και ποτού για τους επιβάτες και το πλήρωμα. Περίπου 34.019 κιλά κρέατος 40.000 αυγά και 4.350 κιλά ζάχαρης φορτώθηκαν στο πλοίο. Ωστόσο, ο Τιτανικός μετέφερε και ένα περίεργο φορτίο. Στους αποθηκευτικούς του χώρους, υπήρχαν μεταξύ άλλων ένα αυτοκίνητο, πέντε πιάνα, ένας πίνακας του Μπλοντέλ, τρία καφάσια με αρχαία αντικείμενα για ένα μουσείο και περίπου 56.700 κομμάτια σερβίτσιου.
Η αναχώρηση του Τιτανικού ξεκινά, οι πρώτες τρεις ημέρες περνούν δίχως απρόοπτα με τους επιβάτες να απολαμβάνουν το ταξίδι. Βέβαια, όλη η πολυτέλεια και η χλιδή βρισκόταν στην πρώτη θέση, εστιατόριο, μεγάλες καμπίνες, μουσική ήταν μερικά από τα προνόμια των επιβατών της κατηγορίας αυτής, την ίδια στιγμή όπου οι επιβάτες των άλλων θέσεων δεν τύγχαναν της ίδιας διαχείρισης, αφού πλήρωναν το ταξίδι τους λιγότερο.
Τη νύχτα της 14ης Απριλίου, περίπου 10 ώρες από τότε που ακούστηκε από το ράδιο του Τιτανικού η πρώτη προειδοποίηση για παγόβουνο, οι παρατηρητές το είδαν από τη θέση τους. Οι αξιωματικοί άλλαξαν αμέσως πορεία αλλά δεν κατάφεραν να αποφύγουν την πρόσκρουση. Η σχεδίασή του ήταν τέτοια ώστε το πλοίο να έμενε στην επιφάνεια ακόμα και αν είχαν πλημμυρίσει τα τέσσερα μπροστινά διαμερίσματα, αλλά όχι με περισσότερα. Όταν το πλοίο χτύπησε στο παγόβουνο πλημμύρισαν πέντε στεγανά και το πλήρωμα σύντομα συνειδητοποίησε ότι το πλοίο θα βυθιζόταν.
Το μοιραίο λάθος, που στοίχισε τη ζωή σε παραπάνω από 1.500 ανθρώπους, ήταν το γεγονός ότι δεν υπήρχε πληρότητα σωστικών λέμβων. Ο Τιτανικός διέθετε μόνο 20 από αυτές, επιπλέον όταν άρχισε η εκκένωση του πλοίου -όπου σύμφωνα με τα ήθη της εποχής προτεραιότητα δινόταν στις γυναίκες και στα παιδιά- πολλές από αυτές δεν πληρώθηκαν με όλη τους τη δυνατότητα.
Μέσα στις επόμενες περίπου τρεις ώρες το πλοίο είχε βυθιστεί με πάνω από χίλιους επιβάτες και μέλη του πληρώματος να μην το έχουν ακόμα εγκαταλείψει. Αυτοί από την άλλη που έπεσαν στη θάλασσα πέθαναν ύστερα από λίγα λεπτά από υποθερμία, εξαιτίας του παγόβουνου που έριχνε την θερμοκρασία του νερού, πιθανόν στους -2οC. Τα τελευταία λεπτά που ο Τιτανικός βυθιζόταν, το κύτος του έσπασε στα δύο, με τους επιβάτες να αντιμετωπίζουν πλέον το αναπόφευκτο.
Μάταια ο Τιτανικός εξέπεμπε σήματα κινδύνου, καθώς δεν υπήρχε άλλο πλοίο σε κοντινή απόσταση. Στις 4:10 π.μ. εμφανίστηκε το υπερωκεάνιο «Καρπάθια» της Cunard Line στο σημείο του δυστυχήματος και περισυνέλεξε τους πρώτους νεκρούς.
Στις 8:30 π.μ. το «Καρπάθια» καταφέρνει να διασώσει 711 επιβάτες από τις σωστικές λέμβους και κατευθύνεται προς το λιμάνι της Νέας Υόρκης.
Το σοκαριστικό γεγονός της βύθισης του Τιτανικού, ήταν καθοριστικό ώστε να θεσπιστούν ρυθμίσεις και κανόνες που θα αποκλείουν το ενδεχόμενο μιας παρόμοιας τραγωδίας. Πλέον όλα τα πλοία διαθέτουν επαρκή αριθμό ναυαγοσωστικών λέμβων για όλους τους επιβάτες. Επιπλέον, μετά την καταστροφή, συστάθηκε μια διεθνής υπηρεσία η οποία ελέγχει και ενημερώνει το πλήρωμα για παγόβουνα στις επικίνδυνες περιοχές.
Στη μνήμη του Τιτανικού στήθηκαν πολλά μνημεία ανά τον κόσμο. Το 1913 η ένωση μουσικών ανήγειρε στο Σαουθάμπτον μνημείο για τους ήρωες μουσικούς. Η ορχήστρα του Τιτανικού έπαιζε μέχρι το τέλος, με σκοπό να βοηθήσουν τους επιβάτες να παραμείνουν ψύχραιμοι. Ακόμη, οι γυναίκες της Αμερικής έφτιαξαν ένα μνημείο για τον Τιτανικό στην Ουάσιγκτον το 1931. Το άγαλμα απεικονίζει έναν άνδρα με απλωμένα χέρια, μνημονεύοντας με αυτόν τον τρόπο τους άνδρες που έδωσαν τη ζωή τους, ώστε να σωθούν εκατοντάδες γυναίκες και παιδιά. Η στάση του αγάλματος μάλιστα, έγινε ευρέως γνωστή όταν την επανέλαβε η Κέιτ Γουίνσλετ στην ταινία Τιτανικός.
Βιβλιογραφία
- Philip Wilkinson, Titanic: Disaster at sea, 2011
- Κώστας Μπλιάτκας, Τιτανικός, ψίθυροι από το βυθό, 2012
Γεννήθηκε το Νοέμβριο του 2000. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει παρακολουθήσει πληθώρα σεμιναρίων σχετικά με την πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις. Είναι μέλος της Avaaz κοινότητας και ασχολείται ενεργά με το κομμάτι του εθελοντισμού. Υπήρξε συντάκτρια του OffLine Post σε κοινωνικά και ιστορικά θέματα.
