Της Μαρίας Κοζανίτη,
– Εργάζομαι ως δημοσιογράφος.
– Α, και ποιανού δεκανίκι είσαι; Ποια άλλη δουλειά κάνεις;
Σε μια εποχή που η απαξίωση των media από τους πολίτες αγγίζει τρομακτικά ποσοστά, γεννάται σε όλους εύλογα η απορία: Έχει πραγματικά μέλλον η δημοσιογραφία σήμερα;
H δημοσιογραφία του copy – paste, η δημοσιογραφία των 50 ευρώ τον μήνα, η δημοσιογραφία της χορήγησης των 30 εκατομμυρίων στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Η δημοσιογραφία του αμισθί. Δυστυχώς, η εντιμότητα έχει χαθεί στις μέρες μας. Η δημοσιογραφία πλέον μετριέται με clicks που αφορούν συνήθως δημοσιεύσεις στο Instagram. Δυστυχώς, η πρόσληψη σημαίνει γλείψιμο και υπακοή. Δεν αφήνει, δυστυχώς, άλλου είδους περιθώρια. Έχει πολλή ανηφόρα, τόση πολλή μάλιστα που αναρωτιέσαι αν τελικά αξίζει να τη διαβείς.
Δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα στην Ελλάδα του σήμερα. Σπουδάζεις, μορφώνεσαι και η ανταμοιβή σου είναι ίσα με ένα μεροκάματο. Πολλές φορές μάλιστα ούτε και αυτό, καθώς η λογική είναι απλή: Τake it or leave it.
Είναι δυνατόν να μην δίνεται η ευκαιρία σε νέα μυαλά, με νέες, με φρέσκιες ιδέες, να εργαστούν σ’ αυτό το χώρο, να προσφέρουν, να δημιουργήσουν και να κάνουν καινούργια πράγματα; Όταν η δημόσια τηλεόραση έχει να προχωρήσει σε προσλήψεις σχεδόν τριάντα χρόνια, τί καινοτομίες να περιμένουμε από την ΕΡΤ και από την κάθε ΕΡΤ. Τίποτα πια δεν έχει να προσφέρει αυτή η νέα γενιά σε αυτή τη χώρα;
Σε αυτή τη δημοσιογραφία, η γενιά μας δεν θέλει να ανήκει. Στη δημοσιογραφία των 150 διαφορετικών ειδικοτήτων, δεν θέλουμε όσοι έχουμε όνειρα να ανήκουμε. Στη δημοσιογραφία της αναμετάδοσης των ρεπορτάζ από το κουλούρι, όχι. Η επερχόμενη γενιά δημοσιογράφων θέλει να ενταχθεί στη δημοσιογραφία της έρευνας, της εναλλακτικής, της πρωτότυπης, των αποδείξεων και των μαρτυριών.
Δυστυχώς η παρούσα συνθήκη δεν μας έχει αφήσει πλέον περιθώρια. Τα 4 χρόνια σε πανεπιστήμιο δεν είναι δυνατόν συγκρίνονται και να ισοδυναμούν με τα 2 χρόνια της εκπαίδευσης του εκάστοτε ΙΕΚ και του κάθε μέσου. Τα 4 αυτά χρόνια σε πανεπιστήμιο, δεν γίνεται να σημαίνουν εργασία χωρίς ασφάλιση.
Ο εκπαιδευμένος τεχνικά δημοσιογράφος, δεν έχει φυσικά καμία σχέση με το αποκύημα της ακαδημαϊκής γνώσης και του κόπου της. Όσο και να εκπαιδεύσεις ένα σκυλί θα παραμείνει σκυλί, αυτό δεν αλλάζει.
Ευθύνες φυσικά έχουν και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι. Έχουν μείνει προσκολλημένοι στη δημοσιογραφία της Μυκόνου και έχουν ξεχάσει για ποιους πρέπει να αγωνίζονται και ποιους πρέπει να προστατεύουν. Τους πολίτες. Όχι τους καναλάρχες και τους κυβερνήτες. Η δημοσιογραφία έχει χάσει την πρωταρχική της έννοια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε ότι αποτελεί λειτούργημα, όχι κακούργημα.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κατερίνη. Είναι 21 ετών, φοιτήτρια του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μιλάει ακατάπαυστα, θέλει να είναι ενήμερη για τα πάντα και στον ελεύθερο της χρόνο κάνει εθελοντικά διαδικτυακή ραδιοφωνική εκπομπή και διαβάζει βιβλία ψυχολογίας. Λατρεύει τα ταξίδια και ευελπιστεί μέσα από τη δημοσιογραφία να αλλάξει τον κόσμο.
