Του Μελέτη Ανανία,
Το 2020 είναι μία χρονιά που σίγουρα θα μείνει στην ιστορία. Μεσούσης αυτής της χρονιάς, η ανθρωπότητα έχει γνωρίσει τον νέο κορωνοϊό, είδε ανθρώπους να διαδηλώνουν για το δικαίωμα τους στη ζωή, συνάντησε προκλήσεις από χώρες που ξαναγράφουν την ιστορία για να υπηρετήσει τα δικά τους συμφέροντα, καθώς επίσης και πολύ σημαντικές εκλογικές αναμετρήσεις. Μέσα σε αυτή τη σωρεία προβλημάτων που έφτασαν με την αρχή της νέας δεκαετίας, έρχεται να προστεθεί ξανά η αστυνομική βία, και αυτή τη φορά, διόλου μακριά από τη χώρα μας.
Στη Σερβία, μετά από μήνες καραντίνας και μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας, οι άνθρωποι μπόρεσαν πρόσφατα να νιώσουν για λίγο την επιστροφή στην κανονικότητα, όσο αυτό είναι δυνατό. Η χώρα ξεκίνησε με το να έχει από τα πιο σκληρά μέτρα καραντίνας στην Ευρώπη, στο να καταλήξει να έχει ανοίξει σχεδόν τα πάντα, μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα. Τα πλήθη που συμμετείχαν σε εκδηλώσεις, όπως αγώνες αντισφαίρισης και γάμους, διευκολύνοντας έτσι τη μετάδοση του ιού κατά πολύ, με αποτέλεσμα να υπάρξουν νέα κρούσματα. Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί πως τον Ιούνιο, έγιναν οι βουλευτικές εκλογές στη Σερβία, που ενδυνάμωσαν τη θέση του κυβερνώντος κόμματος του Aleksandar Vučić, καθώς βοηθήθηκε από το κύμα αποδοχής που παρατηρήθηκε σε πολλές χώρες της Ευρώπης μετά τη διαχείριση της πανδημίας. Όμως, μετά από πολλά σφάλματα και κακοδιαχείριση εκ μέρους της κυβέρνησης, που προήλθαν από το υπερβολικά γρήγορο άνοιγμα της οικονομίας, ο πρόεδρος ανακοίνωσε στις 7 Ιουλίου, πως θα επανερχόταν το lockdown στην πόλη του Βελιγραδίου, για τρεις ημέρες.
Όπως ήταν φυσικό, οι κάτοικοι της Σερβικής πρωτεύουσας δεν δέχτηκαν την επιστροφή αυτή στην προηγούμενη κατάσταση, προκαλώντας έτσι μία σειρά διαδηλώσεων και πολλές συγκρούσεις με την αστυνομία. Η βιαιότητα της αστυνομίας ήταν μάλλον εφάμιλλη της αντίδρασης στις διαμαρτυρίες ενάντια στον πρόεδρο Milosevic, στις αρχές του αιώνα. Ακόμα και στο Νόβι Σαντ, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας, έγιναν παρόμοιες διαδηλώσεις με μία εξίσου βίαιη ανταπόκριση από τα όργανα του νόμου. Τα τοπικά ΜΜΕ κάνουν λόγο για δεκάδες τραυματίες, αφότου η αστυνομία φαίνεται να έκανε χρήση δακρυγόνων, εξαπολύοντας επιθέσεις ακόμα και ενάντια σε ανθρώπους που δεν εμφάνιζαν κάποια σοβαρή απειλή. Ο Υπουργός Εσωτερικών της Σερβίας, Nebojsa Stefanovic, υποστήριξε πως οι αστυνομικοί είχαν το δικαίωμα να προβούν στη χρήση βίας μετά από έντονη απειλή για τη σωματική τους ακεραιότητα, αν και αυτά που φαίνονται από τα βίντεο που δημοσιεύτηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λένε μία άλλη ιστορία, όπου οι ξυλοδαρμοί και η χρήση χημικών, ίσως και να μπορούσε να αποφευχθεί.
Οι διαμαρτυρίες στη Σερβία, όμως, δεν έγιναν, επειδή οι κάτοικοι θα αναγκαζόντουσαν να κλειστούν ξανά στα σπίτια τους. Πιο πολύ, έγιναν για την κακοδιαχείριση της «μετα-καραντινικής» κατάστασης εκ μέρους της κυβέρνησης. Κάποιοι νιώθουν ότι ο πρόεδρος τους εκμεταλλεύεται, και ισχυρίζονται πως τους έβγαλαν από τα σπίτια τους για να ψηφίσουν, η κυβέρνηση έγινε πιο δυνατή, και τώρα είναι η ώρα να ξαναμπούν στην «αιχμαλωσία». Δεν θα μπορούσε να πει κανείς, λοιπόν, ότι οι πορείες αυτές είναι ίδιες με τις διαδηλώσεις που έγιναν στην Αμερική ενάντια στην καραντίνα. Μέσα από αυτές τις πορείες, οι Σέρβοι θέλουν να δείξουν πως έχουν κουραστεί να αρκούνται στη μετριότητα και στην άσχημη καθοδήγηση της χώρας τους.
Γεννήθηκε στη Ρόδο το 2000. Είναι φοιτητής στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Έχει συμμετάσχει σε συνέδρια προσομοίωσης διεθνών φορέων, στα οποία απέσπασε δύο βραβεία.
