Του Ραφαήλ Νικόλαου Μπελενιώτη,
Είναι άξια παρατήρησης και μελέτης, η χαλαρότητα με την οποία ο πρώην Υπουργός Άμυνας, Ευάγγελος Αποστολάκης αποκάλυψε την προσπάθεια του ελληνικού κράτους να επιστρέψει εκτός κάθε προβλεπόμενης διαδικασίας και διάταξης τους 8 Τούρκους στρατιωτικούς που ζητούσαν άσυλο στην Ελλάδα, τις πρώτες ώρες μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος.
Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Υπουργού, οι ελληνικές αρμόδιες υπηρεσίες γνώριζαν για τις πραξικοπηματικές κινήσεις που γινόντουσαν στην Τουρκία και υπήρχε άλλωστε και σκέψη να σταλεί ίσως κάποιο ελληνικό ελικόπτερο προς διάσωση του Ερντογάν, του οποίου τις κινήσεις και τοποθεσίες το ελληνικό κράτος, επίσης γνώριζε.
Η ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας Αποστολάκη – Χουλουσί Ακάρ που ήταν σίγουρα εν γνώσει της τότε υπόλοιπης κυβέρνησης, εκείνες τις έντονες ώρες, περιγράφεται άκρως ρεαλιστικά: Ο Τούρκος Υπουργός Άμυνας απαιτούσε την επιστροφή των 8 στρατιωτικών και το Ελληνικό κράτος ήταν έτοιμο να παρακάμψει την διεθνή νομιμότητα προκειμένου να τους παραδώσει στα χέρια ενός κράτους που παραβιάζει και καταστρατηγεί κάθε έννοια δικαίου, που οι εικόνες των αντιποίνων του καθεστώτος Ερντογάν έκαναν τον γύρω του κόσμου και σόκαραν και που πόρρω απείχαν από ένα συνταγματικό κράτος, όπου αποσκοπεί στην αποκατάσταση της εσωτερικής τάξης του. Έγινε μάλιστα μια προσπάθεια να επιστραφεί άμεσα το ελικόπτερο στο οποίο επέβαιναν, όμως, απέτυχε λόγω άσχημης κατάστασης των επικοινωνιών. Αυτές οι αποκαλύψεις δια στόματος πρώην Υπουργού, έφθασαν μόλις λίγες ημέρες, αφότου η Τουρκία απαίτησε ξανά μέσω της Πρεσβείας της στην Αθήνα, την έκδοση των 8 Τούρκων στρατιωτικών.
«Να υπήρχε μια συνεννόηση, να γινόταν αυτό που έπρεπε..»
Συγκλονίζει και η κυνικότητα του πρώην Υπουργού. Δείχνει με τον πιο άμεσο τρόπο, την θέληση των τότε αρμοδίων να φύγει από τα χέρια τους η «καυτή πατάτα», να ξαποστείλουν με κάθε μέσο τους ικέτες, να εκπληρώσουν – για μια φορά ακόμα – μια παράδοση καθ’ απαίτηση του νταή γείτονα και κατά παράβαση του Διεθνούς δικαίου από μέρους μας. Ίσως είναι στιγμή, κάποιοι να δώσουν εξηγήσεις, γιατί η τότε κυβέρνηση υπολόγιζε να θυσιάσει την διεθνή εικόνα της Ελλάδας για χάρη του Ερντογάν.
Η δικαιοσύνη, λοιπόν, από τους τότε αρμοδίους, αποτέλεσε και ίσως να αποτελεί ακόμα και σήμερα στην παρούσα υπόθεση, ένας μπελάς στα πόδια τους, που αν δεν υπήρχε, όλα θα λυνόντουσαν με ένα μικρό ανατολίτικο παζάρι. Τι θέλουμε, άλλωστε, τις διαδικασίες και τις χαρτούρες, όταν μπορούν να τα βρουν οι Υπουργοί μας χωρίς να υπάρξει και μεγάλο ζήτημα;
Δυστυχώς, αυτή η νοοτροπία των διαδρόμων της δήθεν μυστικότητας και συνωμοτικότητας που εν τέλει εκθέτει τη χώρα και καταλήγει σε φιάσκο στην καλύτερη, σε εθνικές ήττες στη χειρότερη, είναι γνωστή. Το σύνδρομο Οτσαλάν που φαίνεται να διέτρεχε την τότε πολιτική ηγεσία, επιθυμούσε την αποφυγή κάθε διόδου νομιμότητας ως τρόπου επίλυσης των ευαίσθητων εθνικών ζητημάτων που ανακύπτουν, και σίγουρα το ίδιο σύνδρομο όσο συνεχίζει να μας κυριεύει, θέλει την Ελλάδα πιο αδύναμη και ενοχική σε κάθε κίνηση της. Ας είναι καλά, οι μαχητές εκείνοι που ως νομικοί αρωγοί κατάφεραν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και δεν κατέληξαν οι οκτώ Τούρκοι στρατιωτικοί με μαύρες κουκούλες, αιχμάλωτοι σε κάποιο αεροπλάνο, αφού πρώτα είχαν περάσει από τα χέρια μας.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1999. Είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, με κατεύθυνση στην Ιστορία. Αρέσκεται στο να αποκωδικοποιεί την τρέχουσα επικαιρότητα μέσω της αρθρογραφίας.
